Tatry - powtórka spaceru od Kasprowego Wierchu do Doliny Kondratowej

Najpopularniejszym szlakiem na blogu,

czyli o wędrówce granicą kraju raz jeszcze

Kasprowy Wierch – Goryczkowa Czuba –

Dolina Kondratowa – Kuźnice

Tatry... Moje miejsce na ziemi. Moja największa pasja. 
Tu zwalniam, mogę spokojnie myśleć.
Kiedy wychodzę wysoko w góry, zostawiam wszystkie troski w dole. 
A dlaczego chodzę po górach? 
Odpowiedź jest taka sama jaką dał George Mallory (zm.1924r), kiedy pytano go o sens zdobywania Mount Everestu...

Bo góry są.

Kiedy opisywałam szlak wiodący granicą naszego państwa, prowadzący z Kasprowego Wierchu na Kopę Kondracką, nie przypuszczałam, że będzie to jeden z najbardziej odwiedzanych przez Was postów. Dla tych, co pierwszy raz są na tej stronie – możecie o tej trasie przeczytać  TUTAJ.

W tym roku wybrałam się nią ponownie, aby zrobić mały przerywnik i aby nogi się nie zastały, gdyż kolejnego dnia planowałam nieco dłuższą i jak zakładałam, bardziej męczącą wędrówkę. Pogoda rano nie sprzyjała jakiemukolwiek wyjściu. Nawet krótkiemu. Było szaro i ponuro i jakby zaraz miało padać. Ale było ciepło. Pomyślałam sobie, że  pewnie chmury ciężko wiszące nad miastem przegonią turystów i koło 12.00 dopiero wybrałam się w kierunku Kuźnic. Jakież było moje rozczarowanie, kiedy zobaczyłam długi ogonek ludzi czekających w kolejce do kolejki na Kasprowy. Jednak pogoda nie odstraszyła potencjalnych turystów. Oszacowałam czas i stwierdziłam, że wjadę na górę i posłusznie stanęłam na końcu ogonka. Po godzinie moje myśli były już na Myślenickich Turniach. Myśli, bo nogi wciąż stały w kolejce. Jednak doszłam do wniosku, że mogłam iść na szlak. Odstałam co swoje, dobrze, że trafili się fajni ludzie, którzy trud stania zamienili w żarty i byliśmy chyba jedyną grupką, która śmiała się czekając. Poważnie, kiedy kolejka doszła do schodów i obejrzałam się za siebie, będąc już nieco wyżej, zobaczyłam długi ogon złożony z posępnych twarzy, wykrzywionych grymasem, znużeniem, niezadowoleniem. Przecież nikt nie kazał im tam stać, a jednak stali, bo przecież być w Zakopanem i nie wjechać na Kasprowy to ujma na honorze. I co ja tu robiłam? Sama siebie o to pytałam. Tak, czy owak, zanim dotarliśmy do kas, zawiązaliśmy pełną integrację na linii Warszawa – Łódź – Poznań J Zżyliśmy się emocjonalnie, więc musowo musieliśmy jechać jedną kolejką, w której w dalszym ciągu wybuchały salwy śmiechu. Integracja ustała z chwilą wysypania się na górnej stacji kolejki i po życzeniu sobie dobrych tras, każdy rozszedł się w swoją stronę. Jeśli trafi się tu ktoś z tej sympatycznej ekipy, to pozdrawiam serdecznie J

 Królowa Beskidów - Babia Góra widziana z Kasprowego Wierchu

Górna stacja kolejki widziana ze szczytu Kasprowego Wierchu

Wdrapałam się na szczyt Kasprowego Wierchu i tu przysiadłam na chwilkę, żeby coś „przekąsnąć”. Stojąc w kolejce do kolejki, zdążyłam porządnie zgłodnieć. Nie ma to jak posiłek z pięknymi widokami wokół. Bo takie też zapewnia nam ten szczyt. I chciałam teraz sprostować uwagi tych, którzy wjeżdżając kolejką myślą, że już są na szczycie. Wierzchołek znajduje się nieco wyżej od górnej stacji kolejki, trzeba się na niego nieco wspiąć po kamiennych schodach.

Na szczycie Kasprowego Wierchu

Świnica, Kościelec i Granaty...

Świnica w niebieskościach

Zacieniony Krywań

Panorama od Świnicy do Krywania

Granaty, Kozi Wierch i Kościelec na pierwszym planie

Wracając do mojej wędrówki, kiedy już się posiliłam, zaczęłam wchodzić na szlak. Było już nieco późno, zwykle o tej porze rozpoczynam schodzenie ze szlaków. Ale na górze okazało się, że po chmurach ani śladu i roztaczały się przede mną przepiękne widoki, a poza tym byłam dość blisko, trasa nie była jakaś długa, przecież mi znana, miałam się nie męczyć. I powędrowałam jednym z najfajniejszych szlaków raz jeszcze. Tym razem skróciłam trasę i zeszłam przed Kopą Kondracką.

Góry kładące się cieniami...

Zakopane, Pasmo Gubałówki, Beskidy na ostatnim planie

Początek malowniczego szlaku

Szlak wiedzie granicą państwa

Od Świnicy po Krywań, na zdjęciu widoczny szlak z zejściem do słowackiej Doliny Cichej

Szlak graniczny

Myślenickie Turnie, Kalatówki i Rów Podtatrzański

Jesteśmy dzwoneczki, fioletowe dzwoneczki :)

Powoli oddalałam się od gwaru Kasprowego Wierchu i zanurzałam w ciszę. Na szlaku więcej ludzi, niż rok temu, ale wędrowali tędy ludzie cieszący się pięknem otoczenia i jego ciszą. To spodobało się mi najbardziej. A także fakt, że jedni drugim pomagali w miejscach, gdzie trzeba było się nieco wspiąć lub gdzie było ciężko zeskoczyć.

Kamienna ścieżka szlaku

Dolina Cicha

Już gdzieś widziałam tę osobę...

Szlak graniczny - na horyzoncie Goryczkowa Czuba

Z lewej Słowacja, z prawej Polska

To co już za mną..

Zawrat Kasprowy z tego szlaku jest doskonale widoczny w całej swej rozciągłości

W słowackiej dolinie, gdzie hula wiatr...

Trawersik zbocza

Na zdjęciu słabo widać, ale jest to jeden z trudniejszych fragmentów, gdzie trzeba zręcznie zeskoczyć lub się wspiąć, w zależności od wędrówki

I to samo miejsce od drugiej strony

Kolejny trudny fragment na szlaku z dość stromą ekspozycją na stronę polską

Ten sam fragment od drugiej strony

Trudności na tym szlaku mogą się pojawić w takich miejscach, zwłaszcza po deszczu

Nie ma to jak pomoc na szlaku :)

Albo ostrożnie schodzić, albo zręcznie się wspinać...

Gdzieś na szlaku

Najpierw wzrok sam leciał w kierunku Giewontu, odwracał się by popatrzeć na Kasprowy, to znów wykręcała się szyja w kierunku Doliny Cichej i słowackiego Krywania. Szlak widokowy nie dało się ukryć. Przede mną majestatycznie wznosiły się Czerwone Wierchy i piętrzyły Tatry Zachodnie. I tylko późna pora zmuszała do przyśpieszenia kroku. W dole widziałam swoją trasę, którą miałam schodzić. Spacer przerwałam na chwilę na Suchych Czubach, bowiem spotkałam na nich ponownie tego samego współpasażera z pociągu. Szedł w przeciwną stronę. Chwilkę porozmawialiśmy, wymieniliśmy spostrzeżenia i każde poszło w swoją drogę. Lubię takie spotkania na szlaku.

Tatry Zachodnie

Malowniczość tej trasy polega także na porozrzucanych skalnych formacjach 

A Śpiący Rycerz wciąż leży i śpi

Za Goryczkową Czubą

Dolina Cicha

Tajemniczy strażnik naszych granic...

Ekspozycje na stronę polską

W górę i w dół, w górę i w dół - tak mniej więcej wiedzie ten szlak

Zacieniona Dolina Kondratowa

Na szlaku

Kolejny strażnik szlaku - kamienna twarz nie zdradza emocji, ale zdaje się mówić: wiedz przechodniu, że czuwam...

Goryczkowa Czuba, w tle Świnica

Widoki na polską stronę, niby cały czas te same, a jednak z każdym krokiem inne

Tatry Wysokie od Świnicy po Krywań

Otoczenie Doliny Kondratowej,  z prawej Zawrat Kasprowy

Giewont w zachodzącym słoneczku

Na Suchych Czubach

Mała przerwa na Suchych Czubach - widok na stronę Tatr Wysokich

Suche Czuby - widok w stronę Zakopanego

Kiedy dochodziłam do Przełęczy pod Kopą Kondracką zauważyłam, że poczyniono działania mające na celu zabezpieczenie dalszej degradacji podłoża. Wielką radochę poczułam w sercu. Wreszcie… Wreszcie ktoś się tym zainteresował, by tę autostradę zmniejszyć.

Przełęcz pod Kopą Kondracką

Siatka zabezpieczająca dalszą dewastację środowiska

Nareszcie pomyślano o zwężeniu szlaku

Koło 17.30 zaczęłam schodzić do Doliny Kondratowej. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, więc i dolina pogrążała się w cieniu. Miałam cichą nadzieję, że po drodze zobaczę gdzieś w jagodniku niedźwiadki. Oczywiście z daleka, bo z bliska wolę ich raczej nie widzieć ;) Niestety tego dnia wybrały inną stołówkę.

Zejście do Doliny Kondratowej

Dolina Kondratowa

Miłosna górska - ma charakterystyczne liście w kształcie serca i jest jedną z najwyższych roślin tatrzańskich

Ale nawet jakby były, to schodzący ludzie robili nieco hałasu, więc raczej nie byłoby mowy o spotkaniach. Zwróciłam jednemu ojcu uwagę, że zbyt głośno zachowuje się na szlaku (wiem, jestem wredna, wredna i upierdliwa). Razem z dziećmi przekrzykiwali się nawzajem, a matka zostawała w tyle, nie dając rady schodzić po kamieniach. Nie rozumiem dzisiejszych mężczyzn. Zamiast dawać oparcie kobiecie, gnają na złamanie karku, zostawiając ją na pastwę losu. Dopiero jak powiedziałam, że tu bywają często miśki, natychmiast zapanowała cisza. Moja wewnętrzna, wredna zołza, osiągnęła kulminacyjny punkt – straszyłam niedźwiedziami J.

Giewont w zachodzącym słońcu

Zejście w Dolinę Kondratową

Piękny okaz Goździka Okazałego

W Dolinie Kondratowej

I tak schodziłam sobie potem Doliną, aż w pewnym momencie usłyszałam warkot śmigłowca. Czerwony punkcik na niebie leciał nad trasą, z której właśnie zeszłam. Oho, ktoś potrzebuje pomocy, pomyślałam. Śmigłowiec zatoczył kółko nad schroniskiem na Hali Kondratowej i leciał prosto na mnie. Pilot skupiony był na locie, za to w otwartych drzwiach widziałam ratownika rozglądającego się po okolicy. Jak się okazało ratownicy desantowali się na zejściu do Doliny. Zastanawiałam się, czy przypadkiem ta wspomniana kobieta nie opadła z sił i jej mądry mąż wezwał śmigłowiec. To bardzo prawdopodobne, ona naprawdę ledwie szła, a nie wierzę, że jednak mieli bliskie spotkania z niedźwiadkiem. No chyba, że chodziło o kogoś innego. Widząc śmigłowiec w akcji wierzę, że jednak ktoś naprawdę potrzebuje pomocy i nie traktuje ratowników jako podniebnych taksówkarzy.

TOPR w akcji

Ratownik wypatrujący poszkodowanego

Śmigłowiec nad Doliną Kondratową

TOPR - na ratunek

TOPRowcy zatoczyli kółko i wrócili po kolegów i ratowanego, a ja w tym czasie minęłam schronisko i schodziłam w kierunku Kalatówek. Tym razem nie wchodziłam na naleśniki, tylko wędrowałam prosto do busika.

Zejście z Doliny Kondratowej w stronę Kalatówek

Do Kuźnic jeszcze prawie godzinka

Kalatówki

Jakoś czas zaczął mi się dłużyć, droga tyle razy przedreptana, wydłużała się z każdym zakrętem. W końcu jednak dotarłam do Kuźnic, tym samym zataczając własne kółko.

Na szlaku do Kuźnic

Droga do Kuźnic

Dzień, choć nie zapowiadał się genialnie, w sumie był bardzo udany.  A ja zadowolona z obcowania z przyrodą, pięknymi widokami, zanurzyłam się w mapie, by „obczaić” wycieczkę następnego dnia. Ale o tym kiedy indziej…

Hej!