Początek urlopu - kierunek: Nosal

Tatry... Moje miejsce na ziemi. Moja największa pasja. 
Tu zwalniam, mogę spokojnie myśleć.
Kiedy wychodzę wysoko w góry, zostawiam wszystkie troski w dole. 
A dlaczego chodzę po górach? 
Odpowiedź jest taka sama jaką dał George Mallory (zm.1924r), kiedy pytano go o sens zdobywania Mount Everestu...

Bo góry są.

Mieć nosa na Nosala,

czyli co wybrać na krótki rozruch

po górach

Sobota powitała mnie w Zakopanem groźnymi grzmotami. To chyba na wiwat, że przyjechałam. Tak myślę. Zupełnie nic sobie z tego nie robiąc, rozlokowałam się w moim stałym pokoiku. Wypakowałam swoje rzeczy, potem Miśki (tych zdecydowanie było więcej), zrobiłam zakupy, zjadłam obiadek i spokojnie dotrwałam do wieczora. I znów koło 23.00 usłyszałam grzmot. W pokoju jakby kto zdjęcia z fleszem robił. Uuuu… no zaczyna mi się ten urlop, pomyślałam.

Ranek zaskoczył mnie niebieskim niebem, a ponieważ moim nadrzędnym celem było wyspanie się w pierwszy dzień, toteż nieśpiesznie zwlokłam się z łóżeczka, jeszcze wolniej załatwiłam co tam trzeba i zeszłam do kuchni na śniadanko. Gdy już moje kubki smakowe się napełniły, przyszła pora do podjęcia decyzji, gdzie by tu w tę niepewną pogodę iść. Bo, że iść to pewne, ale gdzie, żeby było blisko i mi się kuperek nie zmoczył? Wybór prosty: zobaczę co tam słychać na Nosalu.

Dzisiejszy cel w oddali

Busik dowiózł mnie do Kuźnic, skąd wystartowałam znanym już szlakiem zielonym połączonym z niebieskim, odchodzącym po jakimś czasie w prawą stronę na Boczań. Droga paskudna, bo po kamieniach ułożonych niczym kocie łby. Nie wiem, czemu akurat mówi się kocie, bo przecież słówko to niesie za sobą milusie brzmienie, a tymczasem te kamulce wcale nie są milusie.

Dziś wybieram zieleń

Początek szlaku na Nosal 

Kocie łby 

Rozstaj szlaków - w lewo na Nosal, w prawo na Boczań i Skupniów Upłaz

Kiedy już przebrnie się ten kawałek, dalej droga jest przyjemniejsza. Idzie się leśnym duktem, omijając zręcznie korzenie i bardziej wystające kamienie. Po drodze delektowałam się odsłaniającym się widokiem na skały Nosala.

Na szlaku po pokonaniu kocich łbów

Najprzyjemniejszy fragment szlaku zielonego

Skały Nosala

Świat w kropelce

 Kroplą deszczu namaluję Cię... Przenęt Purpurowy

Zalesione stoki Nosala

Przeszłam schodki, to znów popatrzyłam na pasmo Gubałówki. Co jakiś czas mijałam się z ludźmi, którzy wędrowali w drogę przeciwną do mojej. Ogólnie cisza, śpiew ptaków i szum drzew.

 Schodki na szlaku 

 Okienko na stoki Gubałówki

W dobrym nastroju dowędrowałam do Nosalowej Przełęczy (1103 m n.p.m.), gdzie rozwidlają się szlaki w różne strony. Tym razem wybrałam szlak zielony na Nosal.

 Nosalowa Przełęcz 1103 m n.p.m.

Z daleka dało się słyszeć odgłosy turystów, wszak Nosal jest górą łatwą do zdobycia nawet przez bardzo malutkie ludziki. Niektóre ssały jeszcze smoka, inne dzielnie pokonywały swoje Everesty w postaci kolejnych wystających kamulców. Nóżki, choć krótkie, ale dawały radę, czasem przy pomocy opiekuńczych rąk mamy czy taty.

Ścieżka zabezpieczona przed osuwaniem się ziemi, łagodnie pięła się w górę, nie męcząc i nie wyrywając serca z piersi.

Krok za krokiem w stronę szczytu

 Zabezpieczona ścieżka

 Drzewo wyrwane po halnym, ukazuje nam bardzo płaskie ukorzenienie

Czyż nie jesteśmy śliczne?

Po drodze miałam okienko na Kalatówki. Jednak wyższe partie gór, tego dnia, były skryte za welonem chmur, które oblepiły wierzchołki niczym wstydliwą twarz panny młodej. Nawet Giewont był jakiś taki nie w sosie. Z jednej strony miałam niebieskie niebo, z drugiej gęste chmury. Pogoda zagadka. Spadnie deszcz, czy nie. Nie spadł, więc szłam dalej pod górę.

Kalatówki z drogi na Nosal. Z prawej strony ukryty w chmurach Giewont

Panorama na Tatry z drogi na Nosal 

Na szlaku

Widok przez drzewa w kierunku Kopieńca Wielkiego i Polany Olczyskiej

 Fioletowe śliczności :)

 To, co za mną na szlaku

Po pokonaniu jednego trudniejszego fragmentu, gdzie szlak przebiega po skale, tuż za nią już widziałam ludzi rozlokowanych na czubku szczytu.

Tuż pod Nosalem

Trudniejszy fragment trasy, po kamiennych jakby schodkach

Najtrudniejszy fragment szlaku, gdzie trzeba zadrzeć nogę i wspiąć się po skale

Szczyt Nosala w zasięgu wzroku

Chwila moment i ja również znalazłam się na szczycie, otulona bynajmniej nie chmurami lecz całą masą ludzi.

Nosal (1206 m n.p.m.) to popularny szczyt, który nazwę swą zawdzięcza kształtowi skał, przypominających nos. Tak naprawdę to kształtów można tam odnaleźć więcej, co udowodnię z moment, gdy będę schodziła.

Na szczycie Nosala (1206 m n.p.m.)

Panorama Tatr dziś przysłonięta welonem z chmur

Ze szczytu Nosala, choć nie jest wybitnie wysoki, rozciąga się ładna panorama na góry, a także na Wielki Rów Podtatrzański, a w zasadzie dobrze widoczny Rów Zakopiański, gdzie rozłożone jest miasto Zakopane.

 Giewont z chmurkami, z prawej zalesiony stok Krokwii

Kuźnice - dolna stacja kolejki na Kasprowy Wierch oraz dawne zabudowania dworskie

Widok z Nosala

Skupniów Upłaz po prawej stronie i widoczna Wielka i Mała Kopa Królowa oraz Kopa Magury

Na czubku spędziłam kilkanaście minut, nigdzie się nie śpiesząc, wręcz przeciwnie, kumulując w sobie energię płynącą z tej górki. Kiedy postanowiłam jednak pójść dalej, spotkałam towarzysza z pociągu z jednego przedziału, którego serdecznie pozdrawiam. No dobrze, więc pora schodzić.
Kawałek w dół i oczom moim ukazał się nos Nosala, choć ja widzę w nim głaskanego rysia. W sumie to nawet trafne skojarzenie, bo zwierzęta te zamieszkują rejon tej góry, choć zobaczyć je, jest wyjątkowo ciężko. Inna sprawa, że Ryśki, choć fajne chłopaki są, to jednak ich populacja jest alarmująco niska.

Skała Nosala - jak dla mnie głaskany ryś, z położonymi po sobie uszami :)

W tle "rysia" Rów Zakopiański

Dookoła widać skałki wapienne, z których wzniesienie to jest zbudowane. Jedne są rozłożyste, inne stoją pojedynczo jak wbite igły. Jeszcze inne skupione razem, wymuszają u wędrowca różne skojarzenia. Wszystko pozostawiają wyobraźni turysty, który zapuścił się w ich rejony.

Skały Nosala

Babia Góra widziana nad Gubałówką

Zejście z Nosala

Ostrożeń Lepki

 Malownicze skały Nosala

I jeszcze jedno spojrzenie na panoramę Tatr, dziś niestety niezmiennie zachmurzoną

Skupniów Upłaz w centrum zdjęcia, potem Wielka i Mała Kopa Królowa i Przełęcz między Kopami, dalej w prawo Kopa Magury, Jaworzyńskie Turnie

W dole słychać było gwar dobiegający z kolejki do kolejki na Kasprowy Wierch, a także szum wznoszącego się w chmury wagonika.

Pomalutku schodząc z Nosala, zupełnie na wprost, otworzył mi się widok na skałę, która przypomina mi leżącego psa. I to takiego psa, który patrzy tęsknie za swym panem. Nie wiem, czy tylko ja go widzę w tej skale, czy moja wyobraźnia jest za bardzo rozdmuchana. W sumie to możliwe: nadmiar tlenu, ogólna radocha z bycia w górach, przytępiony umysł po kilku ciężkich momentach, wszystko to razem może się w tej mojej łepetynce pomieszać. Ale i tak, zawsze widzę tu psa. Tak, zdecydowanie to pies.

Szlak doprowadza do leżącego psa...

Leżący pies wśród skał Nosala

No czyż łeb psa nie patrzy tęsknie w stronę Tatr?

"Pies" z drugiej strony

Nosal zachwyca skalnymi szczelinami, rozrzuconymi skałkami, które przywodzą na myśl ruiny zamczyska. I gdzie tu się śpieszyć? Wędrowanie tu, to czysta przyjemność. Wystarczy, że w dole śpieszą się ludzie w mieście. Tu hula wiatr, no i może kamienie pod nogami, bowiem chwilami są dość ostre zejścia.

Wśród labiryntu skał Nosala

Szczeliny skał nosalowych :)

 Dość śliskie zejście (lub wejście)

 Kuźnice widziane między skałami Nosala

Nos Nosala :)

 Chmury nad Nosalem, chmury nad Tatrami...

Ścieżka wprowadziła mnie w końcu w las, bowiem stoki Nosala są w większości zalesione. Znów uważałam na korzenie drzew, na wystające kamulce czy na deski zabezpieczające szlak, które po deszczu były dość śliskie.

Szlak ostro schodzi tu w las

Schodki zabezpieczone śliskimi deskami

Wreszcie w dole ukazała się mała zapora i otoczenie budynku o nazwie Murowanica. Oznaczało to koniec mojej pierwszej wędrówki, choć przedłużyłam ją sobie wzdłuż potoku Bystra.

U wylotu szlaku

Dawna stacja energetyczna? nad potokiem Bystra

Smotrawa Okazała

Nie śpiesząc się, doszłam do ronda im. Jana Pawła II.

 Rondo im. Jana Pawła II

Skierowałam się w stronę centrum i  wydawałoby się, że atrakcji na dziś już dosyć. Ale nie wiedziałam, że czekała mnie jeszcze jedna niespodzianka.

Na wysokości Muzeum Przyrodniczego TPN, wśród zielonej gęstwiny traw i drzewek, nie zważając na ludzi, jadła swój obiadek piękna łania. Skąd się tam wzięła, jak i kiedy przekroczyła ruchliwe ulice? To będzie jej tajemnicą. Grunt, że była piękna. Kiedy spojrzała mi prosto w obiektyw, miałam wrażenie, że się do mnie uśmiechnęła. A może to znów moja wyobraźnia? O tak, zdecydowanie muszę się wysypiać.

Przepiękna łania

Popołudniowy obiadek łani

Uśmiecham się do Ciebie...

Tymczasem zadowolona wróciłam do centrum, by po posileniu się, znów uruchomić dolne kończyny i na wieczór pomaszerować do Kościeliska, by tam odwiedzić mały kościółek. Tego dnia było za co podziękować. Ale o tym kiedy indziej J.

Hej!