Tatry - Granaty Żlebem Kulczyńskiego (nieudana wyprawa)

Jak grom z jasnego nieba,

czyli o nieudanej wyprawie

na Granaty…

Granaty wciąż na mnie czekają. Jakoś tak się zawsze składa, że choć bardzo się staram, to ciągle coś staje na przeszkodzie. Zazwyczaj pogoda. I tym razem nie jest inaczej. Jestem już od tylu dni w górach, przemierzam ścieżki, wdycham powietrze, które pachnie tu inaczej, niż gdziekolwiek. I jednego dnia postanawiam znów wybrać się na Granaty. Rok wcześniej udało się wejść na Skrajny Granat, ale mgła była taka, że nie odważyłam się iść po Orlej Perci i zeszłam tym samym szlakiem do doliny. Tym razem nie chcę iść na łatwiznę i postanawiam udać się na grań trudniejszym wariantem, czyli Żlebem Kulczyńskiego. Czy dam radę, nie wiem, bo choć gice mam długie (tak mówią), to ogólnie jestem malutka, więc nie wiem, czy uda się wybić na skałach. Najwyżej zawrócę, a co mi tam. Z tym postanowieniem ruszam przed siebie.

Szybko pokonuję Boczań, Przełęcz między Kopami i schronisko Murowaniec. Droga ta, wielokrotnie przedreptana nie jest zagadką, ale przyjemnym spacerem. Choć mozolnie pod górkę. O trasie tej pisałam nie raz, więc nie będę się powtarzać. 

Mijam schronisko, choć szarlotka kusi. Odpycham pokusę i intensywnie myślę o czekającej mnie wyprawie. Kamienny szlak do Czarnego Stawu Gąsienicowego mija szybko, także trasa w kierunku Zawratu, nie wiadomo kiedy, pokonana jest w pewnej części w sposób szybki i przyjemny. Pisałam o niej przy okazji wyprawy na Zawrat, więc dzisiejsza wyprawa zacznie się na rozstaju dróg.

Stoję przy rozwidleniu szlaków niebieskiego z żółtym. Niebieskim wędruje się na Zawrat, żółty wiedzie do Koziej Dolinki. Wybieram dziś opcję numer dwa. Z nadzieją, że wygram piękne widoki z wyczekiwanych Granatów.

Rozwidlenie szlaków

Trasa na Zawrat - w tle z lewej Kozi Wierch, z prawej Kozie Czuby

U podnóża Żółtej Turni

Ochoczo przemierzam kamień po kamieniu. Świeci słońce, niebo niebieściutkie, sporo turystów mozolnie pnie się na Zawrat. Moją drogą nikt nie podąża. I fajnie. Jest cisza.

Droga na Kozią Przełęcz

I chwilę potem stoję już nad brzegiem Zmarzłego Stawu. Dziś wyjątkowo piękny. Jest doskonale widoczny z niebieskiego szlaku na Zawrat. Jego powierzchnia to 0,28 ha, długość 77 m, szerokość 50 m a głębokość 3,7 m. Dziś, przy tak pięknej pogodzie w wodach lustra odbijają się pobliskie skały.

Zmarzły Staw

Nad wodami Zmarzłego Stawu. Nade mną Przełęcz Zawrat

 Kozia Dolinka, z prawej Czarne Ściany, które biegną do Granatów pod chmurami

 Lustro Zmarzłego Stawu

Robię co jakiś czas przystanki, by nasycić się ciszą i widokiem skał. Gdzieś w oddali słychać ludzi.

Na szlaku, z każdym krokiem wyżej, otwierają się nowe widoki

Wzrok sam biegnie w kierunku Zawratu

Szlak w tym miejscu jest łatwy, mimo, że w kilku miejscach trzeba się troszkę powspinać. Ale taka wspinaczka to nic w porównaniu z tym, co mnie czeka w Żlebie Kulczyńskiego.

No to w górę!

I już jestem znów na rozstaju dróg. Tym razem z żółtego szlaku skręcam na zielony, by dojść nim do Koziej Dolinki, na której znajduje się kolejne rozwidlenie. Zielony szlak jest łatwiejszą wersją wejścia na Zadni Granat. Ja jednak uparcie chcę na ten czarny :)

Kierunkowskaz wiedzie na Zadni Granat

Początek zielonego szlaku

Idę, cały czas idę, a słońce świeci

Osiągam już taką wysokość, że widać jak na dłoni Czarny Staw Gąsienicowy i nad nim centralnie - czubek Kopy Magury. Wokół same kamienne bloki, ale ścieżka doskonale widoczna.

Czarny Staw Gąsienicowy i nad nim Kopa Magury a także widoczna Przełęcz między Kopami

Kamienna ścieżka szlaku

Czarne ściany i Granaty z lewej - cel w zasięgu wzroku

Kierunek dzisiejszej wyprawy w dużym zbliżeniu

Chwilka potem i jestem już w Koziej Dolince. Kilka osób odpoczywa w tej cichej i pustej dolinie, wystawiając brzuchy do słońca. Kilka też osób wspina się po zielonym szlaku, trawersując ścianę Zadniego Granatu. Chwilę przystaję i zbieram siły i otuchę przed wspinaczką trudniejszym szlakiem.

Szlakowskaz w Koziej Dolince

Tak, to jest mój cel pośredni na ten dzień :)

Z lewej zielony szlak na Zadni Granat, z prawej czarny szlak do Żlebu Kulczyńskiego

Początek szlaku czarnego

Jeszcze tylko pamiątkowa fotka i zbieram się do dalszej wyprawy. Cały czas świeci słoneczko, białe obłoczki leniwie przetaczają się po niebie. Humor jest, siły są, cisza jest, co jeszcze potrzeba do szczęścia?

Byłam tu. Duśka :)

Widok ze szlaku w Koziej Dolince w kierunku Doliny Gąsienicowej. Stąd doskonale widoczne są Kościelce, Zadni i ten płaski z trudnym szlakiem, a także Karb, na który parę lat temu mozolnie się wspinałam

Początek Orlej Perci, stąd widać po jak stromym terenie przeprowadzony jest szlak - w tym przypadku od Zawratu do Koziego Wierchu - jednostronny!!!

Moje szczęście jednak zostaje zaburzone. Nagle słyszę głuchy grzmot. Krótki, pojedynczy i dziwny. Przypomina odgłos nisko lecącego samolotu. Ki czort? Staję i nasłuchuję. Ale nic się nie powtarza. Samolotu też nie widać, więc myślę, że mam jakieś omamy słuchowe. Może to z powodu wysiłku, a może mojej wyobraźni? E tam, nie ma co stać i czekać na niewiadomo co, tylko iść do przodu. Czas jest dobry, cel o godzinę drogi stąd. Ruszam znów przed siebie.

Ściana Zadniego Granatu, a za moimi plecami - o zgrozo ! ciemne chmury

Dochodzę do początku Żlebu Kulczyńskiego. Rozkminiam jak wejść, bo przede mną skała tak duża, że nie mam jak jej chwycić i jak się wybić. No tak, pierwsze przeszkody i to już na początek. Stoję i myślę.

Początek Żlebu Kulczyńskiego

I kiedy tak zastanawiam się jakby tu obejść przeszkodę, znów to słyszę. Głuchy łoskot. Co jest? Burza? Przecież jest niebieskie piękne niebo, świeci słońce, jest pięknie... I znów się powtarza. Teraz wiem, że to nie moje omamy, tylko regularne, powtarzające się odgłosy tego, czego w górach bardzo nie lubię. 

Odwracam się i jak grom z jasnego nieba słyszę kolejny grzmot. O nie... Jestem tak blisko celu i mam zawracać?? No żart jakiś. Jak wiecie, burzy się boję nawet w domu, a co dopiero przy mokrych i śliskich skałach, gdzie są łańcuchy i klamry. Patrzę ze smutkiem w górę i wiem, że muszę zawrócić. Nie jestem w tym odosobniona. Inni też zawracają. Tym razem rozsądek zwycięża, choć jeszcze jest nadzieja.

Zejście w dół Koziej Dolinki

Podczas całego odcinka zejścia do rozwidlenia szlaków towarzyszy mi cisza. Żadnego odgłosu burzy, żadnego pomrukiwania a tym bardziej kropli deszczu. No jasne taka złośliwość natury, myślę sobie. Kiedy jestem przy szlakowskazie stoję i chwilę się zastanawiam. Może te chmury się przewalą i to było takie straszenie tylko? Może dziś Żleb Kulczyńskiego nie był mi pisany? Ale Granaty wciąż mogę osiągnąć idąc zielonym szlakiem... Łup! Kiedy tylko to sobie myślę, znów słyszę grzmot, który tym razem poprzedził błysk. No to już wiem, że i Granaty nie są mi dziś pisane. Nie zamierzam pchać się na grań w czasie burzy. Ze smutkiem odwracam się i schodzę tą samą trasą.

A tymczasem nade mną zaczyna się już kotłować...

Coraz bardziej regularne błyski i grzmoty zmuszają mnie do szybszego przebierania nóżkami. Na razie tylko straszy, nic z nieba nie pada. Ale przyznaję, straszy skutecznie. Razem ze mną ucieka w dół kilka osób. Każdy z tego samego powodu.

Dopadam Zmarzłego Stawu, który nie jest już taki śliczny, teraz przybrał marsową minę. Omijam go i po kilku susach jestem już przy rozstaju dróg i wpadam na niebieski szlak zawratowy. Myślę sobie, no zawracam normalnie...

Kolejny mały cel, to dojść suchą stopą choć do Czarnego Stawu Gąsienicowego.

Czarny Staw Gąsienicowy i czarna chmura nad nim...

Czarny Staw Gąsienicowy i Mały Kościelec po lewej stronie

Przy rozbłyskach i piorunach niemalże jak na skrzydłach dopadam Czarnego Stawu Gąsienicowego. Okrążam go i kiedy jestem na kamiennej ścieżce wiodącej w kierunku schroniska Murowaniec, padają pierwsze krople deszczu. Początkowo małe, jakby nieśmiałe przeradzają się w regularną ulewę. Jestem już na ostatniej prostej do schroniska. Nie mógł ten deszcz zaczekać? 

Wpadam do Murowańca. Tłok. Mimo wszystko wciskam się na ławę i odpoczywam po górskim maratonie. Zastanawiam się co by było, jakbym jednak zlekceważyła burzę. Wolę nie myśleć. 

Kiedy deszcz już tylko kropi zbieram się do wyjścia, by przez Dolinę Jaworzynki przedostać się do Kuźnic.

Kiedy jestem już na swojej kwaterze, dowiaduję się, że przez Zakopane przetoczyła się nawałnica, jakiej dawno nie było. Mimo wszystko cieszę się, że mnie tylko odrobinę zmoczyło, a największe uderzenie przeczekałam w górskim schronisku. 

Cóż... Znów mam rachunki do wyrównania z Granatami. Jakoś nie były mi jednak pisane. A może to właśnie był znak z nieba, żebym tego dnia nie szła wyżej? No bo jak wytłumaczyć ten grom z jasnego nieba i to dwukrotnie, za każdym razem jak pomyślałam, że tam pójdę jak nie tym, to innym szlakiem? Wiem, że należy słuchać gór. Tym razem posłuchałam i całkiem nieźle na tym wyszłam. A Granaty jak stały, tak będą stać i zaczekają na mnie. Innym razem.

Hej!