Tatry - Orla Perć: odcinek Zawrat - Kozia Przełęcz cz. 2

Nie tylko dla orłów,

czyli wędrówka pierwszym odcinkiem Orlej Perci

27.08.2016r. cz. II

Przede mną wypiętrzył się Mały Kozi Wierch (2228 m n.p.m.). Jeśli jednak ktoś myśli, że będąc na Zawracie, skoczy sobie na pobliską górkę i wróci, jest w błędzie. Szlak od Zawratu, aż do Koziego Wierchu, jest JEDNOKIERUNKOWY! I może to lepiej, mniej strachu przy mijankach. Dlatego od teraz, nie ma zmiłuj, można iść tylko w jedną stronę.

Mały Kozi Wierch - pierwszy cel Orlej Perci w zasięgu wzroku :)

Kawałek od Przełeczy Zawrat - rzut oka za siebie na Dolinkę pod Kołem

A tu spojrzenie ponad przepaścią na stronę Doliny Gąsienicowej

Wspinam się więc, przy pomocy pierwszych łańcuchów. Po chwili jestem już na szczycie Małego Koziego Wierchu. Kilka osób zebrało się i łapie pierwszy oddech. Pierwsza sesja foto, wymiana zdań, ogólna radość.

To tu poznaję fantastyczną osobę, dzięki której cała Orla Perć była nie tyle wysiłkiem, co wielką przyjemnością. Beatka okazała się mega pozytywnie zakręconą osobą. Mam nadzieję, że będziemy utrzymywać kontakt, bowiem miałam wrażenie, jakbyśmy się znały od lat. Bardzo się cieszę, że stanęłaś na mojej drodze, pozdrawiam Cię w tym miejscu bardzo serdecznie ;)

Żółta Turnia i fragment Granatów

Mały Kozi Wierch 2226 m n.p.m.

Na czerwonym szlaku Orlej Perci

Za mną urwista przepaść i Kozia Dolinka ze Zmarzłym Stawem oraz  Czarnym Stawem Gąsienicowym 

Zawrat zostaje za mną...

Fragment Orlej Perci

Sztuczne ułatwienia na szlaku

No więc, od tej chwili, stanowimy z Beatą zespół wspinaczy. Co szerszy fragment, zakładamy bazy. Co prawda nie rozbijamy namiotów, nie okopujemy się, ale stajemy, by troszkę pofocić. A jest co.

Urwiste ściany Orlej Perci robią wrażenie. Do tego widok za nami, przed nami i po obu stronach powoduje skręty szyi. Z naszych zdjęć można wywnioskować, że to taki przyjemny spacerek granią. Otóż, nie do końca. Muszę przyznać, że Orla Perć jest doskonałym narzędziem fitness. I nie chodzi tu o zadzieranie nóg do góry. Idzie się po Orlej, a to ujędrnia pośladki. Otóż cały czas spina się je, bo maksymalna uwaga na tym szlaku jest konieczna. Chwilami przerywamy żarty, by skupić się na danym fragmencie. Czasem nie ma jak postawić nogi, czasem but ślizga się na skale. Ręce bolą od napiętych mięśni na łańcuchu. Nie na darmo mówią, że to najtrudniejszy szlak w Tatrach. Wyznaczył go ksiądz Walenty Gadowski  w latach 1903-1906.

Teraz ja przemierzam mały fragment tego szlaku.

Kozi Wierch - 2291 m n.p.m.

Czarny Staw Polski i Zadni Staw Polski w Dolinie Pięciu Stawów Polskich :)

Wyłaniające się na horyzoncie Tatry Zachodnie

Nie mogę oderwać wzroku od przepaścistej strony Orlej Perci...

Nie ma to jak poczuć granit pod ręką i nogą... :)

Na Orlej Perci - w tle Granaty (z lewej) i Kozi Wierch ( z prawej)

Na Orlej Perci - w tle Granaty (z lewej) i Kozi Wierch ( z prawej)

Kozi Wierch i Tatry Wysokie na ostatnim planie, poniżej grań Miedzianego

Tak, tędy biegnie szlak Orlej Perci...

... i ja na tym odcinku Orlej. Foto: Beata

I jeszcze jedno spojrzenie na Dolinkę pod Kołem i czubeczek Krywania

A potem spojrzenie za siebie, za przebyty kawałek szlaku ;)

Na szlaku

Sztuczne ułatwienia na szlaku

Jest pięknie. Woda w Zadnim Stawie Polskim skrzy się w słońcu. Góry wydają się bielsze, niż są. A niebo ma fantastyczny kolor. Po jakimś czasie, szlak przechodzi bardziej na stronę Doliny Gąsienicowej. Pojawiają się majestatyczne Granaty. No i Kozi Wierch – najwyższy szczyt, leżący w całości w Polsce. Widać na nim ludzi, niczym małe mróweczki. W taki dzień, jak dzisiejszy, to prawdziwa satysfakcja stanąć na jego szczycie. Ja jednak mam plan zejścia poniżej jego ściany. Czas wymaga ode mnie zejścia wcześniej, czyli do Koziej Przełęczy. Okazuje się, że również Beatka będzie schodzić, tyle, że do Piątki. Póki co, idziemy razem.

Żółta Turnia i Granaty

Na szlaku

Wąska ścieżka Orlej Perci

I ja na Orlej Perci

Na czerwono na szlaku czerwonym :)

Dolinka Pusta prowadząca do Doliny Pięciu Stawów Polskich

Wierzchołek Koziego Wierchu

Mały Kozi Wierch za plecami

Tu mi dobrze, tu zostaję, tak będę siedzieć! :)

Granaty

Jak nie w górę, to w dół :)

Kościelce widziane z Orlej Perci

Giewont z Orlej Perci

Znów skupienie, pojawiają się klamry, trzeba wciąż uważać. Lekki strach pokrywamy obie śmiechem i rozmowami o życiu. Gdybym szła całkiem sama, byłoby mi smutno, a tak przynajmniej mi raźniej.

I tym sposobem dochodzę do Zmarzłej Przełęczy (2126 m n.p.m.), na której po środku śmiesznie sterczy skała. To 3 m skałka w kształcie maczugi, którą popularnie nazywa się „Chłopkiem”. Poprzednio turyści podpierali skałkę patyczkami, zapałkami i kamieniami, bo wygląda, jakby miała się za moment wywrócić. Takie fajne urozmaicenie trasy.

I znów Granaty

Zamarła Turnia - 2179 m n.p.m.

Zbliżenie na południową ścianę Zamarłęj Turni, która długo była postrzegana jako najtrudniejsza droga, właściwie nie do przejścia. Na niej straciło życie wielu taterników. Obecnie prowadzi po niej około 20 dróg wspinaczkowych o różnej skali trudności

I ponownie południowa ściana Zamarłej Turni i widok na Kozią Dolinkę po jej północnej stronie

Na szlaku

Zmarzła Przełęcz - 2126 m n.p.m. i 3 m "Chłopek" - widok od strony Małego Koziego Wierchu

Nie ma to jak spotkać na szlaku "Chłopka" :)

"Chłopek" - widok od strony Zamarłej Turni

Widok na Czarny Staw Gąsienicowy ze Zmarzłej Przełęczy

Klamry na szlaku

Na szlaku. Foto: Beata

Po klamrach jak po drabinie, też trzeba uważać. Foto: Beata

Wreszcie pojawia się wisienka na torcie. Dochodzę do końca mojej trasy po Orlej Perci. Na deserek mam pionową drabinkę. Pojawia się lekki dreszczyk emocji. Wraz z napotkaną parą żartujemy, sypiąc cytaty ze Shreka: „… nie patrz w dół…”, „… jak zobaczysz światełko w tunelu, nie idź za nim…”, „…niebieskie kwiatuszki…”, „…ale ja jestem daltonistą!...” i takie tam. Trzeba zmierzyć się z ośmiometrową drabinką, prowadzącą w dół przepaści. Wejście na nieco chybotliwą i skrzypiącą maszynerię, nie napawa entuzjazmem. Beata siada i mówi, że zaczeka na tramwaj. Para chce metro, a ja zastanawiam się, czy nadjedzie mój dyliżans. W oczekiwaniu na transport, który jakoś nie chce przybyć, każdy nabiera natchnienie na przerzucenie nóg nad przepaść, by znaleźć się na stopniach drabinki. W końcu, stopniowo, po kolei, każdy z nas schodzi. Nie na zawał co prawda, lecz po tym sztucznym ułatwieniu.

Ups... szlak tym razem pionowo w dół

Sławna drabinka prowadząca do Koziej Przełęczy

Hmy.. jakby tu zejść? Czekam na natchnienie. Foto: Beata

Żółta Turnia i fragment Granatów - widok ze Zmarzłej Przełęczy

Dobra, schodzę! Foto: Beata

Drabinka - widok z dołu Koziej Przełęczy

Wąska gardziel Koziej Przełęczy. Foto: Beata

A dalej mam wąską i stromą Kozią Przełęcz. Para gna dalej Orlą na Kozi Wierch, a my żegnamy się z Beatką i każda z nas schodzi na swoją stronę przełęczy.

Znajduję się w ciasnym kominie, z mokrymi skałami i bez możliwości oparcia nogi. Cóż, zdecydowanie tu można sobie wydłużyć kończyny dolne. Łapię za łańcuch, odchylam się do tyłu, jednocześnie opierając stopy płasko o skałę. Nie jest to najlepszy sposób schodzenia, ale w tej chwili jedyny możliwy.

Kozia Przełęcz - widok na stronę Dolinki Pustej

Kozia Przełęcz - widok na stronę Koziej Dolinki, gdzie własnie podążam...

Widok w górę, czyli to, co zostawiam za sobą

Przede mną Kozia Dolinka u stóp Granatów

Wreszcie docieram do podstawy komina. Robi się szerzej, ale za to piarżyście. Nie znoszę tego pod stopami, bo można na tym łatwo pojechać. Nie wyjmuję z plecaka Bolka i Lolka, czyli moich kijków, bo jeszcze czekają mnie łańcuchy. Gdzie nie gdzie przydałyby się na trasie, bo pokonywanie skalnych, płaskich bloków, nie jest łatwe.  

Kościelce dwa, czyli Kościelec ( z prawej) i  Zadni Kościelec ( z lewej)

U podstawy Koziej Przełęczy - z prawej strony schodzi jakiś turysta po drabince. Z lewej ułożenie skał i światła sprawiło, że zobaczyłam głowę lwa :)

W Koziej Dolince

Płasko i ślisko na szlaku

Płasko i ślisko na szlaku

Po jakiejś niecałej godzinie, wreszcie docieram do Zmarzłego Stawu, a wcześniej do połączenia szlaków wiodących na Granaty. Trasę tę już opisywałam. Dodam tylko, że mnóstwo wspinaczy, taterników, tego dnia ćwiczyło w rejonie Orlej Perci. Kiedy jestem jeszcze na drabince, słyszę wyraźnie helikopter. „Śmigło” lata ciągle, jeszcze nie wiem, że będzie towarzyszyć mi do końca wędrówki. Chcę wierzyć, że załoga została wezwana do prawdziwej potrzeby, a nie z powodu bolących nóg. Choć oczywiście wolałabym, żeby ratownicy mieli luz, a turyści miło spędzony w górach czas.

"Śmigło" w akcji nad Granatami

Szlakowskaz w Koziej Dolince

Dzień chyli się ku końcowi, słońce chowa się za Kościelcami

Słońce za Zadnim Kościelcem

Zmarzły Staw

Schodzę powoli nad Czarny Staw Gąsienicowy. Słońce kładzie się cieniem na tafli stawu, oświetla jeszcze stoki Granatów i Żółtej Turni. Pomału też zaczynają się pojawiać ludzie, którzy wybrali się na spacer nad staw.

Czarny Staw Gąsienicowy

Fragment Orlej Perci, jeszcze chwilę temu tam byłam..

Docieram wreszcie do schroniska Murowaniec. Myślę o jakimś żurku. Jakież jest moje zdziwienie, kiedy okazuje się, że zupy w schronisku kosztują 15 zł !! Ja rozumiem, że to schronisko, trudniejsze warunki, transport itp., ale tyle pieniędzy za zupę, do której, nie czarujmy się, dolewa się wody, żeby było więcej? Ceny za obiad przewyższają te w knajpach na dole. Jestem rozczarowana, że dawne schroniska, które swego czasu dawały schron dla turystów i ciepły posiłek za małe pieniądze (zwłaszcza kiedy samemu było się studentem i nie miało nigdy forsy), teraz zrobiły się górskimi hotelami. Ceny z kosmosu, na podłodze nie można już spać... Odechciewa mi się zupy, biorę naleśniki. Zjadam czym prędzej i wychodzę na powietrze. Wymijam tłum ludzi i kieruję się na Przełęcz między Kopami.

Po drodze góry różowieją, na niebo wkraczają teraz różowości i fiolety.

Ponad Doliną Gąsienicową, od lewej: Mała Koszysta, Koszysta, Waksmundzki Wierch, Żółta Turnia i Granaty

Przełęcz między Kopami - zachód słońca

Boczań o zachodzie

Ponad Giewontem lśni czerwona tarcza zachodzącego słońca. Chwilę patrzę na ten spektakl, choć wiem, że zaraz, jak słońce zniknie za horyzontem, szybko zrobi się ciemno.

Wchodzę na żółty szlak wiodący do Doliny Jaworzynki. Robi się w lesie nieco mroczno, przyśpieszam kroku. Końcowy odcinek doliny pokonuję już w ciemnościach, idąc niemal na pamięć. Moja latarka odmawia współpracy.

Giewont już śpi...

Wpadam na parking w Kuźnicach i cudem załapuję się na busik do centrum miasta. Cudem też jest fakt, że nie skręciłam nogi, idąc po ciemku po kamieniach. Przesiadam się na kolejny busik, który wiezie mnie w okolice mojej kwatery. Idę do siebie, zadowolona z całego dnia.

Powróciłam na szlak przebyty dawno temu, przezwyciężyłam lęk przed trudną trasą, pokonałam siebie. A jutro niedziela. Odpocznę sobie. A może zrobię to na szlaku? Zobaczę, co na to powie moje ciało, które po całym dniu jest nieco zmęczone. Jeśli prawdą jest, że tylko wariaci chodzą po górach, to ja jestem taki wariat i dobrze mi z tym. Zatem do zobaczenia na szlaku!

Hej!