Tatry - Orla Perć: odcinek Zawrat - Kozia Przełęcz cz. 1

Nie tylko dla orłów,

czyli wędrówka pierwszym odcinkiem Orlej Perci

27.08.2016r. cz. I

Jeśli w górach jest piękna pogoda, trzeba z niej korzystać, wychodząc na szlak. Prognozy zapowiadały „żyletę” do końca tygodnia, więc postanowiłam działać. To nic, że założenie tego urlopu było zgoła inne. Przecież znów jestem w górach.

Pobudka o 5 rano jest ciężka, ale mimo to podnoszę się z łóżka i idę zrobić śniadanie na drogę. Ciepła herbata w termos to jest to.

Pierwszym autobusem dojeżdżam w rejon dworców, by tam przesiąść się w busik jadący do Morskiego Oka. Resztki snu z oczu przegania mi widok sznura samochodów. Stoimy w korku. Rany Julek, przecież jest koniec wakacji, czemu ci ludzie nie jadą kupować wyprawek szkolnych dzieciom? Busik jedzie pod prąd (ach ci górale). Notuję w pamięci, żeby w tym roku nie wybierać już żadnej trasy, która wiodłaby z Drogi Oswalda Balzera.

Po siódmej wchodzę na sławetny asfalt i wśród tłumu ludzi podążam, na szczęście, tylko do Wodogrzmotów Mickiewicza. W głowie ciągle siedzi mi tekst: „… i choćbym podążał cienistą doliną…” Zakładam czapkę, szalik i rękawiczki. Z ust idzie para. Tu zawsze jest zimno. Oby wyjść wyżej i będzie cieplej.

Pędem przemierzam urokliwą, choć dla mnie zwykle męczącą Dolinę Roztoki. Opisywałam ją już niejednokrotnie, więc nawet nie silę się na robienie zdjęć. Oczywiście przy Starej Roztoce jem pierwszą kanapkę.

Kolejnym przystankiem na złapanie oddechu jest przepiękna Wielka Siklawa. Nie sposób przejść obok niej obojętnie. Powoli rozbieram się z kolejnej warstwy ubrań.

Wielka Siklawa

Wołoszyny

Czubek Koziego Wierchu

Przede mną otwiera się Dolina Pięciu Stawów Polskich. Nad Wielkim Stawem Polskim robię krótką przerwę. Przysiadam na kamieniu i wcinam herbatniki z czekoladą. Jest pięknie. Pogoda to tzw. „lampa”. Majestatyczne Wołoszyny, Kozi Wierch, po drugiej stronie Szpiglasowy Wierch i masyw Miedzianego, doskonale odcinają się na tle niebieskiego nieba. Żadnej chmurki, żadnego gromu, żadnego deszczu. To jest to. Żal byłoby nie wychodzić z domu, choć temperatura ma dziś sięgać 30°C. Oczywiście w górach jest ciut chłodniej, ale i tak, jak na wędrówkę, temperatura jest wysoka.

Wielki Staw Polski

Wielki Staw Polski

Wchodzę na niebieski szlak, prowadzący na Zawrat. Podążałam nim tylko do odbicia na Kozi Wierch i kawałek dalej, gdzie łączy się z odbiciem na Szpiglasową Przełęcz. To, co jest dalej, jest dziś dla mnie zagadką. Kiedy rok wcześniej siedziałam sobie na Zawracie, szlak wydawał się łatwy. Teraz mozolnie pięłam się do góry.

Szlakowskaz w Dolinie Piątki

Wielki Staw Polski

Stoki Opalonego i Miedzianego

Szpiglasowy Wierch

Na szlaku w Dolinie Pięciu Stawów Polskich

Na szlaku - Liptowskie Mury

Kupka kamieni, czyli najwyższy szczyt polski - Kozi Wierch :) - ach ta górska perspektywa...

Na szlaku

Wyżej i wyżej...

Droga na Szpiglasową Przełęcz

Minęłam zejście na Szpiglasową Przełęcz z lewej, potem wejście w Dolinkę Pustą. Kamień po kamieniu, wchodzę coraz wyżej. Za plecami mam całą Dolinę Pięciu Stawów, a przed sobą coraz bardziej widoczny Zadni Staw Polski, który spod schroniska w Piątce, jest niewidoczny. Okazuje się, że szlak, mimo ciągłego wchodzenia pod górkę, jest bardzo malowniczy i w sumie łatwy.

Świnica i Mały Kozi Wierch (za szlakowskazem)

Dolinka Pusta: od lewej: Świnica, Mały Kozi Wierch, Zamarła Przełęcz ze skałą "Chłopek", Zamarła Turnia i Kozi Wierch

Cienka linia Czarnego Stawu Polskiego, a nad nim Liptowskie Mury

W drodze na Zawrat

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Granatowy Wielki Staw Polski oraz zielony Czarny Staw Polski z drogi na Zawrat

Dolinka Pusta

Po drodze przystaję i rozmawiam z tymi, co schodzą tym szlakiem. Wszyscy zgodnie twierdzą, że na Zawracie tłum ludzi, którzy przyszli od strony Świnicy. Nijak ma się to do pustego szlaku w Tomanowej Dolinie… No cóż, trudno. Idę tam z nadzieją, że nie wszyscy będą potem podążać Orlą Percią.

Czarny Staw Polski i szczyty słowackie

Tatry Bielskie wyłaniające się zza Opalonego

Wole Oko

Za kolejnym zakrętem kamienistej dróżki, widzę mój mały cel – Przełęcz Zawrat. Rzeczywiście jakoś tam gęsto. Ale, choć wydaje się do niej blisko, muszę jeszcze pokonać kawał drogi. Gdzieś w głazowisku Dolinki pod Kołem, słyszę świsty. Zastanawiam się, czy to świstaki czy płochacze. Tych małych, sympatycznych zwierzaczków nie jestem w stanie wypatrzeć między kamieniami. Wszystko zlewa się w jedno. Za to, co i rusz, zrywają się do lotu ptaszki, więc wciąż nie wiem, kto wydaje te świsty.

Dolinka pod Kołem i Przełęcz Zawrat

Na Szlaku, w dole Czarny Staw Polski

Dolinka pod Kołem i szlak na Zawrat

Dolina Piątki

Na szlaku

Choć Zawrat wydaje się tak blisko, to trzeba jeszcze trochę przedreptać

Zadni Staw Polski i wierzchołek Krywania (na ostatnim planie)

W Dolince pod Kołem

Przełęcz Zawrat

W końcu staję po raz kolejny, chyba trzeci raz w życiu, na Zawracie. Znajduję wolne miejsce i siadam na mały popas. Ze zdziwieniem stwierdzam, że mam zasięg, więc melduję się, żem jeszcze żywa. O tym, co widać z przełęczy pisałam TUTAJ, przy okazji wyprawy na Zawrat i potem dalej na Świnicę. Dziś widoczki są równie piękne. Nawet Krywań nieśmiało wygląda spoza gór. Bardzo dobrze widać rysę na Rysach. Stąd szczyt nie wydaje się taki wielki.

Zawrat 2159 m n.p.m.

Na przełęczy Zawrat

Zadni Staw Polski, z prawej Walentkowy Wierch (2156 m n.p.m.)

Tatry Wysokie z nad masywu Miedzianego, w centrum zdjęcia Rysy z widoczną rysą, Ganek i z prawej Mięgusze

Tatry Wysokie - widok z Zawratu

Dolinka pod Kołem z Zawratu

Można by siedzieć tu i upajać się widokami. Słyszę zdyszane głosy turystów, którzy nadchodzą od strony Świnicy, że miało być lekko i przyjemnie, a to porządny wycisk jest. Potwierdzam, że szlak od Świnicy jest bardzo wymagający. A jeszcze cięższy jest od Doliny Gąsienicowej.  Łańcuchy często blokują ludzi. Wzmagają strach, tymczasem w wielu miejscach są ułatwieniem. Są po to, by bezpiecznie przedostać się dalej. Ale z drugiej strony ma się wrażenie, że życie zależy w pewnej mierze od tego krowiego łańcucha, który kiedyś, ktoś umocował.  No i właśnie na mnie teraz czekają łańcuchy. Zbliża się pora zmierzenia się z trasą, którą pokonało się prawie 20 lat temu. Cóż, wtedy doszło do załamania pogody, nic nie było widać. Sama satysfakcja, że się było na kawałku Orlej Perci, nie wystarczała. Dziś mogę się zmierzyć z tym, czego moje oczy nie widziały wtedy.

Koniec cz. I

c.d.n. … Hej!