Tatry - Kasprowy Wierch-Kopa Kondracka

Tatry... Moje miejsce na ziemi. Moja największa pasja. Tu zwalniam, mogę spokojnie myśleć.

Kiedy wychodzę wysoko w góry, zostawiam wszystkie troski w dole. A dlaczego chodzę po górach? Odpowiedź jest taka sama jaką dał George Mallory (zm.1924r), kiedy pytano go o sens zdobywania Mount Everestu... Bo góry są.

MALOWNICZA TRASA Z KASPROWEGO WIERCHU NA KOPĘ KONDRACKĄ,

Czyli relaksującym spacerkiem po górskim grzbiecie…

W pewien piękny, prawie bezchmurny dzień wybieram się na niezbyt forsujący spacer z Kasprowego Wierchu na jeden ze szczytów Czerwonych Wierchów, czyli Kopę Kondracką. Góra ta była przeze mnie zdobyta już w czasach studenckich. Teraz wybieram nieco inną trasę i to jest strzał w dziesiątkę.

Wjeżdżam nową kolejką na Kasprowy Wierch (1987m n.p.m.). Oczywiście swoje na dole odstałam J. Całkowicie zrelaksowana chłonę na szczycie widoki. To jest tak piękne miejsce, że często młode pary wybierają je na swoje ślubne sesje plenerowe. Teraz też widzę jakiś szczęśliwców, którzy robią sobie zdjęcia po stronie słowackiej.


Widok z Kasprowego Wierchu na górną stację kolejki linowej

Spędzam chwilkę na szczycie. Nieco wieje, więc mój stały zestaw plecakowy wędruje kolejno: na głowę, na szyję i na ręce. Nic nie wieje mi w uszy, szyja osłonięta i ręce nie marzną.

Wyruszam czerwonym szlakiem w kierunku Goryczkowej Czuby (1913m n.p.m.). Po prawej stronie otwiera się widok na Dolinę Goryczkową oraz majaczący w oddali Giewont.


Giewont z lewej, nieco niżej pasmo Gubałówki



Po lewej stronie przez całą wędrówkę będzie mi towarzyszyć piękna panorama na Dolinę Cichą, leżącą po stronie słowackiej. Ona naprawdę jest cicha, bo ma mało szlaków turystycznych.


Dolina Cicha

Trasa jest dobrze utrzymana, idzie się wspaniale. Po drodze mijam kilka miejsc, na które trzeba się wspiąć i potem zręcznie „zeskoczyć”.


Na szlakowej ścieżce



Szlak pnie się do góry



Co jakiś czas odwracam się i podziwiam widok za plecami. Niby ciągle ten sam, ale jednak się zmienia. Kasprowy Wierch oddala się i robi coraz mniejszy. Widoki są piękne.


Kasprowy Wierch coraz dalej...

Szlak w kierunku zachodnim



Widok w kierunku Czerwonych Wierchów

Na Suchych Czubach robię sobie przerwę. Chwila relaksu, wszak nie ma się gdzie śpieszyć.


Suche Czuby, widok w stronę Kasprowego Wierchu oraz Świnicy

Suche Czuby, widok na Dolinę Cichą



Suche Czuby, widok na słowacką stronę

Na Przełęczy pod Kopą Kondracką (1863m n.p.m.) szlak czerwony spotyka się z zielonym, który biegnie do Doliny Kondratowej. Ja jednak podążam dalej na jeden ze szczytów Czerwonych Wierchów, czyli Kopę Kondracką (2006m n.p.m.). Na sam czubek góry prowadzi niemalże autostrada. Szlak jest rozległy i wydeptany. Za to na samym szczycie trud wspinaczki rekompensują wspaniałe widoki.

Przełęcz pod Kopą Kondracką




Szczyt Kopy Kondrackiej

Z jednej strony grzbietami szlak prowadzi przez Czerwone Wierchy: Małołączniak, Krzesanicę i Ciemniak, więc otwiera się widok na szczyty Tatr Zachodnich.

Z drugiej widać rozległą panoramę strony słowackiej i Cichej Doliny. Z kolejnej widać Kasprowy Wierch, Świnicę i czubek kultowej góry Słowaków – Krywania.


Widok na Świnicę



Krywań z charakterystycznym czubkiem i Dolina Cicha



Widok z Kopy na Orlą Perć



Orla Perć, po środku Kasprowy Wierch


Odwracam się w kierunku, gdzie będę podążać dalej i widzę na wprost Giewont.


Widok z Kopy na Giewont

Widok na Diablaka, czyli Babią Górę, najwyższy szczyt Beskidów

Na Kopie Kondrackiej spędzam chwilkę czasu, ale wiatr skutecznie przegania mnie z otwartej przestrzeni. Schodzę więc, przez Wielkie Szerokie do Kondrackiej Przełęczy (1725m n.p.m.).

Po prawej widzę szczyty prowadzące od Kasprowego Wierchu w kierunku Orlej Perci.



Orla Perć, widok z Kopy Kondrackiej


Z lewej widzę Czerwony Grzbiet, prowadzący na Małołączniak, czyli na Czerwone Wierchy właśnie.



Czerwony Grzbiet



Czerwony Grzbiet i widok na Dolinę Małej Łąki


Z przodu wciąż towarzyszy mi Giewont, który jak zawsze jest oblegany przez turystów. To jakieś dziwne dla mnie zjawisko. Jest tyle gór, które można odwiedzić, a turyści zwykle koncentrują się na „śpiącym rycerzu”.


Kolejka do wejścia na Giewont

Na Przełęczy Kondrackiej łączą się i krzyżują szlaki z wszystkich stron. I tu relaksujący, spokojny dzień zaczyna się walką o przetrwanie. Wszędzie stoją turyści, czekający w kolejce do wejścia na Giewont. Nie ma miejsca, żeby na spokojnie schodzić.


Przełęcz Kondracka

Idę Doliną Małego Szerokiego aż do Doliny Kondrackiej. Schodzę mozolnie w dół, uważając na tych, co przede mną i za mną. Zupełnie nie mogę złapać swojego tempa, wciąż muszę się dostosowywać do innych. Nie ma nawet gdzie zrobić przerwy. Marzę o tym, by to się przerzedziło.

Dochodzę do Schroniska PTTK na Hali Kondratowej. To drewniane schronisko na południowych stokach Giewontu, położone na wysokości 1333 m n.p.m. Już od połowy XIX w. przy szałasach na hali odpoczywali turyści. Przed 1910r powstał tu schron narciarski, a w 1933r zbudowano schronisko bez pozwoleń. Obecny stan został stworzony w latach 1947-48. Schronisko cieszy się dużym zainteresowaniem, bowiem jest położone w bliskiej odległości od Kuźnic i prowadzi do niego prosta i łatwa droga, stąd jest celem rodzinnych spacerów.


Schronisko na Hali Kondratowej

Niestety w okolicach schroniska nie jest lepiej. Każdy wolny kamień, wolna trawka, czy kawałek przestrzeni jest oblepiony ludźmi. O ławeczkach nie wspomnę. Wchodzę na chwilę do budynku, aby zdobyć pieczątkę do książeczki GOT. Pierwsze co muszę zrobić to przebić się przez kolejkę do WC, potem przez kolejkę do bufetu. Wychodzę ze schroniska niemalże chora.

Prosto ze schroniska podążam w kierunku Kuźnic. Przechodzę na Polanę Kalatówki, gdzie jak zawsze wchodzę na pyszne naleśniki z serem. Odpoczywam od ludzkiego gwaru.


Myślenickie Turnie, widok z Kalatówek

Posilona schodzę do Kuźnic. Tu kończę swą wędrówkę. Do zobaczenia na kolejnym szlaku!

Hej!