Statkiem po trawie...

 

Rejs statkiem po trawie,

czyli o frajdzie na Kanale Elbląskim

Jakież to wspaniałe uczucie móc spełniać swoje marzenia. Nawet te najmniejsze. Od wielu lat myślałam intensywnie o popłynięciu statkiem po trawie. O tej atrakcji słyszałam nie raz, widziałam też masę zdjęć zadowolonych znajomych i obcych mi ludzi z frajdy takiej przejażdżki. Ale to nie to samo, co samemu to przeżyć. W zeszłym roku postanowiłam sama sprawdzić jak to jest płynąć po trawie. Maj i wiosna w rozkwicie wydała mi się porą idealną. Nie wzięłam jednak poprawki, że ostatnio maj nie grzeszy pogodą. Kurtka i puchowa kamizelka były w użyciu. Ale nic to, najważniejsze to wyjść przygodzie na przeciw. W 2007 roku Kanał Elbląski uznano za  jeden z siedmiu nowych cudów Polski, a w 2011 r. uznano go za pomnik historii. No to, ahoj przygodo!

No to zaczynamy przygodę :)

Kanał Elbląski (z niem. Oberländischer Kanal) to droga wodna przeznaczona do żeglugi mająca ponad 84 km. Przy jej budowie wykorzystano znajdujące się po trasie jeziora leżące na różnych wysokościach pomiędzy Ostródą a Zalewem Wiślanym. Różnica poziomów pomiędzy jeziorami wynosi 100 m. 

Miejsce, od którego zaczęłam spełnianie małego marzenia

A dlaczego wybudowano ten cud techniki? Ano w dobie rozwoju przemysłu i pozyskiwania sosny taborskiej w przemyśle (o sośnie taborskiej pisałam na blogu) chciano połączyć Prusy z Bałtykiem. Do drogi wodnej chciano włączyć jeziora w pobliżu Elbląga, który już od dawna stanowił drogę żeglowną dla jednostek handlowych. Przeszkodą była tu wspomniana różnica poziomów. Wymagało to wybudowania śluz i pochylni. W 1837 r. zaczęto pracować nad projektem, a kilka lat później rozpoczęto budowę. Pierwsze cztery pochylnie, które miałam okazję zobaczyć, zostały oddane do użytku w 1860 r. Ich pomysłodawcą i wykonawcą był Georg Jacob Steenke (1801-1884), pruski inżynier i konstruktor, który przyjął zlecenie króla Prus Fryderyka Wilhelma IV. W zasadzie połączenie istniejących szlaków wodnych z Bałtykiem, to był pomysł króla. I choć wydawało się to niemożliwe, Steenke temu podołał. Mechanizm napędowy pochylni działa dzięki energii wody przepływającej z wyższego poziomu na niższy. Wprawia ona w ruch koło wodne, które z kolei napędza liny ciągnące wózki, na których umieszcza się jednostki pływające. Wózki te poruszają się na dwóch równoległych torach szyn, które łączą poszczególne odcinki kanału.

Kanał Elbląski, pogoda niepewna

Kanał Elbląski

Rejsy pasażerskie na kanale wprowadzono w 1927 r. Ja swój odbyłam w 2022r., czyli blisko 100 lat później ;)

Rejs rozpoczynam na przystani w Buczyńcu na Kanale Elbląskim. Mam do przepłynięcia ok. 8 km przez cztery pochylnie, które stanowią największy wyrzut endorfin. Niby nic wielkiego, duży statek przetacza się po szynach na drugą stronę wzniesienia. Ale jednak wrażenie jest.

Stateczkiem w piękny rejs (chciałoby się zaśpiewać parostatkiem, ale to nie ta epoka ;) )

"Cyraneczka" - stateczek, którym popłynęłam po trawie

Początek rejsu i na horyzoncie widoczna brama do wejścia przy pochylni Buczyniec

Pochylnia Buczyniec, jak większość, napędzana jest kołem wodnym. Tuż obok niej znajduje się Muzeum Kanału Elbląskiego, w którym można dowiedzieć się co nie co o historii powstania pochylni, a także o samym Kanale Elbląskim. Jednakowoż ja do tego muzeum nie dotarłam, być może dlatego, że na pokład statku  wsiadłam nieco wcześniej. Było to około 1 km przed tym, zanim przepłynęłam przez bramę bezpieczeństwa, która wprowadziła statek do basenu pochylni w Buczyńcu.

Przy pierwszej pochylni - Buczyniec

Buczyniec

Głównym jej zadaniem jest umożliwienie przemieszczania się statków z dołu kanału na stanowiska górne. Różnica poziomów wody wynosi około 21 m i ma lekko ponad 490 m długości. I niewątpliwie jest pierwszą, która robi największe wrażenie na wszystkich uczestnikach rejsu. To tu błyska najwięcej fleszy, wszyscy biegają po pokładzie i próbują znaleźć jak najlepszą miejscówkę do zrobienia super zdjęć. Z każdą następną pochylnią ten trend się zmniejsza, za to wkracza pełen relaks i większa cisza na statku. Tym bardziej, że wokół kanału ciągną się pola, na wiosnę pełne życia. Drzewka kwitną na biało, trawa się zieleni, co jakiś czas ptak poderwie się do lotu. Jest po prostu pełnia szczęścia i zdecydowanie człowiek spowalnia. 

Moment, kiedy pierwszy raz mijam wielkie koła wodne

Niby nic wielkiego, a jednak rola wielka

Pochylnia - po różnicy kolorów na stali widać dokąd zanurza się w wodzie

Pomiędzy stalową konstrukcją widać moment wynurzania i początek "jazdy" po trawie

Szyny, po których ciągnięty jest wózek, na którym stoi łódź

Tak się pływa po trawie! :)

Mijanka z drugim wózkiem

Wózek jadący czy też płynący do Buczyńca

Jest ekscytacja ;)

Wzniesienie minięte, pora znów opaść i zanurzyć się w wodzie

Moment zanurzania

Szyny na Kanale Elbląskim

Po 2 km kanału czeka nas kolejna pochylnia - Kąty. Tu różnica poziomu wody wynosi 18,88 m a długość torowiska to 404 m. To rzeczywiście nietypowa sytuacja, kiedy statek opuszcza wodę i za pomocą specjalnych szyn i lin mknie po trawiastym zboczu. Hop w górę i hop w dół. Pracownicy na statku mają pełne ręce roboty. Co i rusz wskakują na pochylnie, do których mocują bryłę statku. Zachwyt turystów to także dla nich zapłata. Przy tym ciekawie opowiadają o historii powstania kanału, o tym co widać. Nie ma nudy. Jestem zachwycona.

Mosteczek na dopływie - jakaś różnorodność na szlaku wodnym

I kolejne koła wodne

My z prawej ;)

Na kanale ruch jak na ulicy. Nawet sygnalizator jest :)

Cisza i spokój

Woda na wiosnę nieco mętna, za to zieleń po obu stronach kanału koiła oczy

Rzec by można, że stałam na mostku kapitańskim ;)

Już widać pochylnię Kąty

Kapitan "Cyraneczki"

Niesamowity widok - tu najlepiej widać różnicę poziomów

Mknę po trawie a chmury za mną

Za chwilę znów statek będzie na wodzie

Obrazek jaki widzi zazwyczaj kapitan statku

Koła machiny - że też ktoś to wymyślił...

Relaksik na łódce

Będzie padać, czy nie będzie?

Spotkanie z drugim statkiem żeglugi pasażerskiej - fajnie jest do siebie pomachać i się pozdrawiać

Wzdłuż Kanału Elbląskiego można spacerować a także zwiedzać okolicę na rowerach, co z pewnością jest fajną opcją wypoczynku

Cały rejs jest raczej z gatunku tych leniwych

Czy wiatraki na horyzoncie rozwieją te chmurzyska?

Powoli zbliżam się do pochylni Oleśnica

Tym razem będzie z prawej czy z lewej?

Wiatraki

Statek płynie znowu jakieś 3 km, by na swej drodze napotkać najwyższą pochylnię Kanału Elbląskiego - Oleśnicę, która mierzy aż 24,2 m. Statek wyciągany jest na strome wzniesienie, choć torowisko ma tylko 479 m. Przyjemny widok. Wciąż w głowie kotłują mi się myśli, jakie mózgi to wymyśliły. Swego czasu był to przecież cud techniki. I w pewnym sensie nadal jest.

Jak czerwone to stój! :)

Koła wodne przy pochylni Oleśnica

I hop na pochylnię - jeszcze w wodzie

Moment wypływania na powierzchnię

Najwyższe wzniesienie przy pochylni Oleśnica

Pusty wózek transportowy

Oleśnica

Szkoda, że zdjęcia nie oddają tej przyrody budzącej się do życia na wiosnę

Wiatrak na tle ciemnych chmur

Znów sunę ponad 2 km i widzę kolejną pochylnię. Ostatnią na mojej trasie. To pochylnia Jelenie. Różnica poziomów wody wynosi tutaj prawie 22 m na 433 m torowiska. Wzrok przyzwyczaił się już do tego widoku statku ciągniętego po trawie i do tych kół wodnych mijanych na tak zwany włos. Niesamowite uczucie. Przeżycie nieziemskie spotęgowane świadomością, że właśnie spełniłam kolejne ze swych małych marzeń. Tuż za pochylnią Jelenie kończę ten wspaniały rejs. Jest jeszcze pochylnia Całuny Nowe, ale tam nie dopływam. Czeka na mnie autokar, który zawiezie mnie do Fromborka, gdzie mam nocleg. 

I znów mijanka z innym statkiem na kanale

Pochylnia Jelenie

Jelenie

I ostatnie na trasie koła wodne

I tak ciągle - skok na pochylnię, zacumowanie, sygnał gongiem

Pochylnia Jelenie pod polską banderą

Pochylnia Jelenie

Dane techniczne pochylni Jelenie

Pochylnia Jelenie

Przy pochylni Jelenie - koniec rejsu

Opuszczam gościnną "Cyraneczkę"

Czy warto wybrać się w taki rejs statkiem po trawie? Moja odpowiedź jest jednoznaczna - warto! Nie jest to bardzo tania atrakcja, zwłaszcza jeśli chce się wybrać całą rodziną, ale zdecydowanie taka, która zapada w pamięć. Poza tym jakby nie było, to atrakcja unikalna. Nie znajdzie się jej w innej części kraju. A jeśli połączyć rejs ze zwiedzaniem okolic, to nagle okaże się, że to kraina z taką masą perełek, że weekendu zabraknie. Czyż Polska nie jest najpiękniejsza?

Do zobaczenia!