Czechy - Adršpachskie Skały (Skalne Miasto)

Z wizytą w Skalnym Mieście

czyli jak działa wyobraźnia 

W lipcu zeszłego roku zaplanowałam sobie tygodniowy pobyt w Karpaczu. Będąc tak blisko granicy z Czechami, nie mogłam sobie odmówić wycieczki do Skalnego Miasta w Adrszpachu. O tym miejscu już czytałam na kilku zaprzyjaźnionych blogach a także widziałam relację w TV. Postanowiłam przekonać się na własne oczy jak tam jest.

Zapraszam zatem w tajemniczy labirynt Skalnego Miasta… Zabierzcie ze sobą ciepły sweter i wygodne buty.

Stacja kolejki podmiejskiej Adršpach

Trzeba przejść przez tory, żeby wejść do Skalnego Miasta

Szlakowskaz przy Skalnym Mieście

Adršpašskoteplické Skály znajdują się w Sudetach Środkowych, w Czechach, w kraju hradeckim. Swe największe walory umieściły między miasteczkami Teplice nad Metuji a wsią Adršpach. Skały, zbudowane z piaskowca objęte są ochroną i stanowią rezerwat przyrody o nazwie „Národni přirodní rezervace Adršpašskoteplické Skály”.

Mapa Skalnego Miasta

Nawet ktoś niepiśmienny wie co mu można, a co nie ;)

Jest lipiec, więc odwiedzających jest tłum. Nie przepadam za tym, ale czego się nie robi dla chęci zobaczenia czegoś unikatowego czy po prostu pięknego. Jestem w stanie to przecierpieć i zablokować się na te napierające rzesze turystów i ogólny hałas.

Tuż przy wejściu do Skalnego Miasta

Już pierwsze skałki budzą uśmiech

Przedsmak tego, co zobaczę przez kolejne godziny

Skały Adrszpachu

Zaczynamy zwiedzanie od jednego z najładniejszych miejsc w rezerwacie, którym jest jeziorko powstałe w miejscu dawnej piaskowni. Wokół niego prowadzi trasa spacerowa, ja jednak ograniczam się do pójścia za przewodnikiem (bo rezerwat tak właśnie się zwiedza, kiedy jest grupa powyżej 20 osób), choć wielokrotnie kusi mnie, by odłączyć się od grupy i pewnej pani, która po całej trasie, będzie mi się wcinać w każdy kadr.

Jeziorko to...

... dawna piaskownia, zalany kamieniołom

Skały stanowią dziś atrakcję turystyczną, choć dawniej niewielu i niewiele o nich wiedziało. Mieszkańcy okolic, czując zagrożenie w swoich domostwach, w skałach szukali schronienia. Dopiero ok. 1700 r. zaczęli przybywać tu turyści z pobliskiego Śląska. Przekazywana wiedza skłaniała innych do odwiedzin. Wśród chętnych do podziwiania walorów Skalnego Miasta byli m.in. królowa pruska Luiza, król Polski August II Mocny, cesarze niemieccy i austriaccy, a także niemiecki poeta Johann Wolfgang Goethe. 

Tajemnicze skały

Formacje skalne, bliżej nienazwane

Wysokość skał jest imponująca

Drzewostan znów skrywa skalne labirynty

Blokowiska skalne :)

Adršpachskie Skały

Przełom XVIII i XIX w. skłaniał do romantycznych wycieczek, a skały stanowiły do tego niezły pretekst. Niektórzy zostawiali nawet napisy na skalnych ścianach, w stylu „tu byłem”, co dziś jest surowo zakazane.

Przy skale z napisami

"Tu byłem..."

Pierwszy przystanek – skała o nazwie „Dzban”. Po raz pierwszy została zdobyta w 1935r. przez trzech wspinaczy: Josefa Janebę, Miroslava Jedličkę i Rudolfa Otto Bausche. Podobieństwo skały do dzbana nie jest przypadkowe, bowiem z boku skały wytworzyło się sześciometrowe okno, tworzące „ucho” dzbana.

"Dzban"

Tuż obok mamy "Fotel Babci", wielką formację skalną, która ułożona jest jak wygodne siedzisko. Nasuwają się tu myśli o rozmiarze babcinego szlachetnego miejsca, gdzie plecy się kończą…

Jedna z wielu tabliczek po trasie

"Fotel Babci"

W 1842 r. wybuchł pożar wśród skał, który strawił całą roślinność. Wtedy kształty skał stały się bardziej widoczne, a okoliczna ludność zaczęła wytyczać nowe szlaki turystyczne. Podobieństwo skał do kształtów rzeczy, ludzi czy zwierząt sprawiło, że ludzie zaczęli nadawać im nazwy. Rzeczywiście wyobraźnia w czasie spaceru działa na najwyższych obrotach.

I tak dochodzimy do skały o nazwie „Głowa Cukru”. To jeden z charakterystycznych i często fotografowanych obiektów w adrszpaskich skałach.  W 1903 r. opisano ją w przewodniku jako skałę o 52 m, z czego wierzchołek ma 13 m obwodu, a podstawa to 3 m. Kształt swój zawdzięcza procesowi wietrzenia oraz wilgotnemu powietrzu. Patrząc na skałę, ma się wrażenie, jakoby miała zaraz się przewrócić, ale to tylko złudzenie, gdyż stoi tu od stuleci. I zanim upadnie, to miną kolejne stulecia.

"Głowa Cukru"

"Głowa Cukru"

I głowy dwie... :)

Wszystkie skały powstały z piaskowca, a formy ich możemy dziś oglądać dzięki procesowi wietrzenia. Woda, mróz i wiatr zrobiły co swoje. Całość poprzecinana jest kanionami, między którymi wiodą kładki, chodniki, drabinki i mostki. Wszystko to, razem z bogatą roślinnością, stanowi labirynt, w którym człowiek wcale nie ma strachu, że się zgubi. Po prostu trzeba się poddać magii tego miejsca.

W rezerwacie...

... oprócz skał jest pełno ludzi

Drzewa wyrastają ze skał

Adršpachskie Skały

Formacja skalna "Organy"

Jak twierdza...

Potężna, pionowa ściana skał

"Ręka" lub "Rękawica"

Ta mała skałka, wciśnięta w rękę, tuż pod pniem drzewa, to skała "Bliźniaki". Na zimę chowają się pod warstwą śniegu

Skalne Miasto

I tak dochodzi się do „Bramy Gotyckiej”. W 1839 r. polecił jej wybudowanie Ludvik Karel Nádherný. Tutaj właśnie znajdowało się pierwsze wejście w skały.

"Brama Gotycka"

A za nim wąskie przejście do Skalnego Miasta.

Ciemny przesmyk wiedzie nas niczym Indianę Jonesa do Petry. I tak trafiamy na „Słoniowy Rynek”. I znów skojarzenie jest bardzo trafne, ponieważ skały przypominają słonie z długimi trąbami, które z zaciekawieniem patrzą na kłębiących się na placyku ludzi.

Labirynty Skalnego Miasta

Wąski przesmyk...

... doprowadza nas do...

... "Słoniowego Rynku"

"Słoniowy Rynek"

Słonie...

Na "Słoniowym Rynku"

Ciąg dalszy wędrówki przez Skalne Miasto

Adršpachskie Skały - jakby hipopotam z lewej strony?

Skała "Dywan"

Skały, skały, skały...

Jedne wąskie, inne ostro zakończone, czasem płaskie, czasem obłe...

Rzeczka Metuja, która płynie przez Skalne Miasto

Głowę, to ma się tu cały czas zadartą do góry

A zaraz potem znajdujemy się pod „Zębem Karkonosza”. Na skalnej baszcie wykuto napis w języku niemieckim i umieszczono tablicę pamiątkową z zaznaczonym poziomem wody podczas powodzi, która miała tu miejsce 23 czerwca 1844 r.

Zbliżenie na tablicę na "Zębie Karkonosza" - woda sięgała do kreski powyżej tablicy

I rzeczywista wysokość stanu wody

W rezerwacie

Nim człowiek ochłonie po takiej informacji, już ma kolejne pole do swej wyobraźni. Oto przed nami skała zwana „Wieżą Elżbiety”.  Dlaczego akurat to imię? Nie mam pojęcia J Ale widać na niej ludzkie  twarze. Na upartego to jeszcze inne rzeczy można zobaczyć. Jak to woli i jak daleko otworzy się na magię tej formacji skalnej. Pierwszego wejścia dokonali  już w 1947 r. wspinacze z pobliskiego Náchodu: Vladimír Škaroupka, Miloslav Jirka i Miroslav Tomek.

Ja tam widzę na samej górze krokodyla z widoczną przednią łapą, zakończoną pazurami...

"Wieża Elżbiety"

Zbliżenie na twarze na "Wieży Elżbiety" (zdanie dla logopedów wyszło...)

Na skale obok widać z kolei gniazdo orła. Jego sylwetka wychodzi wprost ze skały, a ja widzę tam obok drugiego i malutkiego pod spodem. Jak nic – cała rodzina orłów w skalnym gniazdku…

Skała z gniazdem skalnych orłów

Zbliżenie na orły

Uwagę przykuwa też „Gromowy Kamień”. A z nim oczywiście wiąże się opowieść o wydarzeniu, które miało tu ponoć miejsce w 1772 r. W tym roku w skały wybrało się dwóch Anglików. Postanowili oni, że poczynią obserwację burzy bezpośrednio w skałach (mądre to nie było…). Na załamanie pogody czekali tydzień. Wreszcie, gdy nadciągnęły burzowe chmury, para śmiałków bez przewodnika weszła w nieznany sobie teren. Gdy nad Skalnym Miastem szalała burza z piorunami, a deszcz zalewał wszystko dookoła, Anglicy postanowili schować się pod przewieszoną skałę. Nagle strzelił piorun i z przeciwległego zbocza oderwał kawał bloku skalnego, który uderzył w skałę, pod którą stali młodzieńcy. Na szczęście nic im się nie stało, choć gdy rankiem powrócili do gospody, mówili, że drugiej takiej burzy przeżyć by nie chcieli. Pewnie, ja też bym nie chciała. Na kamieniu widać tablicę, ale napis na niej już jest zatarty. Zapewne zaświadczał o tym wydarzeniu. Zastanawia mnie tylko górniczy młotek i kilof, bo dziurki to mogły być miejsca, w które wkładano pochodnie, by oświetlić turystom drogę… Ale to tylko moje domysły ;)

"Gromowy Kamień"

Skała "Głowa lwicy" - widzicie? Ja na początku jej nie mogłam zobaczyć

Adršpachskie Skały

Kamień przy schodach z niemieckim  napisem, że były odnawiane w 1820 r.

Skała z koroną z lewej, a na dalszym planie widzę skałę w kształcie misia...

I tak idąc dochodzimy do kolejnej, dodatkowo płatnej, atrakcji całego założenia skalnego. A jest nią rejs tratwą po jeziorku, położonym w wyższej partii skał. Skorzystałam z tej opcji i bawiłam się świetnie. Nikt mi wcześniej nie powiedział, że w cenie biletu zawarta jest porządna dawka humoru. A wiadomo, że nic nie jest lepsze od śmiechu i pozytywnej energii, którymi się ludzie zarażają.

Strome schody są do pokonania, kiedy chce się dojść do jeziorka

No bądźmy wyrozumiali...

Droga do jeziorka...

...wciąż pod górkę...

....przez wąskie szczeliny...

...wśród tłumu ludzi...

... by na końcu zejść do przystani z tratwą

Na przełomie XVIII i XIX w. hrabia Blümegen polecił zbudować stawidło. Miało ono służyć jako zbiornik do spławiania drewna. Atrakcją turystyczną stało się w 1857 r., kiedy zaczęto pierwsze rejsy na łodziach. Dziś to malownicze otoczenie, z nieco kiczowatymi dekoracjami (na trasie można spotkać myszy, kaczki, krokodyle a także Michaela Jacksona (!), Krecika czy Rumcajsa) , ale za to opowieści flisaków są niezapomniane. I oto przecież chodzi, by dobrze się bawić. A to dawane jest tam w pakiecie.

Czas zaciera ślady

Początek rejsu i już pierwsze salwy śmiechu

Sztuczne kaczki koegzystują tu z żywymi

Wyspa na środku jeziorka

Czeska wersja leśnego trolla :)

Spotkać tu można krokodyle...

...chatkę yyy...nie wiem kogo :)

Skały wokół jeziorka

Mają tu też swoją wersję Titanica

Skały wokół jeziorka

Na tratwie - system zawracania jest tu genialnie prosty - po prostu trzeba się odwrócić i usiąść na ławce, która jest przed nami :)

Nie mam pojęcia co to...

Rumcajs

Jeziorko

Głowa małpy?

Żegna nas Wodnik Szuwarek...

... i doopka słonia, wchodzącego do jaskini :)

Razem z kapitanem naszej tratwy, którą rozbujał, prosząc, by ci, co potrafią pływać wysiadali na jedną stronę, a ci co nie potrafią, niech wysiadają po drugiej stronie, żeby sobie nawzajem nie przeszkadzać :) A kiedy przybił do brzegu powiedział, że panowie wysiadają z prawej strony, a panie z lewej - problem w tym, że z lewej była woda... Ale i tak Go polubiłam :)

Uwaga! Za tę zabawę trzeba zapłacić dodatkowe korony, sam bilet wstępu nie upoważnia do rejsu. Można też zrezygnować z wspinaczki po schodach, by spędzić ten, pełen śmiechu, czas. Trasa jest tak przygotowana, by ominąć rejs tratwą. Pytanie tylko, po co… Jedyny mankament latem – trzeba czekać w kolejce (zaopatrzcie się w kanapki i termos z herbatą), ja czekałam około 1h. Jedyny mankament zimą – tratwy nie pływają J

I znów w labiryntach Skalnego Miasta

Chwila odpoczynku

Schodzimy do "Wielkiego Wodospadu"

Po takiej dawce humoru, przemieszczamy się w stronę „Wielkiego Wodospadu”, który spada z wysokości 16m. Co prawda, akurat dziś, ma nas za nic i leniwie „ścieka” sobie między skałami…  Nie huczy, nie mruczy, on leniwie sobie „się zsuwa”, bo nawet nie spada.

Skały groty, gdzie powinniśmy zobaczyć wodospad...

... tego dnia były dziwnie suche

A tu cały ten "Wielki Wodospad" :)

Na tle "Wielkiego Wodospadu"

Za to wiemy, że do tego miejsca dotarł wielki Goethe, którego popiersie dumnie tam stoi. O tym, że postawił tam swe romantyczne stopy w dniu 31 sierpnia 1790 r. głosi tablica, którą w 1932 r. odsłonił baron Nádherný. Autorem popiersia jest rzeźbiarz Emil Schwantner. Swoją ścieżką ciekawe, czemu akurat upamiętnili Goethego a nie królową pruską Luizę na ten przykład…

Popiersie Goethego u wejścia do "Wielkiego Wodospadu"

Cóż innego nam zostaje? Przejść się pod „Mały Wodospad”. Tuż obok wybija źródło wody pitnej, która podobno ma właściwości odmładzające… Nie dziwi mnie ta kolejka do źródełka…

Przy tym wodospadzie można usiąść (jak znajdzie się pod wiatą miejsce) i odpocząć. Tu też wszystkim zabrakło jakiejś toalety, więc przy okazji powiem, by załatwić te sprawy, zanim się wejdzie do rezerwatu ;)

Przy "Małym Wodospadzie"

Pole do wyobraźni

Skalne Miasto

Adršpachskie Skały

Kolejny przystanek to najwyższa i najbardziej znana forma skalna w Ardspachu – „Kochankowie”. Wysokość tej skały to około 100 m (mierzona od strony doliny). Między postaciami widać szczelinę w kształcie okna o wysokości 10 m.  W czerwcu 1923 r. znów trzech wspinaczy, tym razem niemieckich, zdobyło „Kochanków” (jakkolwiek dziwnie to zabrzmiało J ), a byli to: Otto Dietrich, Wilhelm Fiehl i Otto Rülke.

"Kochankowie" 

Zbliżenie na "Kochanków"

Masa emocji w tych skałach jest zawarta. Także wykuta „Kaplica Ofiar Gór” skłania do refleksji. Została ona poświęcona czeskim wspinaczom, którzy zginęli w górach, a także w Adršpachskich Skałach. Bo trzeba tu powiedzieć, że Teplickie Skalne Miasto to mekka wspinaczy, jako, że tu skały są bardziej pionowe, wyższe i bardziej dzikie, a także wystają wprost z poziomu terenu.

Teplickie Skalne Miasto

To tu w skalnej niszy została powieszona pierwsza tablica, poświęcona Josefowi Emanuelowi Nádhernemu, który zginął tragicznie w czasie wspinaczki na „Kochanka” w 1929 r. Rodzina Nádherných od 1828 r. aż do 1945 r.  posiadała ziemie adrszpaskie i dzięki niej rozbudowano Skalne Miasto i przystosowano je do tras turystycznych, co stało się też popularnym celem wycieczek. Potem dokładano kolejne tablice, aż powstała skalna kaplica.

"Kaplica Ofiar Gór"

Ścieżka w Adršpachskich Skałach

A na koniec żegna nas Winnetou, czyli "Głowa Indianina"

Czuć już przebyte kroki, nogi proszą o odpoczynek, bowiem turystyczny szlak ma długość 3,5 km, a na jego przebycie potrzeba około 3h. Całość kompleksu skalnego stanowi dobrą bazę aklimatyzacyjną dla późniejszych wędrówek po górach. Trasy nie są wymagające, choć liczne schody mogą być przeszkodą dla osób z trudnościami ruchowymi. Jedno, co odstrasza, to tłumy osób, które tamtędy płyną, niczym wodospady, które można zobaczyć po trasie. Ale wszystko to rekompensują widoki. I szalejąca wyobraźnia, by w nazwach skał, odnaleźć odnośniki do rzeczywistości.

A potem pozostaje nam posilić się w jednym z barów przy parkingu. Mój niezawodny zestaw to oczywiście hranolky i wyprażny syr J Amatorzy langoszy też będą zajadać się ze smakiem.

Ach ten język czeski....:) Mają bardzo niegrzeczną kawę... :)

Kofola... na upał rewelacyjna

I tak właśnie można spędzić szalony dzień u naszych sąsiadów. W drodze powrotnej znów można spojrzeć na miasteczko Teplice nad Metuji.

Teplice nad Metuji

Teplice nad Metuji

Przed granicą zatrzymaliśmy się na zakup pamiątek J

Pamiątki z wypadu do Czech :)

Szybki, ponowny  rzut oka na Bazylikę w Krzeszowie i już za moment Karpacz.

Bazylika w Krzeszowie

Bazylika w Krzeszowie

Bazylika w Krzeszowie

Okolice Karpacza

Powróciłam na kwaterę w pełni usatysfakcjonowana. A w głowie już mam kolejne cele, które chcę zrealizować, startując z Karpacza. Ale co to będzie, tego na razie nie będę zdradzać.

Zatem do zobaczenia!