Tatry - Wielki Kopieniec

Iść po własnych śladach,

czyli co robić,

gdy nie ma

ani czasu ani pogody

Mój zeszłoroczny urlop pod Tatrami był krótki, bo miał jedynie 6 dni. W dodatku padało stale. Może to i lepiej, bo nadmiar wrażeń po przyjeździe z Norwegii spowodował jakieś kompletne zwiotczenie mięśni. Byłam w swoim kochanym, małym pokoiku pod schodami (niczym Harry Potter) i zamierzałam robić… nic. Z jednej strony marzyłam by wreszcie pospać, wylegiwać się i zaprzyjaźnić z lenistwem, z drugiej ciągnęło mnie, by gdzieś wyjść i powdychać w nozdrza zapach gór.

Jednego dnia, gdy padało bez opamiętania, mogłam skupić się na książce. Akurat zostałam zatrzymana w bazie z biografią J. Kukuczki. Drugiego dnia przespacerowałam się z jednej doliny do drugiej. I znów przerwa, bo lało, kapało, siąpiło, zacinało. Nie ma to jak urlop pod dachem. Wreszcie w przeddzień wyjazdu do Warszawy, wiatr przeganiał chmury, pozwalając choć na chwilę dojrzeć niebieskie niebo. Chmury oczywiście się nie poddawały, ale przynajmniej nie straszyły deszczem. Dlatego postanowiłam iść na spacer po swoich starych śladach, czyli zielonym szlakiem na Wielki Kopieniec.  Trasa niezbyt wymagająca, w sam raz na spacer i z nadzieją na jakieś widoki. Nie trzeba też było stresować się późną godziną wyjścia z kwatery.

Jak by ktoś pytał - z buta do centrum jest pół godzinki ;)

Na początek rzut oka na Giewont - widok z Toporowej Cyrhli

Początek w Toporowej Cyrhli i opisany już na blogu kawałek szlaku, który łączy się tu z czerwonym. Kilka osób wędrowało przede mną, za mną jakaś rodzina. Generalnie cicho i spokojnie. 

Tym razem będzie szlak zielony

Słońce nieśmiało próbowało przedrzeć się przez korony drzew

Słońce próbowało przeświecać przez drzewa. Ptaki wesoło wydawały z siebie odgłosy. Zdecydowanie był to czas na odpoczynek czynny. W dodatku doszłam do wniosku, że moja kondycja spędzała właśnie urlop w kompletnie innym miejscu niż ja. Nie pozostawało mi nic innego jak krokiem dostojnym przemieszczać się w górę.

Szlak zielony połączony z czerwonym

Już na szlaku zielonym - występują tu nieco wysokie progi, gdzie trzeba zadrzeć do góry nogi

Kolejny wyższy próg, czego zdjęcia raczej nie oddają

Szlak zielony i jego bardzo kamienisty odcinek

Odrobinka innego koloru na szlaku

Jesień się zbliża...

Powolutku  doszłam do początku Polany Kopieniec. Tym razem od razu skręciłam na szlak wiodący na szczyt. Po drodze grzechem byłoby nie zatrzymać się i podziwiać kwiatów, które obficie obsypały zbocze góry. To takie małe cuda natury.

U wylotu Polany Kopieniec

Skręt w prawo na wierzchołek

Szlak zielony na Wielki Kopieniec 

Dziewięćsił bezłodygowy

Goryczuszka orzęsiona

Goryczka wczesna

Goryczka wczesna

W dole niezmiennie ten sam widok, czyli szałasy pasterskie. Od lat puste, ale przypominające o dawnym życiu na halach. Już w 1632 r. w dokumentach pisanych pojawia się nazwa Kopieniec, która wywodzi się z gwary podhalańskiej i oznacza górę, która swym kształtem przypomina kopiec. Owce wypasano tu nie tylko w obrębie polany, ale też i pod samym wierzchołkiem, co doprowadziło do zadeptania tego wzniesienia. Wskutek tego zabroniono wypasu i zaczęto rekultywację terenu.

Widok ze szlaku na Polanę Kopieniec z pasterskimi szałasami

Widok w kierunku Tatr Bielskich

Widok na Rów Zakopiański

Giewont z prawej, z lewej Czerwone Wierchy

Tuż pod wierzchołkiem Wielkiego Kopieńca

Tego dnia wspięłam się na pusty, niezalesiony wierzchołek Wielkiego Kopieńca (1328 m n.p.m.). Kilka osób już na nim siedziało. Trzeba przyznać, że jest to wspaniałe miejsce do podziwiania panoramy 360˚. Widok rozciąga się od Tatr Bielskich z Hawraniem i Muraniem, przez Koszystą, Świnicę do Rowu Zakopiańskiego, z Babią Górą w Beskidzie na horyzoncie. Nic, tylko siedzieć i patrzeć. A skoro miałam robić nic, to siadłam i patrzyłam.

Hawrań z Muraniem i Tatry Wysokie

Pasmo Koszystej i po środku Żółta Turnia

Od lewej: Świnicka Przełęcz i Beskid aż do Kasprowego Wierchu. Na pierwszym planie Grzędy.

Żółta Turnia i Orla Perć w tle

Koszysta

Zieleń Skoruśniaka, szałas na Polanie Kopieniec, masyw Koszystej przez Orlą Perć aż do Świnicy

Babia Góra na horyzoncie, w dole Zakopane

Dolina Olczyska z widoczną Polaną Olczyską i górującym pośrodku Giewontem

Tak, moje życie też jest oparte na prawdziwej historii :)

"Zacieszka" na szczycie :)

Kiedy już się napatrzyłam na te moje kochane góry, postanowiłam zejść tą bardziej stromą ścieżką.

Strome zejście na Polanę Kopieniec

Chaber łąkowy

Wykrot przy szlaku

Tym razem w kierunku Jaszczurówki podążam do Doliny Olczyskiej

Na szlaku zielonym

Na szlaku zielonym

Wypatrzony w krzakach podlot sójki (?)

Mały i Wielki Kopieniec

Wielki Kopieniec

Ludzie na szczycie Wielkiego Kopieńca

Olczyski Potok

Olczyski Potok

I znów krok za krokiem i znalazłam się na Polanie Olczyskiej. Dawniej stało tu około 20 chat pasterskich, teraz powoli polana zarasta. Przechodząc obok starej bacówki, trafiłam na kulminację męskiej posiadówki (nawet mi się zrymowało). Na całe szczęście panowie ze Śląska okazali się weseli ale bardzo mili. 

Szlakowskaz na Polanie Olczyskiej

Szlak żółty tym razem

Bacówka na Polanie Olczyskiej

Szlak w kierunku Nosalowej Przełęczy

Że też muchomorki są takie malownicze...

Złapany w obiektyw rudzik :)

Kopieńce dwa - widok z żółtego szlaku

Na żółtym szlaku

Na Nosalowej Przełęczy

Potem skierowałam się na szlak żółty, prowadzący na Nosalową Przełęcz. Na rozwidleniu szlaków, obrałam ponownie zielony, by schodzić już pomału w dół do Kuźnic.

Nosal

I wydawałoby się, że nic ciekawego mnie już w tej wędrówce nie spotka, a jednak…

W pewnym momencie trafiłam w sam środek ptasiego sejmiku. W pobliskich krzakach aż roiło się od rudzików, które z impetem przelatywały na drugą stronę szlaku i wracały znów na krzaki. Hałas, rwetes, kłótnie i bijatyka skrzydeł. Królestwo za to, by wiedzieć, co też w tych małych główkach się roiło. Może to jakieś wybory samorządowe były?? Zatrzymałam się na szlaku i zastygłam w bezruchu. Razem ze mną zastygł Pan, z którym ucięłam sobie miłą pogawędkę szepcząc. Nie chcieliśmy płoszyć ptaków, jednocześnie zafascynowani patrzyliśmy na to przedstawienie.  Ptaki wierciły się tak, że trudno było uchwycić je w kadrze.

Ptasi sejmik :)

Dwa rudziki w dużym przybliżeniu

Ciszej zrobiło się wtedy, gdy z drugiej strony szlaku dobiegł odgłos dzięcioła stukającego w drzewo. To jakby zabrany głos, którego inni przedstawiciele ptaków postanowiły posłuchać. A ja starałam się wypatrzeć tego, który zaprowadził chwilowy spokój na szlaku. Nie było łatwo, dzięcioł ładnie wkomponował się w martwe już drzewo. W dodatku to, nie było najbliżej, więc i jakość zdjęcia wyszła jak wyszła. Miło było patrzeć na ptaki, które, jak zawsze powtarzam, udały się Najwyższemu.

Dzięcioł

Dzięcioł widoczny po mocnym rozjaśnieniu zdjęcia ;)

Zeszłam do Kuźnic i zapakowałam się w busik jadący do centrum. Zjadłam obiad i poszłam do swojego pokoiku pod schodami. Zapakowałam walizkę i następnego dnia ruszyłam do Krakowa, by stamtąd pojechać do Warszawy. I to był koniec urlopu, którym żyję do dziś. Bo jak tu nie żyć miłymi wspomnieniami?

Hej!