Beskid Żywiecki - Jaworzyna

M i ę d z y   k r o p l a m i   d e s z c z u,

c z y l i   s p ó ł k a   D u ś k a  i  T u ś k a  

z n ó w  n a  s z l a k u

Wreszcie jest! Wolne, urlop, odpoczynek, luz... Cały tydzień! Pełnia szczęścia zaczyna się o siódmej rano, kiedy obie z Tusią wsiadamy w Warszawie do pociągu jadącego do Żywca. Potem tylko przesiadka do busika kursującego do Korbielowa. W pół godziny przemieszczamy się do innego świata. Zostawiamy w mieście pośpiech, zmartwienia, nerwy. Od teraz nic nie musimy, wszystko możemy.
Pierwszego dnia robimy rekonesans po Korbielowie (stwierdzamy, że tu nic nie ma, a jedynymi maszerującymi przez miejscowość, jesteśmy my dwie), niezbędne zakupy (można nie mieć masła, ale czekolady na szlaku - nie ma mowy), jemy obiad (smaczny i pożywny) i wdychamy świeże powietrze (że też nie da się go zabrać ze sobą w drogę powrotną). I wieczorem ustalamy plany na kolejny dzień, który nie zapowiada się ciekawie. Nawet tu odnalazła nas stara znajoma - chmura. Plan jest taki: olać chmurę i ewentualny deszcz i wyjść na jakiś krótki szlak, żeby się trochę zaaklimatyzować. Studiowanie mapy przynosi cel. Jest nią pagór na granicy Polski i Słowacji o nazwie Jaworzyna (słow. Javorina) o wysokości 1047 m n.p.m. No to postanowione. Następnego dnia wkraczamy na żółty szlak. Przekraczamy kładkę nad potokiem Glinne i wspinamy się przez łąki i zarośla na Walacową Grapę z charakterystyczną wieżą przekaźnikową na szczycie. Tuż za zabudowaniami płoszymy niechcący sarenkę, która błyskawicznie przeskakuje na drugą stronę polanki. Nie jesteśmy w stanie wyciągnąć aparatu, tak szybko ucieka. Przepraszamy biedne stworzenie.

Potok Glinne

Walacowa Grapa z wieżą przekaźnikową

Szlak wiedzie przez mokre zarośla, a mi w głowie układają się nieco zmienione słowa piosenki z przedszkola: przez łąki i pole biegną dwie fasole :)

Spojrzenie w kierunku wzgórz leżących nad Korbielowem

Walacowa Grapa i Pilsko w tle

Zabudowa Korbielowa u stóp Pilska

Na razie chmura tylko się przyczaja, straszy deszczem, ale widząc dwie zdeterminowane osóbki na szlaku, daje chwilowo za wygraną. Na szlaku jest cisza i pustka, mimo, że wciąż przemieszczamy się w pobliżu ludzkich siedzib. Część z nich zapewne jest wykorzystywana sezonowo lub tylko weekendowo, co sugerują dykty w oknach i cisza w obejściu. W części witają nas poszczekujące psy, dając jasno do zrozumienia kto tu rządzi.

Wakacyjne klimaty pora rozpocząć :)

Wiata do odpoczynku przy szlaku, który jest także w tej części szlakiem rowerowym

Pagórek w oddali to Wojtycki Groń. Ścieżka nań prowadząca kusi, ale nie tym razem...

Niedziela na szlaku - pamiętaj, aby dzień święty święcić

Żółty szlak

Małe okienko w kierunku Koszarawy

Jak nie przez zarośla, to przez las

Wreszcie po prawie dwóch godzinach docieramy na granice naszego państwa i na rozwidlenie szlaków. Dyskutujemy, czy pogoda pozwoli nam na powrót szlakiem czerwonym, aż do przełęczy Glinne. Póki co zmierzamy w miarę łatwym i przyjemnym szlakiem w kierunku Szelustu, zwanego inaczej Beskidem Krzyżowskim (923 m n.p.m.). I tu dopada nas deszcz. Chowamy się szybko pod opiekuńcze ramiona drzew i przeczekujemy przelotny opad. I ta zabawa będzie się powtarzać jeszcze kilka razy w ciągu naszej wędrówki.

Jesteśmy na granicy państwa, wzdłuż której wiedzie czerwony szlak

Przy słupku stała, na pogodę czekała ;)

To chyba już Szelust, nigdzie nie było tabliczki

Na stoku Szelustu

I kiedy tak w ciszy i samotności idziemy przez las, nagle wyrywa nas z zadumy okrzyk kobiety zbierającej jagody. Na jej donośny głos, obie z Tuśką podskakujemy. Po grzecznościowym "dzień dobry" następuje szereg pytań, a skąd jesteśmy, a kaj idziemy, a u kogo mieszkamy... Raport zdany, można iść dalej. 

Śmiejemy się w duchu z naszych obaw przed leśną zwierzyną. Taka bywa nieraz natarczywa, ale nigdy nie egzaminuje ;) A spłoszone ptaki co i rusz podnoszą nam adrenalinę, więc co się nam dziwić.

Na czerwonym szlaku

Zdjęcia tego nie pokażą dokładnie, bo spłaszczają, ale podejście było dosyć spore

I znów nieplanowany przystanek. Chmura atakuje deszczem. Ok. Poczekamy, nigdzie nam się nie spieszy. Mija się z nami jakiś turysta, chwilę rozmawiamy, a potem każde idzie w swoją stronę. To pierwszy człowiek na szlaku, nie licząc jagodowej kobiety.

I takim oto sposobem docieramy do Przełęczy Półgórskiej (słow. Sedlo pod Beskydom). Przed nami widok na nasz cel. Zalesiona kopułka to Jaworzyna (1047 m n.p.m.). I tak noga za nogą podążamy na szczyt, który... przechodzimy, nawet o tym nie wiedząc! Nigdzie nie ma żadnej tabliczki, że to już, że można odtrąbić zwycięstwo. 

Nasz cel - Jaworzyna

Cisza, spokój, pustki na szlaku

I takie dwie, co deszczu się nie bały ;)

Zupełnie niespodziewanie dochodzimy do sezonowej bacówki Viktoria, chociaż szlak tam wcale nie prowadzi. Przemili gospodarze pozwalają nam jednak wejść do wiaty i posilić się kanapkami. Jak to zawsze na szlaku bywa, najlepsze są rozmowy z ludźmi albo z psem, który po obszczekaniu zostaje twoim najlepszym kumplem, tylko dlatego, że masz chleb z pasztetem ;) I w takiej miłej atmosferze chwilę odpoczywamy przed powrotem na kwaterę. Szlak będzie nas wiódł tą samą drogą.

Być może właśnie w tym momencie schodzimy z Jaworzyny :)

A może jesteśmy jednak przed szczytem? Bo przecież nie ma tabliczki, nie mamy pojęcia czy to już...

W Bacówce Viktoria humory dopisują

Oj ciotka, ty paparazzi jedna! Ale nie widać, że zjadłam właśnie kawałek czekolady :) :)

Czas jednak ruszyć dalej, choć chciałoby się jeszcze posiedzieć z dala od cywilizacji. Jakby nie patrzeć, Jaworzynę w tym dniu zdobywamy dwa razy, zważywszy na fakt, że wracamy tą samą drogą. Po drodze znów nas dopada deszcz, ale tym razem zanosi się na dłużej, więc wyciągamy peleryny. I ponownie niechcący, wystraszamy małego zająca, który w długich susach ucieka w młodnik. Biedne stworzonka nie spodziewały się ludzi na tym szlaku. A tu kolejne nie ma spokoju. Do tego wypłoszonego towarzystwa niebawem doliczamy wiewiórkę, której tylko czarną kitkę widzi Tuśka.

Na czerwonym szlaku

Szlak wiedzie obok fajnej grupy drzew

Niestety chmura pokazuje nam swe wredne oblicze i zsyła deszcz. Postanawiamy wrócić znów żółtym szlakiem, zastanawiając się, czy sarenka z rana jeszcze tam jest. Co prawda kiedy zakładamy peleryny, deszcz złośliwie przestaje padać, ale tylko na chwilę, potem znów przelotnie próbuje nas otulić. My jednak niezrażone pogodą i w całkiem miłych nastrojach wracamy już na kwaterę. Po drodze wstępujemy do karczmy na obiad. W oczekiwaniu na posiłek, oglądamy zmagania piłkarzy na Mundialu w Rosji.

Gdzieś tam daleko widać szczyty Beskidu Śląskiego

Wycieczka, wycieczką, ale mecz się zaczął...

W chwili gdy piszę ten tekst, Anglia przegrywa z Belgią i tym samym Belgowie mają brązowy medal na mistrzostwach. W kolejnym dniu rozstrzygną się losy dwóch drużyn, Francji i Chorwacji. Które z tych państw wróci do domu ze złotem? Nie wiem jeszcze, ale wiem, że niesione dzisiejszą wiktorią, obie z Tuśką, kolejne szczyty zdobywałyśmy nie mniej walecznie niż piłkarze. Ale o tym kiedy indziej...

                                    Hej!