Izery - Chybotek i Chata Izerska

Czy Chybotek się chybocze

i gdzie Karkonosz ma swój grób?

 Czyli o wędrówce na drugą stronę

Szklarskiej Poręby

Szklarska Poręba to świetne miejsce, by aktywnie spędzić wolny czas. Do tego leży na granicy dwóch pasm górskich, więc pozostawia nam wybór, w którą stronę chcemy się wybrać.

W pewien lipcowy dzień 2016 r., nieco zachmurzony i po forsownej wyrypce w góry, wybór padł na Izery. Ale nie poszłyśmy wraz z Martą na kolejne szczyty, tylko… zaraz, zaraz, wszystko po kolei J.

Zaczęłyśmy od przejścia przez miasto, by dostać się do szlaku niebieskiego, który wiódł nas pomiędzy domami aż do kościoła p.w. Bożego Ciała. Świątynia była zamknięta, więc od razu obeszłyśmy z prawej strony kościół, by wejść dalej na niebieski szlak.

Kościół p.w. Bożego Ciała w Szklarskiej Porębie

A ten prowadził przez las nieco pod górkę, bowiem forsowałyśmy wzgórze o nazwie Sowiniec (676 m n.p.m.).

Niebieski szlak tuż za kościołem

Wreszcie po kilku minutach doszłyśmy do Sowich Skał, które chętnie wykorzystują wspinacze do trenowania swych technik. Tym razem było cicho i przyjemnie, a na szlaku nikogo nie spotkałyśmy.

Sowie Skały

Marta przy Sowich Skałach

Skoro weszłyśmy na Sowiniec, to musiałyśmy z niego zejść. A to wymagało nieco ostrożności, bo zejście było nieco strome. Udało się i idąc zgodnie z niebieskim szlakiem, natrafiłyśmy na pierwszych ludzi, którzy przystanęli przy kolejnym punkcie wartym odnotowania.

Zejście z Sowińca

Kładka nad Czeską Strugą

Czeska Struga

Łąka przy szlaku

Szlak wiedzie kawałkiem asfaltu

To „Wlastimilówka” - dom Wlastimila Hofmana, który tu mieszkał i tworzył w latach 1947 – 1970 (aż do swojej śmierci). Artysta malarz, przedstawiciel symbolizmu, kształcił się pod okiem takich malarzy jak Jacek Malczewski czy Leon Wyczółkowski, malował sceny z życia chłopów, obrazy o tematyce religijnej, baśniowej, a także górali, którymi się otaczał. Niestety pracownia mistrza była zamknięta, podobnie jak kościół, w którym można spotkać się z jego dziełami. Dlatego nie mogłyśmy zapoznać się z jego pracami. Powędrowałyśmy więc dalej.

Wlastimilówka - dom malarza Wlastimila Hofmana

Ciąg dalszy szlaku

Szlak jest nieco pofałdowany, ale przecież jesteśmy w górach

Szlakowskazy nie pozwalają się zgubić

Długo nie szłyśmy, by trafić do atrakcji okolicy. A jest nią Chybotek. To grupa skalna, złożona z granitowych głazów karkonoskich, leżąca na zboczach Wysokiego Grzbietu Gór Izerskich. Najwyżej położony ma średnicę ok. 4 m i daje się rozkołysać. Stąd jego nazwa. Oczywiście skałka jest okupowana przez najmłodszych, którzy nie boją się na nią wdrapywać i sprawdzać, czy rzeczywiście głaz drgnie.

"Kamienna pieczątka" przy Chybotku

Chybotek w pełnej krasie

Chybotek znajduje się na szlaku walońskim. Według podań i legend walońskich, to właśnie ta skała blokowała wejście do jaskini, oczywiście takiej z ukrytym skarbem. Chybotek do 1945 r. nazywany był Zuckerschale, czyli Misą Cukru, ze względu na swój kształt. Myślę jednak, że nazwa Chybotek brzmi ciekawiej. Ponieważ przy tej atrakcji było sporo ludzi z dziećmi, postanowiłyśmy z Martą pójść dalej, aż do Chaty Izerskiej.

Rusza się! :)

Przy skale

Szlak wiódł nas łagodnie i po kilku minutach już odbijałyśmy w lewo na szeroką łąkę górską pełną zboża. Tu naprawdę czuło się klimat wakacji.

Skręt w kierunku Chaty Izerskiej, której czubek dachu już widać

Chata Izerska, a za nią kościół p.w. Niepokalanego Serca NMP

Górska łąka

Czuć lato! :)

W wesołych nastrojach doszłyśmy do schroniska, a właściwie przerobionego ze stodoły budynku, który od 2008 r. jest przystanią dla zmęczonych turystów. Nawiązuje on do XIX w. architektury tego regionu. Oczywiście nie mogłyśmy sobie odmówić kofoli, która jest tu serwowana. Chwila odpoczynku i znów wracałyśmy na szlak.

Przed Chatą Izerską - Karkonosz wita w takiej postaci

A na budynku wizerunek Ducha Gór, najbardziej rozpowszechniony

Widok na Góry Izerskie

Marta z Liczyrzepą...

...i gigantyczną wiewiórką :)

Przeszłyśmy ponownie koło Chybotka, gdzie tym razem było mniej ludzi i mogłyśmy sobie spokojnie zrobić zdjęcia i skierowałyśmy się ku punktowi widokowemu. Najpierw jednak natrafiłyśmy na dużą, kamienną płytę, leżącą na ziemi. A na niej jedyny, nieco wytarty napis „Rübezahl”, co znaczy „Liczyrzepa”. Takim mianem nazywany jest Duch Gór. Przyjęto więc, że  jest to symboliczne miejsce pochówku władcy tych terenów – Karkonosza. Dlaczego symboliczne? Bo Duch Gór znany był z tego, że przybierał różne postacie i formy. A skoro był duchem, to czy w ogóle umarł? Tego się nigdy nie dowiemy.

Domniemany grób Karkonosza

Przysłowiowe dwa kroki dalej i już byłyśmy w punkcie widokowym, zwanym Złoty Widok. 

Kamień przy punkcie widokowym

Położony jest on ponad doliną Kamiennej. Tu najlepiej widać, dlaczego niegdyś Karkonosze nazywano Górami Olbrzymimi. Ze Złotego Widoku mamy szeroką panoramę na całe pasmo Karkonoszy od Śnieżki, przez Śnieżne Kotły, aż do Szrenicy. A wszystko to w delikatnej, niebieskiej poświacie. Dlatego też istnieje inna nazwa Karkonoszy – Niebieskie Góry. Przyznam, że nigdy o takiej nie słyszałam. A te niebieskości to efekt oparów unoszących się nad lasami iglastymi, w których przeważają świerki.

Pasmo Karkonoszy

Karkonosze

Gdzieś za mgłą Śnieżka

Karkonosze - Góry Niebieskie

Wielki Szyszak i z prawej - Śnieżne Kotły

Szrenica

Rzeczywiście imponujący widok z tego punktu i wart wycieczki. Oczywiście nie odmówiłyśmy sobie z Martą pamiątkowej fotografii.

Na tle panoramy Karkonoszy

Marta przy Złotym Widoku

Spółka Duśka i Tuśka przy Złotym Widoku

I powolutku, spacerkiem, zeszłyśmy do miasta.

Powrót czarnym szlakiem do miasta

Na czarnym szlaku

W dole już słychać ulicę

Dzień, z założenia leniwy, był nim w istocie. A do tego z pięknymi widokami, choć wcale wysoko się nie wdrapywałyśmy. Jeśli będziecie w Szklarskiej Porębie, idźcie na taką wędrówkę koniecznie. Nie zmęczycie się, a wrażenia pozostaną z Wami na zawsze. Zatem do zobaczenia na szlaku!

Hej!