Pieniny - Sokolica i Trzy Korony

 

Wakacje w Pieninach,

czyli  o tym, jak zwariowałam na szlaku

Zeszłe wakacje to było wyzwanie. Wirus w odwrocie, maski zdjęte, naród wyruszył w każdym możliwym krajowym kierunku. Nagle mnóstwo osób zauważyło walory Polski, jej piękno i w sumie ceny też. Wiedziałam od razu, że w lipcu czy sierpniu nie pojadę w Tatry, bo od jakiegoś czasu mam dość tłumów w moich ukochanych górach, a te z pewnością będą w szczycie sezonu. Za cel obrałam sobie Pieniny, co by być blisko swoich gór, a do tego by móc je podziwiać w całym paśmie z bezpiecznej odległości. O moja naiwności…
W moim zamyśle, żeby uniknąć tłoku na szlaku, wstałam rano i postanowiłam odwiedzić dwie góry, które lata temu padły mi do stóp. No dobra, raczej ja padłam, wdrapując się na nie. Pierwszym celem miała być Sokolica.

Na Sokolicę niby nie daleko, ale najpierw trzeba przepłynąć Dunajec

Spacerkiem przeszłam się wzdłuż potoku Grajcarek, by dostać się do flisackiej przeprawy na drugi brzeg Dunajca. Chwilę zaczekałam, bo akurat jedna łódź odpłynęła. Zaraz była następna, wskoczyłam do niej i jakieś 10 minut później już szłam niebieskim szlakiem pod górę. 

Przystań flisacka po stronie Szczawnicy i Drogi Pienińskiej

Dunajec

Przystań flisacka docelowa po drugiej stronie 

Droga wiodła mnie przez las, trochę leśną drogą, trochę po ułożonych „schodach”, pojawiły się też kładeczki. A na koniec mocno wyślizgane kamienie. Punkt z kasą znajduje się przed wejściem na szczyt, więc warto mieć zawsze przy sobie gotówkę.

Droga na Sokolicę

Widok na Szczawnicę

Na niebieskim szlaku, okienko na Szczawnicę

Schody na szczyt

Okienko w drodze na szczyt

Tuż pod szczytem kasa biletowa

Pierwszy szczyt tego dnia zdobyty ;)

Ludzi było wówczas bardzo mało. W końcu był to prawie środek tygodnia, bo czwartek, więc większość jeszcze stała w pracy w blokach startowych. Do tego poranek, gdzie większość wczasowiczów jeszcze smacznie spała.
Sokolica to jedna z najsławniejszych gór Pienin. Liczy sobie 747 m n.p.m. Jej pionowe południowe ściany opadają do Przełomu Dunajca na 310 m. Największy pionowy uskok pod szczytem ma 100 m wysokości, a pod nim znajduje się charakterystyczna skała, zwana Głową Cukru, która jest doskonale widoczna ze spływu Dunajcem, bądź z Drogi Pienińskiej.

Widok na Leśnicę i najwyższy szczyt - Wysoką 1050 m n.p.n.

Na Sokolicy. Z prawej Holica 824 m n.p.m.

Na Sokolicy, a w dole płynie Dunajec

Przełom Dunajca

A na horyzoncie... Tatry!

Nazwa Sokolica wzięła się od tego, że w jej skałach gniazdowały sokoły. Jako cel turystyczny znana była już w XIX w. Główną cechą charakterystyczną były rosnące na niej sosny reliktowe, w tym ta jedna, będąca symbolem Pienin. Jej atrakcyjność wynikała z faktu, że wyrastała ze skały niemalże w poziomie, tuż nad przepaścią. Badania w latach 90. XX w. dowiodły, że były to ponad 550 letnie drzewa i uchodziły za najstarsze sosny w Polsce. Niestety rok 2018 przyniósł wielką stratę. W czasie akcji ratunkowej z użyciem śmigłowca, jedna z gałęzi kultowej sosny została uszkodzona przez śmigło. W tym roku również to, co zostało z sosny, zostało uszkodzone, najprawdopodobniej przez wiatr. Przyrodnicy obawiają się, że drzewo, które tyle lat opierało się wszystkiemu, teraz przestanie istnieć. Miałam więc, ogromne szczęście widzieć sosnę w stanie najlepszym i potem nieco gorszym.

Przepiękna kultowa sosna i to, co z niej zostało. Niestety rok później jeszcze mniej jej zostało...

Sosna na tle Trzech Koron a konkretnie Okraglicy 982 m n.p.m.. Jasna skałka to Pańska Skała 920 m n.p.m.

Trzy Korony, sosenka i ja...

Na Sokolicy

Sokolica jest szczytem bardzo widokowym. Oprócz oczywiście widocznego z niej Przełomu Dunajca i płynących zakolami rzeki tratw flisackich, można z niej dostrzec Małe Pieniny, Magurę Spiską i oczywiście Tatry Bielskie i Wysokie. Mimowolnie mój wzrok zawsze biegnie ku szczytom tatrzańskim. Tak, wiem. To choroba i w dodatku nieuleczalna.

Widok na Szczawnicę

Przełom Dunajca w kierunku Leśnicy

Tatry z Sokolicy

Zamknęłam Tatry w sercu :)

Serce Pienin - Przełom Dunajca, na ostatnim planie Tatry

Biały przesmyk skał to Zamkowa Góra 799 m n.p.m.

Nie sposób oderwać oczu od Tatr, stąd wydają się takie małe...

Tratwy flisackie na Dunajcu

Spędziłam na szczycie kilka chwil. Ponieważ coraz więcej turystów zaczęło się schodzić, postanowiłam się stamtąd ewakuować i przemieścić dalej w kierunku Czertezika (772 m n.p.m.). Stamtąd jeszcze kilka fotek na Pieniny i Przełom Dunajca. Niebieski szlak wiódł mnie lasem, więc delektowałam się jego zapachem, odgłosami i kolorami. Gdzieniegdzie widziałam skalne przepaście leśne, ukazujące zróżnicowany teren Pienin. 

Ciąg dalszy niebieskiego szlaku, przełęcz Sosnów

Droga wiedzie raz pod górkę, raz w dół, widoczne też są stromizny terenu, choć nie odczuwa się tego tak bardzo, idąc po szlaku

I jeszcze raz kawałek Dunajca

Nad Trzy Korony nadciągają chmurki, za to Zamkowa Góra dobrze widoczna

I kolejny szczyt po drodze - Czertezik 772 m n.p.m.

Tu podejście na Czerteź

Wejście na Czerteź 774 m n.p.m.

Na Czerteziu, widok na Trzy Korony i Przełom Dunajca

A tu jeszcze kładka z końcowego podejścia na Czerteź

I znów Tatry, jakże miły dla mnie widok

Mały oddech na szlaku

Pienińskie skały

Szlak niebieski

Cudowności natury

Misterna pajęczyna jak leśna biżuteria

I tak noga za nogą doszłam do rozwidlenia szlaków niebieskiego z żółtym na Bańków Gronik, na wysokości 678 m n.p.m. Tu chwilę odsapnęłam, posiliłam się kanapką i herbatą. Nie czułam zmęczenia, wręcz radość z bycia tu po latach. Niesiona jakąś wewnętrzną euforią, jeszcze nie zauważałam coraz większej liczby turystów. Cieszyło mnie tu i teraz.

Rozstaj dróg - czas na posiłek na łonie natury

Jeszcze godzinka z haczykiem... byłam naiwna

Żółtym szlakiem powędrowałam w kierunku Przełęczy Szopka. Stamtąd już nieduży kawałek drogi dzielił mnie od Trzech Koron szlakiem niebieskim. Tia….

Tu jeszcze miło...

Pięknie prezentują się Tatry z drogi na Trzy Korony

Wiedziałam, że w tym samym momencie jest tam tłum ludzi

Tatry

I tu skończyła się teoria, a zaczęła brutalna rzeczywistość. Gdyby nie fakt, że znajdowałam się w górach, na szlaku, pomyślałabym, że właśnie doszłam do jakiegoś sklepu, w którym rzucono świeży towar i kolejka wytworzyła się samoistnie jak za starych, dobrych czasów. A może przez lata mojej nieobecności w Pieninach, otworzono tam Lidla albo Biedronkę i rozdawali coś za darmo. Wszak wiadomo, że jak coś jest za darmo, to trzeba się nachapać. Otóż nie. Potem zastanawiałam się, czy może to jakaś wycieczka autokarowa mi się trafiła i po prostu stoją na polanie… Otóż też nie.
Doszłam na koniec ogonka kolejki i przerażona zapytałam stojących przede mną osób: „przepraszam, a za czym kolejka ta stoi?…” Odpowiedź padła dowcipna, oczywiście z kultowego filmu Barei – „po ostatnią paróweczkę hrabiego Barry Kenta”. No i się zaczęło…

Yyyyyy...??? Że co?

Jezioro Czorsztyńskie z drogi na Trzy Korony

Stwierdziłam, że ja do końca nie zwariowałam, żeby stać w kolejce na szczyt. Ponieważ towarzystwo przede mną, złożone z przypadkowych osób okazało się rozmowne, pomyślałam, że chwilę pogadam sobie z fajnymi ludźmi. I tak od tematu do tematu, po blisko godzinie zorientowałam się, że przesunęliśmy się w tej kolejce do przodu, a za mną ciągnął się ogonek prawie po horyzont. No masakra, co ja tu robię? Już miałam pożegnać się i odejść, ale znów padł jakiś dowcip i wszyscy ryknęli śmiechem. I znów wywiązała się rozmowa kolejkowa. I tak szłam z ludźmi z zamierzeniem „ja tylko na chwilę, bo i tak dla mnie paróweczki nie starczy”, aż dotarłam do kasy przed wejściem za barierki, którymi otoczono szczyt. A na kładeczkach… kolejna kolejeczka. Nie, no kolejna godzina stania… Chyba rezygnuję. Kiedy głośno wypowiedziałam swoje obawy, że mam krótki urlop i nie zamierzam stać tu do emerytury, usłyszałam od zabawnego towarzystwa : „no coś Ty, stój z nami, przecież już barierki widać, więc to niedaleko, co nie dasz rady?” Jak to ja nie dam rady? Ja? I potem przyszła myśl pierwsza. Nie po to przyszłam tu, by nie wejść na szczyt. Potem myśl druga. Przecież już byłam na tym szczycie, to po co dalej stoję? Myśl trzecia. W sumie to nie mam zdjęć odpowiednich na bloga, a wyjazd w Pieniny bez zdobycia Trzech Koron, to się nie liczy. I wreszcie myśl czwarta. Zwariowałam. Całkowicie, nieodwracalnie i… cholera, jestem już bez odwrotu, bo właśnie wciągnęli mnie na kładkę za bramką. Ugrzęzłam na kolejną godzinę.

Kasa biletowa przed wejściem na stalowe kładki wiodące na szczyt Okrąglicy

Tłum na kładkach

Sromowce Niżne widziane z kładki

Czerwony Klasztor i Dunajec

Dunajec na wysokości Czerwonego Klasztoru

Marcelowa Góra 800 m n.p.m. (z lewej) oraz Nowa Góra 902 m n.p.m. (z prawej)

Na pierwszym planie czubek szczytu Golica 828 m n.p.m. a na dalszym planie Wysoka 1050 m n.p.m.

Widoki z Trzech Koron

Z lewej Łysina 891 m n.p.m., z prawej Klasztorna Góra 657 m n.p.m.

Sromowce Niżne

Co za szczęście, że trafiłam na naprawdę fajnych i wesołych ludzi. Inaczej pewnie już dawno siedziałabym na kwaterze.
Posuwając się krok za krokiem, stopień metalowych schodków za kolejnym schodkiem i doszłam na czubek Trzech Koron, a właściwie na szczyt Okrąglicy mającej 982 m n.p.m., gdzie mieści się taras widokowy.

Grywałd widziany z Trzech Koron

W kierunku Tatr

Z prawej Nowa Góra 902 m n.p.m. za nią na horyzoncie góra Żar 883 m n.p.m. z lewej Marcelowa Góra 800 m n.p.m.

Widoki z Trzech Koron

Golica 828 m n.p.m. Z tyłu Wysoka 1050 m n.p.m. i Kiczera 831 m.n.p.m.

Pieniny w sierpniu 2020r.

Trzy Korony to kolejny symbol Pienin. Złożony z pięciu turni, tworzy Masyw Trzech Koron. I żeby było zabawniej, dawniej nazywano go… Pieninami. Obecna nazwa funkcjonuje od 1860 r. A jeszcze wcześniej, bo w 1834r. w dokumentach pisanych pojawiła się nazwa Kronenberg, czyli innymi słowy Korona. I choć góra przyciągała odważnych zdobywców, pierwszy szlak turystyczny wytyczono na niej w 1906r.
Trzy Korony, najładniej prezentują się z poziomu Dunajca. Wtedy rzeczywiście przypominają koronę. Natomiast z najwyższego szczytu, czyli Okrąglicy rozpościera się piękna panorama. Oczywiście największy hit to Tatry, od których ciężko odwrócić wzrok. Poza tym mamy tu Beskid Sądecki, Gorce, Beskid Żywiecki, w którym przy sprzyjających warunkach widać Babią Górę, która oddalona jest o 63km. Dominującym kolorem jest tu zawsze niebieski, chyba, że pogoda jest do bani. Tym razem aura sprzyjała.

Sromowce Niżne z Trzech Koron

Ta biała skała z lewej strony to Sokolica widziana z Trzech Koron

Sromowce Niżne i Tatry na horyzoncie

Tatry w całej okazałości

Spisz widziany z Trzech Koron

Tych widoków ciągle mało...

Najbardziej klasyczny widok z Okraglicy

W górach i w kosmosie najlepiej widać, że nasza planeta jest niebieska

Czerwony Klasztor z lewej strony, z prawej Sromowce Niżne, punkt startowy do spływu tratwami flisackimi

Szczęśliwy człowiek, który jednakowoż zwariował do reszty

Najgłupsze w tym wszystkim było to, że żeby zdobyć szczyt czekało się trzy godziny, co już jest samo w sobie bzdurne. Potem kilka minut na platformie i już trzeba schodzić, bo następni chcą natrzaskać fotek. Schodziłam myśląc, że zwariowałam do reszty. Kilkanaście lat wcześniej nie było takich cyrków. Albo wtedy dobrze trafiłam. Naiwnie myślałam, że naród ruszył w Tatry, więc ja sobie po cichutku wymknę się w Pieniny. No cóż… Strach było pomyśleć, co działo się tam w weekend.

Czekający na swoją kolej...

Zeszłam na Siodło, czyli przełęcz tuż pod szczytem Okrąglicy, gdzie sprzedawane są bilety. Pożegnałam się z towarzystwem, żałując, że tak krótko nam się gadało. Dobra, żartuję.
Czas mi się zaczął trochę kurczyć, ale postanowiłam iść niebieskim szlakiem przez Górę Zamkową. Szlak wiedzie tam głównie lasem, ale droga jest w porządku.

Sioło

Trzy godziny temu stała tu kolejka jak się patrzy, teraz spokojnie i cicho. Gdzie ci wszyscy ludzie się podziali?

Polana Kosarzyska

W drodze do Pienińskiego Zamku

Droga do Pienińskiego Zamku

Schody w środku lasu

Pienińskie skały, być może to część zamkowych murów

Kładka przy drodze do Zamku

Na stromych zboczach Góry Zamkowej mieszczą się ruiny Zamku Pienińskiego, wybudowanego w XIII w. a zniszczonego w XV. Według podań, w tym warownym zameczku, schroniła się św. Kinga wraz z siedemdziesięcioma mniszkami z zakonu klarysek ze Starego Sącza oraz dwoma rodzonymi siostrami, które także były siostrami zakonnymi. Kobiety uciekały przed Tatarami, w czasie ich najazdu w 1287 r. Naturalne skalne ściany, w które wtopił się zamek, dawały schronienie i dzięki temu uciekinierzy uszli z życiem.
Obecnie Zamek Pieniński jest zamknięty do odwołania od 2019r., ponieważ ekspertyza wykazała, że po zawaleniu się jednego ze stropów, także mur przy schodach prowadzących na zamek, może ulec destrukcji. 

Wejście do Pienińskiego Zamku, niestety zamknięte do odwołania

Szlak poprowadzony jest jednak obok Groty św. Kingi.
Wgłębienie w murach zamku wypełnione jest figurą świętej, prawdopodobnej fundatorki warowni. Do dzisiaj w pierwszą niedzielę w okolicach 24 lipca, odprawiana jest tu msza, na pamiątkę pobytu św. Kingi w Pieninach. Data nie przypadkowa, ponieważ tego dnia zmarła ta węgierska królewna.

Grota św. Kingi

Chwilę postałam przy grocie i podążyłam dalej, aż do rozwidlenia szlaków, przy którym jadłam wcześniej kanapkę. Tym razem ludzi już prawie nie było. Zastanawiałam się, którędy wrócić do Szczawnicy, w której stacjonowałam. Szlak niebieski i powrót przez Sokolicę nie wchodził już w grę, bowiem ostatnia przeprawa tratwą już miała się niebawem odbyć. Wybrałam więc, szlak żółty, którym zeszłam do Krościenka nad Dunajcem. 

Zejście z gór

Kilka godzin temu jadłam tu posiłek, było sporo ludzi, teraz cisza

Zejście do Krościenka

Pierwsze zabudowania Krościenka nad Dunajcem

Krościenko nad Dunajcem

Kaplica wotywna na Ptaszkowej p.w. św. Rocha, patrona chorych i cierpiących, zbudowana w latach 1710-1723 dla odwrócenia zarazy dżumy

Wnętrze kaplicy w stylu chłopskiego baroku z 1865 r. W ołtarzu głównym obraz św. Rocha

Mały Rynek w Krościenku. W 1904 r. przez ten plac przebiegał sztuczny kanał, który napędzał trzy młyny krościeńskie. W 1910 r. w 500 lecie wygranej bitwy pod Grunwaldem, wzniesiono tu pomnik Władysława Jagiełły i tym samym plac stał się miejscem ważnych uroczystości patriotycznych dla mieszkańców miasteczka.

Zejście ze szlaku zajęło mi chwilę, potem intuicyjnie kierowałam się ku rynkowi, gdzie przy Kościele Wszystkich Świętych złapałam ostatni busik jadący do Szczawnicy.
Wróciłam zmęczona, ale mimo wszystko szczęśliwa. Doszłam do wniosku, że jestem nienormalna, ale przecież to już u mnie norma. I jest dobrze.
Przezornie następnego dnia udałam się w Beskid Sądecki, który sąsiaduje z Pieninami. A tam pusto, cicho i całkiem miło, ale to już opowieść na inny post. Zatem do zobaczenia!

Hej!