Litwa - Druskieniki

Jeden dzień na Litwie,

czyli co wspólnego

ma Orzeszkowa z Piłsudskim?

Tak, wiem. Obiecałam pokazać parę obrazków z mojego wypadu do Wilna lata temu. Będą jeszcze, bo jak obiecałam, to obiecałam J W zamian za to zapraszam Was również na Litwę, tyle, że w inne miejsce.

Pamiętacie barwne opisy przyrody Elizy Orzeszkowej w jej powieści „Nad Niemnem”? Taakk… Zmora licealistów i uczniów szkół średnich. U niej wschody i zachody słońca trwały przez trzydzieści stron i wciąż nie mogły nastąpić. Łany zbóż falowały przez pół pierwszego tomu, a drzewa ochoczo szumiały przez kolejne pół. To z tej powieści dowiedziałam się, że globus wcale nie oznacza tej kuli z mapą świata, a okropny ból głowy, na który cierpiały kobiety ściśnięte gorsetami. A zwrot: „dawać harbuza”, nie oznaczało oddawania soczystego owocu arbuza, a odrzucenie oświadczyn.

W drodze, gdzieś na Litwie

Gdzieś pomiędzy opisami nieba, pól oraz płynącego Niemna, autorka przemyciła romans dziewczyny ze zubożałej szlachty i chłopaka z chłopskiej warstwy społecznej (choć wcześniej mającego szlacheckie korzenie). Oczywiście dodała inne wątki, ale kto by tam wczytywał się w pracę u podstaw, pracę organiczną i inne hasła pozytywistyczne, kto by przejmował się „problemami” bogatych, czy też sporami biednych… Ważne było uczucie, które połączyło tych dwoje: Justynę Orzelską i Janka Bohatyrowicza. I tak pięknie ono wybuchło na łodzi nad Niemnem właśnie…

Żywego ducha nie widać, z wyjątkiem spacerującego bociana

Na moście nad Niemnem

No więc, po latach i nota bene dwukrotnym przeczytaniu powieści, postanowiłam zobaczyć na własne oczy sławną rzekę. W międzyczasie doszły do mojego rozumku i inne wiadomości, jak np. życiorys Piłsudskiego i jego romans z lekarką w miejscu, do którego postanowiłam zawitać, a co jeszcze podsyciło te moje romantyczne kąciki w duszy. Wybór padł na Druskieniki.

Wejście do aquaparku w Druskienikach

Nawet studzienka tu się uśmiecha :)

O miejscowości tej słyszałam trochę od mojej cioci, która jeździła tam do sanatorium. I właśnie z tym miasto mi się kojarzyło. Jeżdżenie do wód, jak się popularnie mówiło, było modne i wczasach Orzelskiej i Bohatyrowicza. Wiele miejscowości uzdrowiskowych zyskało na znaczeniu także za sprawą sławnych ludzi, którzy w takich okolicach leczyli swoje skołatane dusze i zmęczone ciała. Uzdrowiska stały się modne i dużym nietaktem było nie pokazanie się na spacerowej alei.

Druskieniki są największym i najnowocześniejszym miastem uzdrowiskowym na Litwie. I leżą właśnie nad brzegiem Niemna. Występują tu liczne złoża mineralne oraz pokłady borowiny. O swoistym makroklimacie nie wspominając.  Nazwa litewska kurortu brzmi Druskininkai, a pochodzi od słowa „druskininkas”, czyli osoby warzącej sól, „druska” to sól po litewsku. Z solą jest związane miasto, podobnie jak Salzburg w Austrii.

Pensjonaty w uzdrowisku

Dawna, drewniana zabudowa Druskienik

Pierwsze dokumenty pisane wspominają o Druskienikach w 1636 r., choć samo miejsce znane było już wcześniej. Pierwszą osobą zaś, która wykorzystała źródła solankowe do leczenia był miejscowy znachor z XVIII w. Pranas Surutis, zwany Słonym. Miejscowością leczniczą stały się Druskieniki na mocy dekretu polskiego króla oraz Wielkiego Księcia Litewskiego  - Stanisława Augusta Poniatowskiego. Status uzdrowiska miasto otrzymało z rąk cara Mikołaja I. Stało się to 31 grudnia 1837 r. i datę tę przyjmuje się za początek uzdrowiska. Zaczęły powstawać drewniane wille, coraz więcej ludzi zaczęło tu przyjeżdżać. Przez chwilę, po I wojnie światowej, Druskieniki przypadły w udziale Polsce. To wtedy rozsławił je Naczelnik Piłsudski, ale także takie sławy jak Hanna Ordonówna, Juliusz Osterwa czy Józef Ignacy Kraszewski. W 1939 r. kurort przypisany był Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej a w 1940 r. Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. A potem się zakotłowało na świecie i Druskieniki stały się częścią III Rzeszy. Od 1991 r. znów należą do Litwy. Dziś słyną z aquaparku, jednego z największych w Europie. 

Drewniana willa z początku XX w....

... jest dziś pensjonatem, w którym zatrzymują się kuracjusze

Drewniana zabudowa Druskienik

W willi tej bywał Józef Piłsudski

Kiedy kurort był w rękach Polaków, można powiedzieć, że przeżywał swój rozkwit. W latach 1929-1932 polscy architekci działali na terenie Druskienik i znacznie przyczynili się do jego upiększenia. W 1931 r. wybudowano w parku zdrojowym, według projektu Jana Jabłońskiego, Pijalnię Wód Mineralnych. Przyznam, że zwykle próbuję tych wód, jak jestem w jakimś uzdrowisku, by potem stwierdzić, że jest to ohydne w smaku i na pewno mnie by to nie uleczyło. Wierzę na słowo, że jest to zwykle woda bogata w minerały i wyposażona w takie tam, jak jogurt w żywe kultury bakterii.

Nowoczesna zabudowa Druskienik - w tym hotelu przebywał nasz prezydent Aleksander Kwaśniewski

Rzeźby z brązu przed hotelem

 Również lekarze nie pozostali obojętnymi na mikroklimat miasta. Najbardziej znaną osobą, która zapisała się w historii uzdrowiska była dr Eugenia Lewicka. Pod jej kierunkiem zbudowano „Zakład Leczniczego Stosowania Słońca, Powietrza i Ruchu”. Pani doktor była prekursorką medycyny sportowej, wierzyła w skandynawskie metody leczenia ruchem na świeżym powietrzu. Młoda lekarka zapisała się również tym, że miała ponoć płomienny romans z Józefem Piłsudskim. Para poznała się właśnie w Druskienikach, kiedy Marszałek przebywał w 1924 r. na urlopie. Miał tu swoją willę, a właściwie mały domek bez żadnych wygód. Dom ten, zwany „Domem na Pogance” rozebrano w 1964 r. na polecenie władz sowieckich. W każdym razie, zdarzyło się, że Piłsudski zachorował a jego zaprzyjaźniony lekarz był nieobecny, więc w zastępstwie posłano po młodą lekarkę, która od razu przypadła Marszałkowi do gustu. Choć z początku znajomość była jedynie na poziomie lekarz-pacjent, to z czasem przerodziła się w zażyłą przyjaźń, aż w końcu w gorący romans, o którym plotkowano w towarzystwie.

Marszałek Józef Piłsudski z doktor Eugenią Lewicką. Źródło: www.deser.gazeta.pl

Altana w parku zdrojowym

Druskienickie sanatorium, budynki pocarskie - widok od strony parku zdrojowego

Niestety, choć Druskieniki sprzyjały uczuciom, obok Piłsudskiego stała jego druga żona, matka jego dwóch córek.

Marszałek Józef Piłsudski z żoną Aleksandrą Piłsudską oraz dwoma córkami: Wandą i Jadwigą. Źródło: https://pl.wikipedia.org

Kiedy zakochani wyjechali na Maderę, doszło ponoć do rozmowy żony z kochanką, po której to młoda Lewicka wyjechała. Krótko potem znaleziono ją martwą w założonym z inicjatywy Naczelnika, Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego (dziś Akademii Wychowania Fizycznego, znanego jako AWF) na warszawskich Bielanach. Oficjalnie mówiło się o samobójstwie, choć znający lekarkę współpracownicy i przyjaciele szczerze w to wątpili. Dla niektórych było to morderstwo, gdyż Lewicka została otruta chemikaliami. Niestety lekarze nie wiedzieli jaka, ani w jakiej dawce, znajdowała się trucizna w ciele lekarki. Pozostaje pytanie bez odpowiedzi: na czyje zlecenie wykonano to morderstwo? Szerzą się różne podejrzenia, że zazdrosna żona użyła swoich wpływów by pozbyć się konkurencji, że to sam Marszałek wydał polecenie zamknięcia ust kochance, że wreszcie lekarka była rosyjskim szpiegiem i służby postanowiły się jej pozbyć. Nie dowiemy się też nigdy, czy aby na pewno uczucie było płomienne z obu stron, czy tylko Piłsudski był taki kochliwy?

Ciekawa historia z tragicznym finałem rozpoczęła się właśnie w Druskienikach.

Niemen płynący leniwie

Spacer po uzdrowisku jest bardzo przyjemny. Zaczynam od aquaparku, którego jednak nie zwiedzam w środku. Jak na swoje czasy, był bardzo nowoczesny. Mnie najbardziej podoba się, że prowadzi do niego górska kolejka J Ha, bo kurort posiada całoroczny kryty tor narciarski! W Snow Arena, po drugiej stronie, można poszaleć na nartach nawet latem J

Aquapark z widocznymi, basenowymi zjeżdżalniami

Wejście do aquaparku

Witamy w parku wodnym w Druskienikach, gdzie można oddać się nie tylko wodnym uciechom, lecz także zabiegom rehabilitacyjnym

Kolejka przy auqaparku

Kolejka nad ulicą sunie w kierunku Snow Areny

Na głównym placu w Druskienikach rozstawiona jest scena, gdzie odbywają się koncerty, występy, uroczystości. To zwykle tu, na tym placu, mieszkańcy witają Nowy Rok, witają i żegnają sezon a wielka choinka rosnąca obok, zwykle rozświetlona jest lampkami w Boże Narodzenie.

Scena na głównym placu miasta

Drzewko, na którym odpalenie lampek daje początek świątecznemu okresowi

Będąc w Druskienikach należy swe kroki skierować do Lecznicy. Jest to bardzo profesjonalny Zakład Opieki Zdrowotnej, w której zabiegom sanatoryjnym poddają się kuracjusze już od ponad 100 lat. To w tym budynku możemy spróbować wody, bogatej w minerały o różnym nasyceniu. Jedna działa leczniczo na żołądek, druga na wątrobę. Do wyboru mamy wodę ciepłą lub zimną, oznaczoną odpowiednimi kolorami na kranikach. Przyjemność ta kosztuje 10 eurocentów.

Lecznica

Kamienne mozaiki po obu stronach wejścia - taki sobie Jan :)

I taka Justyna :)

Woda na żołądek

Woda na wątrobę

Ponieważ Pani recepcjonistka nie ma jak wydać reszty z 10 euro, dostaję kubeczek za darmo i idę spróbować tej wody-cud. Biorę troszkę ciepłej na żołądek. Gdyby nie fakt, że w miejscu tym mam czuć się jak dama, która przyjechała do wód, plułabym na odległość. Woda jest nie do przepicia… Bleee… Idę więc spróbować zimnej na wątrobę. Efekt jest taki sam. No cóż, zdrowsza nie będę. Trudno.

Żeby nie było - spróbowałam wody zdrojowej

W Lecznicy

Po Druskienikach się nie biega, przez nie się spaceruje. I ja w wolnym tempie przemieszczam się na główny deptak miasta. Wokół niego, jak grzyby po deszczu wyrastają nowe apartamentowce, które jeszcze nie wybudowane do końca, a już mają komplet mieszkańców. I to ponoć wykupione są przez młodych ludzi, którzy chyba mają jakieś preferencyjne kredyty… Na głównej alei – Alei Wileńskiej, wzrok przyciągają tajemnicze rzeźby. Ich autorem jest Bernardas Arčikauskaz. Możemy tu zobaczyć kruka – symbol mądrości i długowiecznego życia, mrowisko – symbol pracowitości człowieka, ale też i zwierząt, jaszczurkę i inne. Całość kończy postać człowieka, który po śmierci płynie niczym łódź, razem ze swoimi ludzkimi słabościami i zaletami.

Aleja Wileńska

 I rzeźby Bernardasa Arčikauskaza biegnące przez środek spacerowej alei

       

             

 

Największa rzeźba - symbol płynącego życia po śmierci

Nie zdziwię się, jeśli za jakiś czas stopy tego jegomościa będą złote od dotykania, bowiem chyba wprowadziłam nową modę :) Wymyśliłam sobie, że zrobię sobie zdjęcie łaskocząc ludzika w stopę - zaraz po mnie to samo zrobili inni turyści... Jeśli przyniesie to komuś szczęście, to jestem za :)

Tuż za końcową postacią z brązu widać biały, mały pałacyk. Jest to Willa Kiersnowskich. Została zbudowana na początku XX w. przez rodzinę Lipchitzów, od której Kiersnowscy odkupili budynek przed I wojną światową. Po II wojnie światowej mieścił się tu Urząd Stanu Cywilnego a obecnie jest to siedziba Muzeum Miejskiego. Budyneczek ulokowany jest malowniczo na jeziorem Druskonis, po środku którego tryska fontanna, wieczorem podświetlana.

Willa Kiersnowskich

Fontanna na jeziorze Druskonis

Niewątpliwie zabytkiem niedaleko deptaka jest kościół rzymskokatolicki Matki Boskiej Szkaplerznej. Budynek w stylu neogotyckim zaprojektował Stefan Szyller w latach 1912-1931.

Kościół Matki Boskiej Szkaplerznej... 

... przyciąga uwagę swą ceglaną bryłą

Przepięknie rzeźbiony, drewniany krzyż

Podstawa krzyża, który jest tak duży, że nie zmieścił się w jednym kadrze

Chrystus błogosławiący wiernych, wchodzących do kościoła

Front kościoła

Wnętrze kościoła jest trójnawowe, choć na jego zwiedzanie nie bardzo mogę sobie pozwolić, gdyż właśnie odbywa się w nim chrzest. To już druga ceremonia w tym dniu, jaka mi towarzyszy. Jadąc w stronę granicy, w jednej z miejscowości mijam pogrzeb. Zdecydowanie wolę chrzest i odświętnie ubranych ludzi.

Nawa główna kościoła i chrzest przed głównym ołtarzem

Przeciwwagą dla kościoła rzymskokatolickiego jest cerkiew. I takowa jest w Druskienikach. Jest to biało-niebieska Cerkiew Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”. Drewniana świątynia została wzniesiona w 1865 r. Ikonostas ufundowała Jekaterina Kutuzowa, wnuczka rosyjskiego generała, uczestnika wojen napoleońskich, Michaiła Kutuzowa.

Na małym placyku, wokół którego znajduje się ulica, mieści się niebiesko-biała cerkiewka...

... to Cerkiew Ikony Matki Bożej "Wszystkich Strapionych Radość"

Malowidło na tyłach świątyni

Dziś cerkiew stojąca na małym placyku jest zabytkiem historycznym, dlatego nie można w niej robić zdjęć. Wchodząc nie zwróciłam uwagi na tabliczkę i zrobiłam jedną fotografię. Po uprzejmym przypomnieniu mi, że robić zdjęć nie wypada, przeprosiłam i odstawiłam aparat. Dlatego z wnętrza tylko jedno zdjęcie, ale nie różni się ono zbytnio od innych, tego typu budowli.

Ikonostas w cerkwi

Główne wejście do cerkwi

Cerkiew w Druskienikach

Nieśpiesznym krokiem przemieszczam się w stronę żółtego budynku, w którym mieści się Urząd Miejski w Druskienikach. Ładnie odnowiony budynek jest doskonałym tłem dla przepięknych tulipanów.

Urząd Miejski - wejście

Urząd Miejski w Druskienikach

Tulipany do złudzenia przypominały róże

Druskieniki tonęły na wiosnę w kwiatach

Tuż obok znajduje się pomnik Króla Mendoga. Był to jedyny koronowany władca litewski w 1253 r.

Pomnik Króla Mendoga

Kolejnym, dość sporych rozmiarów pomnikiem jest ten, który przedstawia cenionego przez Litwinów kompozytora i malarza litewskiego Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa (ur. 1875 r., zm. 1911 r.). Rozsławił on muzykę symfoniczną, jako dziecko nie mówił po litewsku a za Litwina uznał się dopiero pod koniec życia. Nie mniej jednak Litwini są z niego dumni.

Pomnik Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa 

Cały park zdrojowy kryje w sobie różne rzeźby, które stanowią ozdobę i miły przerywnik dla oczu, patrzących na masę zieleni wokół.

Prie Šaltinio, co znaczy Źródło

Krzyż upamiętniający grupę partyzantów tuż nad wodami Niemna

Obelisk upamiętniający Zygmunta Augusta i jego ukochaną Barbarę Radziwiłłównę. Jest to symbol współpracy dwóch przygranicznych miejscowości uzdrowiskowych: Druskienik i Augustowa

                  

Poilsis, czyli Rekreacja

I tak oto dochodzę do promenady nad Niemnem, po której lubił spacerować Piłsudski. Kieruję swe kroki do pierwszej pijalni wód, w której zachowały się secesyjne witraże w oknach. Mały budyneczek, panuje w nim cisza. Mało ludzi tu zagląda. Wymieniamy uśmiechy z panią w kasie. Wody nie zamierzam próbować, mając w myślach upomnienie, że damie nie wypada pluć.

Pierwsza, malutka pijalnia wód

Źródło wód

 Witraże w oknach

            

Wystawa strojów z epoki, sprzyja wczuwaniu się w tamte czasy

Idę jeszcze nad Źródełko Piękna. Zostało ono otwarte w 1955 r., ma 326 m głębokości odwiertu. Niestety nie daje się do picia, stosuje się go jedynie do zabiegów kosmetycznych i odnowy biologicznej. Samo źródełko jest ładną rzeźbą przedstawiającą dwie kobiety w mokrych sukniach.

Źródełko Piękna - podobno obmycie wodą twarzy wraca jędrność skóry i przywraca urodę

Łapię chwilę oddechu na ławce w parku. Zajadam się kanapką, którą popijam herbatą z termosu. Czuję się jak kuracjusz. Jest wiosna, początek maja, wokół przyroda budzi się do życia. Ptaki wesoło śpiewają, a białe kwiaty czeremchy są tak śliczne, że nie sposób przejść koło nich obojętnie. Błękit nieba oświetla słońce, które od czasu do czasu mija się z chmurami. Te przybierają różne odcienie i kształty. Pojechałam Orzeszkową… J No cóż, moje myśli krążą teraz znowu koło zakochanych Justyny i Jana. Za chwilę mam wsiąść, co prawda nie na łódź, a na stateczek wycieczkowy i popłynąć Niemnem…

Czeremcha

Czeremcha

Niemen - u ujścia rzeczki Rotniczanki, gdzie kiedyś znajdował się dom Józefa Piłsudskiego na Pogance

I już. Siedzę sobie na końcu mojego stateczku i czekam aż kapitan zapuści silnik. Po chwili odpływamy od małej przystani a ja odpływam w inną rzeczywistość.

Na Niemnie

Czekam na rejs

Wyobraźnia podpowiada mi obrazy chłopów pracujących na mijanych polach, na te snopki żyta, stogi siana, za którymi chowają się zakochani. Widzę spacerującą przez pole pannę Orzelską i uśmiechającego się z wozu Bohatyrowicza. Nie słyszę jego śpiewu, bo ludzie wokół gadają. Brutalnie wracam do rzeczywistości, bo wieje wiatr. Naciągam polar, dobrze, że jest z kapturem, bo szczelnie zamykam w nim głowę.

Ujście rzeczki Rotniczanki, gdzie jeszcze do lat 60. XX w. stał dom Piłsudskiego

Nowy most nad Niemnem

Zabudowa uzdrowiska

Dawne drewniane wille, dziś pensjonaty uzdrowiskowe

Nad Niemnem szumią sosny...

Po chwili robi się cisza, niektórych lekkie kołysanie stateczku i szum wody usypia. I znów funkcjonuję w innym wymiarze. Patrzę na dziki brzeg Niemna i widzę te czółno, którym na weselu u Bohatyrowiczów, płynęli Justyna i Jan. I jak przyroda pięknie im sprzyjała do wypowiedzenia słów miłości. Do rzeczywistości przywraca mnie zrywające się ptactwo wodne. Romantyzm wciąż wisi nad moim stateczkiem. Młoda para obok mnie wymienia się uściskiem i całusem. A więc magia Niemna działa…

Na Niemnie

Rejs trwa...

Brzeg Niemna

Przy brzegu Niemna

Nadniemeńskie krajobrazy

W zabudowie, nad wodami Niemna, można spotkać stare, drewniane domy...

... a także nowoczesne, współczesne  wille

Niemen – rzeka płynąca przez trzy państwa: Litwę, Białoruś i Rosję. Ma 937 km. Ja przepływam tylko jakieś 9 km. Jest tak pięknie, tak leniwie…

Na horyzoncie pojawia się lśniąca kopuła. Od razu poruszenie na statku.

Lśniąca kopuła na horyzoncie...

... to jednocześnie koniec rejsu

Niemen w okolicy Liszkawy

Po trapie ku nieznanemu

Dopływam do celu i jeszcze nie wiem, co przede mną. Idę za tłumem ludzi. I trafiam do pewnej wsi…

Liszkawa

Drzewka owocowe w sadzie

Stara zabudowa Liszkawy...

... dziś przerabiana jest na letnie dacze

Jestem w Liszkawie (lit. Liškiava). Do 1800 r. było to miasto. Nawet istniał tu zamek. Dziś nie ma śladu po gwarnej osadzie. Jest wieś, cicha i spokojna. Zostało kilka domów i starzy ludzie. Część stare domostwa wykupuje i robi z nich letnie dacze. Mimo to, miejsce ma również polski wątek. To tu, 1 grudnia  2000 r. odbyło się spotkanie prezydentów Polski Aleksandra Kwaśniewskiego i Litwy Valdasa Adamkusa. Omawiali wtedy wspólną koegzystencję oraz stosunki między obydwoma krajami. Co ciekawe, to sporo ważnych spotkań czy też rozmów na wysokim szczeblu, odbywa się w mało znanych miejscach. Podręczniki historii o tym mało mówią, lub wcale. No bo kto by się spodziewał takich rozmów, w takiej malutkiej wsi, jaką jest Liszkawa.

Maszeruję asfaltową drogą i czuję się jak pielgrzym. Za załomem drogi wyłania mi się na wzgórzu barokowa świątynia – podstawa tej kopuły, co to ją było widać z nad Niemna. To także zabytkowa zabudowa dawnego klasztoru oo. Dominikanów.

Kierunkowskaz do zabytkowego obiektu, którym jest...

... dawny kościół i klasztor oo. Dominikanów

Kościół i zabudowa klasztorna w Liszkawie

Sam kościół, jak i klasztor ufundował w XVII w. Jerzy Kosiłło. I to on sprowadził Dominikanów z Sejn. Rzeka Niemen była granicą między państwami, a po III rozbiorze Polski. Liszkawa dostała się pod panowanie Prus. Prusacy wyrzucili duchownych, zamknęli klasztor, a w jego zabudowaniach utworzyli więzienie dla… demerytów, czyli księży, którzy wystąpili swymi uczynkami przeciwko swemu powołaniu. Mieli oni żyć tu w celach, w odosobnieniu. Kiedy więzienie zostało przeniesione, to klasztor, jak i spichlerz obok, pełniły różne funkcje. Były biblioteką, plebanią, salą konferencyjną, szkołą, muzeum. Nawet szewc tam działał. Na szczęście dziś jest to już podominikański zespół klasztorny, objęty ochroną. Kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy jest łudząco podobny do kościoła Sióstr Sakramentek z warszawskiego rynku Nowego Miasta. Nic dziwnego, właśnie na nim wzorowano się przy budowie. Ten jest tak samo oparty na planie greckiego krzyża.

Kościół Świętej Trójcy w Liszkawie

Kościół Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie. Źródło: https://pl.wikipedia.org

Kościół i zabudowania klasztorne

Wnętrze jest bogato zdobione, posiada wiele zabytkowych obrazów, dewocjonaliów i fresków. Wszystko z przełomu XIX i XX w. Rokokowe ołtarze boczne są uznawane za najpiękniejsze w całym kraju. Nic dziwnego, że młode pary tu właśnie składają przysięgi małżeńskie. I teraz patrzę na przystojną parę, która właśnie wychodzi z kościoła, a wokół fruwają kolorowe płatki kwiatów. Radość, uśmiechy, oklaski i życzenia. Oby się im poszczęściło.

100 lat  Młodej Parze!

Nie chcąc przeszkadzać gościom, stoję pod kaplicą słupową św. Agaty z początku XIX w. Mieści się w niej drewniana, ludowa figura świętej, wyrzeźbiona jeszcze w XVIII w. Święta Agata to taki żeński odpowiednik św. Floriana. Strzeże od pożarów, zwłaszcza tych pochodzących od piorunów.

Święta Agata

Kiedy już mogę wejść do świątyni, jest mało czasu. Szybko rzucam okiem na wnętrze. Nie jest duże, ale ma mnóstwo detali. Wśród nich znajduje się obraz szczególnie czczony przez ludzi – to obraz, łaskami płynący, Budzisławskiej Matki Bożej z Dzieciątkiem. Pochodzi on z XVIII w.

Wnętrze kościoła z ołtarzem głównym

Prawie niewidoczna ambona

Organy wydają się bardzo skromniutkie

Boczna kaplica kościoła

Balkon pod kopułą świątyni

Słynący łaskami obraz Budzisławskiej Matki Bożej z Dzieciątkiem

W kościele znajdują się podziemia, a w nich krypty z trumnami zakonników oraz zbiory muzealne. Nie wchodzę tam jednak, bo czas mnie goni.

Zejście do krypt

Przed świątynią

Liszkawa leży w zakolu Niemna

Chciałabym jeszcze zwiedzić okolicę (a jest co zobaczyć, teraz to wiem), ale przecież „wyskoczyłam” na Litwę tylko na jeden dzień. Pora wracać do Warszawy.

Jeszcze po drodze zatrzymuję się w Druskienikach, by zjeść typowe litewskie jedzonko. Na stół wjeżdżają cepeliny ze skwarkami i sałatką. Wszystko pływa w oleju. Zdecydowanie „na tłusto”, nie jest moim gastronomicznym smakołykiem. Do popicia dostaję kwas chlebowy, który świetnie gasi pragnienie w upalne dni.

Cepeliny - z kuchni litewskiej zdecydowanie wolę bliny

Słonina i wędlina - litewski przysmak

Kindziuk, znany nam z plasterków nieco bardziej ostrej kiełbasy, w rzeczywistości jest mocną, zbitą kulką, którą trudno się kroi - ta specjalność litewska mi smakuje

Restauracja, w której się stołuję ma dwa poziomy, ja jem w dolnym, natomiast w górnej części już szykują się kelnerzy do powitania Młodej Pary. A więc trafiam na wesele J Co za dzień: od pogrzebu, przez ślub, wesele aż do chrzcin. A wszystko to (za wyjątkiem pogrzebu) nad Niemnem…

Nad Niemnem historie jak z bajki, to i na koniec domek z piernika :)

Ciekawa donica na kwiatki

Pomysł na tańsze ogrodzenie - grunt to pomysłowość

Otoczenie restauracji, w las prowadzi szlak

Czyż nie jest to magiczna rzeka? Sprzyja miłości, jak widać. Coś w tym jest, skoro Eliza Orzeszkowa umieściła akcję swej powieści, właśnie nad tą rzeką, gdzie tu miłość połączyła dwoje ludzi z różnych stanów, skoro tu wybuchła namiętność pomiędzy Naczelnikiem Państwa, żonatym J. Piłsudskim i młodziutką lekarką, panną E. Lewicką… Jakby tak się mocniej wgryźć w temat, to pewnie rzeka nie jeden romans widziała. Ale o nich cicho szemrze i niesie je z prądem, hen, ku Bałtykowi.

No i czas najwyższy na powrót do domu. Po drodze jeszcze zatrzymuję się na chwilę przy jednej ze śluz Kanału Augustowskiego.

Już w Polsce - Kanał Augustowski

Poprzez ten kanał, Niemen ma połączenie z dorzeczem Wisły. Myślę, że kiedyś wrócę na Mazury, by przyjrzeć się z bliska tym śluzom. I popłynąć przez trawy statkiem. Taki mam cel.

Dzień chyli się ku zachodowi nad polskimi jeziorami

Przy kanale

Zabytkowa, ręcznie otwierana śluza

Zabytkowa, ręcznie otwierana śluza

Tymczasem mknę już przez Polskę, ścigając się z ciemnymi chmurami. Deszcz dopada mnie gdzieś po drodze, ale nie ma to znaczenia, w końcu w czasie dnia było pięknie i sucho. Wracam pozytywnie naładowana. I nieco zmęczona, ja i moja wyobraźnia.

Polskie klimaty...

W drodze do domu...

Późnym wieczorem jestem już w domu i od razu grzecznie idę spać. I śnię o Niemnie, o jego bohaterach, o… dalej nie wiem, bo zasypiam. Zatem do zobaczenia!

KONIEC