Karkonosze: Szrenica i Wodospad Kamieńczyka

Dusia i Tusia

na karkonoskich dróżkach,

czyli pierwszy dzień

na szlaku

Mój powrót w Karkonosze, po blisko 30 latach, był nieco sentymentalny. Byłam mniej, więcej w wieku Marty, kiedy z wycieczką klasową pojechaliśmy do Karpacza, by pod nadzorem przewodnika, pani wychowawczyni, dwóch matek ( w tym mojej) i jednego bodaj ojca, podziwiać piękno sudeckich terenów. Nie powiem, wyjazd się udał (pomimo wszystko widzącej mamusi) i zaowocował moją miłością do gór wszelakich.

Powrót w góry :)

Mając tydzień urlopu, środek paskudnego remontu oraz coraz większy kaszel od kurzu i pyłu, postanowiłam uciec jak najdalej. To najdalej to ponad 11 godzin jazdy pociągiem. Upragniony raj znajdował się dokładnie na granicy dwóch pasm górskich: Karkonoszy i Gór Izerskich. Przybyłam do Szklarskiej Poręby Górnej. W podróży towarzyszyła mi Marta oraz Myszasta rzecz jasna. Do miejsca docelowego dojechałyśmy koło 9.00, skąd odebrali nas przemili Gospodarze i zawieźli pod samą kwaterę.

Pierwszy dzień, po nieprzespanej nocy, upłynął nam na rozeznaniu terenu, sklepów spożywczych i zakupów, zaplanowaniu trasy i ogarnięciu mapy, a po obiedzie drzemką. Pełna aklimatyzacja.

Drugi dzień, choć rozpoczęłyśmy go w świetnych humorach, to jednak z nutą niepokoju, bo pogoda jakby taka mało stabilna była. Zaraz po śniadaniu wyruszyłyśmy na szlak. Troszkę pobłądziłyśmy, dwa razy przeszłyśmy mały odcinek, by w kroplach deszczu połączyć się w bólu z innymi osobami, szukającymi szlaku. 

Szlakowskaz, od którego powinnyśmy były zacząć ;)

No i co robić? Plan był taki, że dojdziemy do Wodospadu Kamieńczyka, a jeśli pogoda pozwoli to dalej na Szrenicę. Plan, planem, a pogoda swoje. Kiedy zrezygnowane chciałyśmy wrócić na kwaterę, zza chmur wyjrzało słońce, uśmiechnęło się i nakazało nam ponowną wędrówkę.

Tym razem, naprowadzone przez miejscowych na właściwą drogę, dotarłyśmy do parkingu, gdzie zastałyśmy nieco archaiczny kierunkowskaz do naszego celu.

Archaiczny kierunkowskaz. Tabliczka obok też jakoś tak pachnie PRL-em ...

Właściwy szlak

Podążyłyśmy z innymi ludźmi nieco pod górkę, poprzez las, by chwilę później być już na Rozdrożu pod Kamieńczykiem. Tu znowu dopadł nas kapuśniaczek. Przeczekałyśmy go pod straganem, przy okazji zakupując wisiorek w kształcie sowy – jak mniemam hit sezonu, gdyż sowy widziałyśmy niemalże wszędzie.

Początek szlaku w kierunku Rozdroża pod Kamieńczykiem

Rozstaj szlaków na Rozdrożu pod Kamieńczykiem

My wybieramy szlak czerwony

Kiedy deszcz się uspokoił, powędrowałyśmy dalej. Po pokonaniu małego wzniesienia, całej masy mokrych kamieni, dotarłyśmy do kolejki, prowadzącej do kasy. Po uiszczeniu opłaty, dostałyśmy kaski i mogłyśmy zejść w dół wąwozu. Tak, tak – by dostać się do Wodospadu Kamieńczyka, trzeba koniecznie założyć na głowę kask. I pomalutku, ażurowymi schodkami i platformami zeszłyśmy do zacienionej czeluści wąwozu.

Trasa do Wąwozu Kamieńczyka choć lekko pod górkę, za to z tablicami dydaktycznymi

Urwiste skały nad Wąwozem Kamieńczyka

Marta uzbrojona w kask schodzi na dno wąwozu

Uzbrojona i bezpieczna :)

Potok Kamieńczyk wcina się tu w skaliste i strome urwiska, których wysokość dochodzi do ponad 25 metrów. Wąwóz ma 100 metrów długości, przy czym turystycznie można go zwiedzić tylko w kawałeczku.

Potok Kamieńczyka na dnie wąwozu

Metalowa platforma na dnie wąwozu...

...pozwala na spacer kawałkiem wąwozu, zwanego w terminologii naukowej - gardzielą dolinną

Wodospad Kamieńczyka jest jednym z najpiękniejszych widoków w Karkonoszach. Próg wodospadu znajduje się na wysokości 843 m n.p.m. Jest to więc, najwyższy wodospad w Karkonoszach. Spada on trzystopniową kaskadą na dno Wąwozu Kamieńczyka, czyniąc go bardzo malowniczym. 

Jego Wysokość - Wodospad Kamieńczyka

Wodospad Kamieńczyka

Tak bardzo jest on ujmujący, że posłużył on filmowcom do scenerii, kiedy nagrywano tu „Opowieści z Narii: Książę Kaspian”.

Wodospad ma też własną legendę, przekazywaną przez pokolenia. Oto ona: „ Dawniej w Karkonoszach żyły rusałki. Jedna z nich, Łabudka, zakochała się w śmiertelniku, Kamieńczyku Broniszu, który wysoko w górach poszukiwał szlachetnych kamieni, by pomóc swej biednej matce. Łabudka, by mu pomóc, oddała młodzieńcowi drogocenne kamienie, a ten przyrzekł jej, że wróci, ponieważ uczucie rusałki odwzajemniał. Rusałka czekała jednak bardzo długo, ale ukochany nie wracał. Zrozpaczona, postanowiła go odszukać. W tym celu wyruszyła ze swego domu pod Łabskim Szczytem i szła w kierunku Szrenicy. Kiedy schodziła ostrożnie w dół, zobaczyła, że Kamieńczyk spada z przepaści. Ona sama potknęła się i upadła obok niego. Nad ciałami dwojga kochanków zapłakały siostry rusałki. A z ich łez powstał wodospad, nazwany na cześć śmiertelnika, Kamieńczykiem”.

I łzy te płyną do dziś, a pod nimi zbierają się tłumy ludzi. Tak i my z Tusią, zrobiłyśmy sobie pamiątkowe zdjęcie i postanowiłyśmy wracać na górę.

Pamiątkowe foto z wodospadem w tle

Wodospad przyciąga mnóstwo turystów, choć mnie bardziej podoba się wodospad Szklarki

Potok Kamieńczyka

Dzień, mimo małego deszczyku, był parny. Wstąpiłyśmy do schroniska Kamieńczyk, by zafundować sobie lody i pomyśleć co dalej. Krótka narada i już byłyśmy na szlaku wiodącym na Halę Szrenicką. 

Schronisko Kamieńczyk

Przy szałasie Sielanka, który znajduje się tuż za schroniskiem Kamieńczyk

Przy szałasie Sielanka jest też jedna z kamiennych pieczęci. W tle - widok na Góry Izerskie

Szlakowskaz w kierunku Hali Szrenickiej. Osobiście wolę szlakowskazy, które pokazują czas przejścia, a nie ilość kilometrów. Nigdy nie wiem jak to przeliczać...

Generalnie trasa ta nie nastręcza większych problemów. Idzie się wygodną aleją, wybetonowaną w różne wzorki. Po drodze rozmawiałyśmy sobie, śmiałyśmy się, aż wreszcie dotarłyśmy do grupy skał, gdzie na chwilkę zatrzymałyśmy się na krótki odpoczynek. Widoków stąd żadnych nie było, za to z niepokojem patrzyłyśmy na mgłę, która powoli zasnuwała okolicę. No trudno, najwyżej dojdziemy tylko do schroniska na Hali Szrenickiej. I taką też podjęłyśmy decyzję. 

Trasa powyżej schroniska Kamieńczyk

Naparstnica purpurowa - rozpowszechniona w XVIII i XIX w. jako roślina ozdobna na ziemiach polskich. Pojawiła się samorzutnie w środowisku. Jest to roślina trująca, choć dawniej stosowano ją w ziołolecznictwie w leczeniu nerwic i chorób serca. Obecnie zaprzestano tej praktyki.

Stanowisko naparstnicy purpurowej, której jedna odmiana ma białe kwiaty

Szlak czerwony na Halę Szrenicką

Skałki leżące na uboczu szlaku

Mały odpoczynek

Betonowe podłoże szlaku, które gdzieniegdzie według Marty, miało buźki z uśmieszkami umilającymi wędrówkę :)

Wkrótce dotarłyśmy do celu. Schronisko wyłoniło się nam z mgły. Właściwie wszystko wokół było tajemnicze dzięki tej mgle. Noga za nogą, powędrowałyśmy do schroniskowej stołówki, by odpocząć i zjeść pomidorową (Tuśka) i naleśniki z jagodami (Tuśka i ja), jako, że pora była już obiadowa.

Wyłaniające się z mgły schronisko na Hali Szrenickiej

Tajemniczość okolicy dzięki malowniczej mgle

Takie tyczki, jak ta po prawej stronie zdjęcia, ułatwiają wędrówkę we mgle a także zimą, kiedy szlak ginie pod śniegiem

Pod Schroniskiem PTTK na Hali Szrenickiej - 1200 m n.p.m.

Szlakowskaz pod schroniskiem

Wewnątrz schroniska

W schronisku na Hali Szrenickiej spędziłyśmy może z pół godziny, kiedy wyglądając przez okno, stwierdziłyśmy, że mgła się rozwiała, podniosła, odeszła, ważne, że jej nie było. Zatem decyzję podjęłyśmy szybko: idziemy na szczyt. Stąd już bardzo blisko. 

Obiad w schroniskowej stołówce z widokiem na Góry Izerskie. Ta jasna plamka na zielonym zboczu to najprawdopodobniej nieczynna kopalnia kwarcu "Stanisław"

Kontynuowałyśmy spacerek czerwonym szlakiem, a ja jednocześnie cieszyłam się, że choć w kawałku, jestem na Głównym Szlaku Sudeckim. No to miałam ten swój szlak im. M. Orłowicza, choć chciałabym go kiedyś przejść w całości.

Przykład ochrony przyrody przed turystami, którym nie chce się iść po kamiennej, nierównej ścieżce

Obchodzimy Schronisko na Hali Szrenickiej

Wkrótce szeroka droga doprowadziła nas do kolejnego schroniska, tym razem już na szczycie Szrenicy (1362 m.n.p.m.) Schronisko to istnieje od 1922 r. Tu obowiązkowo zebrałyśmy następne pieczątki do książeczki GOT. 

Majaczące we mgle schronisko na Szrenicy

Schronisko Szrenica znajduje się na szczycie Szrenicy - 1362 m n.p.m.

Szlakowskaz na Granicznej Łące

Łatwość trasy przyciąga tu także najmłodszych turystów, którzy dzielnie maszerują na własnych nóżkach :)

Formacja skalna "Trzy Świnki". Granitowe skały mierzą do 8 metrów wysokości

Rzeźbiony szlakowskaz tuż pod schroniskiem Szrenica

Budynek Obserwatorium Meteorologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego na Szrenicy ( a właściwie pod Szrenicą)

Fragment Głównego Szlaku Sudeckiego im. M. Orłowicza, który prowadzi od Świeradowa Zdrój aż do Prudnika poprzez górskie pasma Sudet - razem ok. 440 km

I popędziłyśmy na szczyt, po drodze robiąc zdjęcie pod kolejnymi skalnymi pieczęciami. Jak się po dwóch dniach dowiedziałyśmy, kalkowanie znaczków z tabliczek przy pieczęciach i zebranie 13 sztuk, dawało bidon w Informacji Turystycznej, na zasadzie wymiany. Niektóre napotkane rodziny z dziećmi, chodziły z całym segregatorem, wyposażonym w kartki i ołówki. Fajny pomysł na uatrakcyjnienie dzieciom wycieczek górskich.

Kolejna kamienna pieczęć...

... to kolejna okazja do foteczki z uśmiechem :)

Widok ze Szrenicy w kierunku Łabskiego Szczytu i Śnieżnych Kotłów, niestety wszystko w chmurach. Za to po środku widać zielony dach Schroniska Pod Łabskim Szczytem

Tam gdzie wiedzie GSS - w stronę Twarożnika

Tuż pod pieczątką zorientowałam się, że nie mam moich dwóch przyjaciół do górskich eskapad. Zbierając pieczątki do książeczek, odstawiłam kijki i zapomniałam o nich. To już drugi raz, one mi się kiedyś odwdzięczą, jak nic. Pędem pognałam znów do schroniska, na szczęście stały sobie spokojnie tam, gdzie je zostawiłam. Strata ich byłaby dla mnie ciosem, jako, że są one jak Bolek i Lolek, a ja jak Tola między nimi.

Schronisko Szrenica widziane ze szczytu

Na szczycie Szrenicy nie zabawiłyśmy długo, bowiem znów niebo pokryło się chmurami i znikąd pojawiła się mgła. Widoki skróciły się, więc postanowiłyśmy wracać. 

Tusia na swoim pierwszym sudeckim szczycie

Spółka Dusia i Tusia na Szrenicy

Żeby sobie urozmaicić wędrówkę, schodziłyśmy zielonym szlakiem, który po pewnym czasie znów łączył się z czerwonym. 

Szlak zielony - po drodze mijamy wyciąg narciarski - Kolej Linowa "Szrenica II"

Schronisko Szrenica widziane spod wyciągu

Szlakowskaz przy wyciągu

Fantastyczne formy uschniętych drzew

Po drodze minęłyśmy fantastyczne formy skalne, zwane Końskimi Łbami. Leżą one na wysokości 1290 m n.p.m.

Końskie Łby

Przy Końskich Łbach

I nasz szlak zatoczył kółeczko i znów byłyśmy na Hali Szrenickiej. 

Powoli schodzimy znów na Halę Szrenicką

W kierunku Hali Szrenickiej - w tle Mumlawski Wierch 1217 m n.p.m.

Droga powrotna odbywała się tym samym szlakiem, z tym, że poniżej schroniska, gdzieś na wysokości pierwszych skałek, przy których zrobiłyśmy sobie małą przerwę, zaczął padać kapuśniaczek. Przyśpieszyłyśmy kroku, by po chwili ubierać się w kurtki i kaptury. Deszcz, który jakby powstrzymywał się cały dzień, już nie mógł wytrzymać i puścił swe hamulce. Rozpadało się na dobre, więc aparat poszedł do plecaka, a my mokre dotarłyśmy do naszej kwatery. Ale mimo mokrej końcówki, byłyśmy zadowolone z całego dnia na szlaku. Ten kawałek Karkonoszy uchylił nam rąbka swych tajemnic, by ponownie zasłonić je mgłą.

Po kolacji i ciepłej herbacie oraz obowiązkowej lekturze „Szaleństw Panny Ewy”, także nasze oczy przesłoniła mgła i obydwie odpłynęłyśmy w błogi sen. Kolejny dzień przyniósł nam inne wrażenia, ale o tym opowiemy przy innej okazji.

Hej!