Tatry Wysokie - Bystrá lávka (2300 m n.p.m.)

Radość życia,

czyli o tym,

jak łatwo można je stracić

w miejscu fantastycznym…

Ledwie wróciłyśmy z Martą z Lofotów, a już snułyśmy rozważania na kolejny urlop. Plan na wakacje był prosty. Patagonia za droga, więc skupiamy się na celu bliższym. Tydzień na Słowacji jest w sam raz. Pomysł rzucony czekał rok na realizację. I się doczekał. We wrześniu ruszyłam do Krakowa, by tam podjęła mnie samochodem Marta. Dalej ruszyłyśmy już razem, mając nad sobą ciemne chmury i kropiący deszczyk. Po drodze zaklinałyśmy pogodę, żeby jednak nie spędzić urlopu na kwaterze, a w plenerze. Następnego dnia pogoda była bardzo niepewna, więc wybrałyśmy się na krótki spacer, w miejsce szczególne, ale o nim napiszę kiedy indziej. Poniedziałek zapowiedział się pięknie, więc bez zbędnych ceregieli, spakowałyśmy plecaki i ruszyłyśmy przed siebie. 

Widok z okna. Jest dobrze, więc idziemy w trasę!

Cel – Przełęcz Bystra Ławka.

Naszą bazą wypadową było Szczyrbskie Jezioro (słow. Štrbské Pleso), więc w zasadzie wszędzie miałyśmy w miarę blisko.

Szlak żółty sugerował nam 3,5h marszu. Początkowo wiódł nas asfaltem, tuż przy skoczniach, na których w 1970 r. rozegrano mistrzostwa świata w narciarstwie klasycznym. Obecnie kompleks sportowy używany jest raczej do regionalnych rozgrywek.

Początek wędrówki, jeszcze na poziomie parkingu w Szczyrbskim Jeziorze

Rázcestie pred Heliosom - pierwsze rozwidlenie szlaków, dziś wybieramy żółty jak słońce ;)

Początek szlaku jest poprowadzony asfaltem. Przed nami po lewej grań Soliska, po prawej Grzebień Baszt z Satanem (2421 m n.p.m.), w oddali Hlinská Veža (2340 m n.p.m.). I jedyny napotkany niedźwiedź i to stojący na dwóch łapach! ;)

No niedźwiedzia to nie przypomina, ale jest takie urocze... :) Wiewiórki mnie rozczulają, nie wiem dlaczego :)

Kompleks skoczni w Štrbskim Plesie

W 1970 r. rozegrano tu mistrzostwa świata

Pamiątkowa tablica (z poprzedniego wieku, co widać)

I hop! Kolejna skocznia na moim koncie ;)

Dalej już było typowo dla górskiego szlaku. Trochę kamieni, trochę korzeni, trochę zadyszki 😊

Droga wiodła nas Doliną Młynicką. To jedna z większych dolin w Tatrach Wysokich. Po lewej stronie piętrzyła się grań Soliska z widocznym wyciągiem narciarskim. Po prawej dumnie wznosiła się grań Baszt z górującym Szatanem. Na diabelskim szczycie zalegał już śnieg, choć to był dopiero wrzesień a temperatura była iście letnia. Tym razem niebo było odpowiedniego koloru, choć szlak był nieco błotnisty po wcześniejszych opadach. 

Wreszcie zaczyna być bardziej górsko ;) 

Widok za plecami, pierwszy przystanek na odsapkę ;)

Po opadach deszczu w poprzednim tygodniu, szlak był nieco błotnisty

Wyciąg na Solisko, tzw. Solisko Express

Na szlaku

Hrebeň Bášt

Ściana nad Skokiem

A tymczasem za plecami...

I przed nami...

Widoczny z daleka wodospad Skok

Szatan ośnieżony, z przodu Turnia nad Skokiem ;)

Hlinská Veža (2340 m n.p.m.)

Grzebień Soliska

Dnem doliny płynie potok Młynica, który tym razem spływał całkiem rwącym nurtem. Chwila przerwy i podążałyśmy dalej.

Wreszcie doszłyśmy do wodospadu Skok. Urocza kaskada wodna generuje turystów na odpoczynek, stając się dla niektórych celem wędrówki. Nazwa wodospadu oznacza w języku słowackim oraz w gwarze podhalańskiej po prostu wodospad. To spiętrzenie wysokie jest na 25 m. Postanowiłyśmy i my zrobić sobie tu chwilę na sesję foto. A potem ruszyłyśmy znów przed siebie.

Potok Młynica

Potok Młynica

25 metrowy wodospad Skok

Nie ma to, jak złapać strumień, nałapać w dłoń życiodajny płyn ;)

Turniczka w grani Soliska

Zrywy Soliska

Zrywy Soliska

Odpoczynek przed wodospadem Skok

Przed nami wypiętrzyła się ściana ze śliskimi kamieniami i łańcuchami. Niby nic takiego, przecież nieraz pokonywałam takie przeszkody. Tym razem miało być inaczej…

Dolina Młynicka

Dolina Młynicka ma kształt litery U, dołem niej płynie potok Młynica

Zdradliwe skały (przy naszej Wielkiej Siklawie są podobne i zwane są Danielkami, od przewodnika górskiego Daniela, który na nich zginął)

Tuż powyżej wodospadu Skok

Pierwsza poszła Marta, odczekałam aż minie pierwsze przęsło łańcucha, oparłam nogę na skale i prawie chwyciłam za łańcuch… Ups! Coś poszło nie tak…

To była ta chwila, w której moje życie mogło się zakończyć, wcale nie nad przepaścią, nie w eksponowanym terenie i zupełnie nieelegancko. Owszem, postawiłam nogę na suchej, płaskiej, wyślizganej skale, ale.. podeszwa mojego buta była mokra, więc nie przewidziałam, że najzwyczajniej but się ześlizgnie ze skały. Ponieważ wszystko rozegrało się w sekundę, nie zdążyłam chwycić łańcucha, plecak przeważył mi i momentalnie moje czoło zetknęło się ze skałą. Boleśnie. Dźwięknęło, że hej! Głuchy odgłos dał mi na tyle świadomości, że natychmiast utrzymałam sztywno głowę, w przeciwnym przypadku odbiłaby się kolejny raz od skały niczym piłeczka pingpongowa. Wstałam powoli i próbowałam zebrać myśli, z których jedna wybijała się na plan pierwszy – jak to się u licha stało? Ponieważ czułam pulsowanie na czole i guza, który zamierzał wywalić mi się niczym góra lodowa na płaskim oceanie, natychmiast przyłożyłam w bolące miejsce zimne kijki. Jeszcze nigdy nie tuliłam tak czule do czółka Bolka i Lolka. Powiem szczerze, wystraszyłam się. 

Nabawiłam się jedynie guza, więc mogłam spokojnie kontynuować wejście na kolejny próg skalny

Krwiaczek na pamiątkę, na szczęście grzywka zasłoniła, a po kilku dniach nie było już śladu wypadku

Odczekałam dobrą chwilę, aż wszystko wróciło do normy. Kontynuowałam wędrówkę, ale bacznie się obserwując. Uprzedziłam Martę, że mogę zawrócić, jeśli tylko zobaczę, że coś ze mną dzieje się niepokojącego. Jednocześnie szłam i zastanawiałam się, że gdybym mocniej walnęła się w głowę, mogłabym już nie wstać o własnych siłach, gorzej, już nigdy więcej nic nie poczuć, nie zobaczyć. Życie jest bardzo kruche. Dziwne uczucie. Z tymi rozmyślaniami doszłam do Kozich Jeziorek. Urocze są te tafle wody zagubione pośród gór. 

Chwila kontemplacji i sesji foto po przejściu odcinka z łańcuchami

Duśka na tle Doliny Młynickiej

Razem z Martą :)

Na razie jest ok! :)

Satan (2421 m n.p.m.) skąpany w chmurach, że niby taki wstydliwy i nie przegląda się w tafli jeziora nad Skokiem

Pleso nad Skokom

Skały należące do Predné Soliska, niżej tafla jeziora nad Skokiem

Pleso nad Skokom i z lewej zbocze Patrii 2203 m np.m.

Diabełek i Szatan w tle ;)

Kawałek Wyżnego Koziego Jeziora, z prawej Niżne Kozie Jezioro

Żółty szlak w drodze na Bystrą Ławkę

Kolejny próg skalny

Hlinská Veža (2340 m n.p.m.)

Ośnieżone szczyty Grani Baszt

Jeszcze jedno spojrzenie na grań Soliska od strony Doliny Młynickiej

Przed nami szlak wiódł ostro do góry. Cała Dolina Młynicka to ciągłe progi skalne, ale przyznaję, że dzięki jeziorkom, skalne połacie łatwiejsze są do przejścia. Z każdym krokiem krajobraz jest coraz fajniejszy. Przed nami rozłożyło się Capie Pleso, a szlak wiódł obok niego i skręcał w lewo. Teraz już przed nami był Furkot 2404 m n.p.m., oraz Wielkie Solisko 2413 m n.p.m. I oczywiście dzisiejszy cel – Bystra Ławka, słow. Bystrá lávka, czyli wąska przełęcz między tymi szczytami. 

Kozie Plesa w Dolinie Młynickiej, a na samym dole zabudowania Štrbskiego Plesa

Tym razem przy tafli Capiego Plesa, które leży na wysokości 2075 m n.p.m.

Štrbský Štít nad taflą Capiego Jeziora

Szatan znad Capiego Jeziora

Hlinská Veža (2340 m n.p.m.). Z lewej niecka Okrúhlego Plesa, leżącego na wysokości 2105 m n.p.m. Z prawej fragment Capiego Plesa

Okrúhle Pleso z żółtego szlaku

Grań Baszt z Capim Jeziorem

Droga na Bystrą Ławkę - ostatnia prosta

Kopczyki na tle Satana i Grani Baszt

Bystrá lávka - to ta "ugryziona" przełęcz

Przełęcz znajduje się na wysokości 2300 m n.p.m. Tego dnia, w zagłębieniach skał, leżała już cienka warstwa śniegu. Ostrożnie krok za krokiem doszłam do łańcuchów. Pomimo, że szlak jest dwustronny, i choć zaleca się wejście na przełęcz od doliny Młynickiej, to jednak turyści wchodząc od strony doliny Furkotnej, powodują zatory na łańcuchach. I tak było i tego dnia. Utknęłam zakleszczona w skałach, stojąc w rozkroku na skałach z krwiakiem na czole. Po raz kolejny, przy zachowaniu wyjątkowej cierpliwości, upominałam śpieszącą się młodzież, która kompletnie nie znała zasady chodzenia po łańcuchach i w mojej opinii generowała ryzyko wypadku. Zdecydowanie tego dnia miałam dosyć kruchości życia.

Progi skalne do pokonania na szlaku

Hlinská Veža (2340 m n.p.m.). Z lewej niecka Okrúhlego Plesa, leżącego na wysokości 2105 m n.p.m. Z prawej fragment Capiego Plesa

Kilka kroków wyżej, widok niby ten sam, a jakby inny...

Sama przełęcz jest bardzo wąska, w zasadzie szeroka na jeden krok, akurat po to, by jedna noga stała jeszcze po stronie doliny Młynickiej, a druga już w dolinie Furkotnej 😊 . Trudno nacieszyć się jej zdobyciem, gdy czuje się oddech kolejnej osoby na swoim karku. Albo gdy inna głowa pojawia się w kadrze, bo właśnie wybiła się na łańcuchu i wyrosła przed samym aparatem. To są właśnie te uroki spędzania wakacji w sezonie, choć byłam przekonana, że Słowacja we wrześniu to już prawie pustki na szlaku. O ja naiwna! Zatem szybko ewakuowałam się z grani, Marta była już dawno na dole i odpoczywała po stromym zejściu.

Duśka na Bystrej Ławce - inaczej nie miałam jak zrobić zdjęcia ;)

Bystra Ławka - widok od strony Doliny Furkotnej

Widok jaki otworzył się przede mną po przejściu Bystrej Ławki był prześliczny. Pierwsze, co rzucało się w oczy to atramentowy kleks jeziora Wyżnego Wahlenbergowego (słow. Vyšné Wahlenbergovo Pleso). Gdyby je nieco odwrócić to można by dopatrzyć się kształtu serca. I jak tu nie kochać gór? Jak tu nie kochać życia? 

Widok z Bystrej Ławki - kawałek Wyżnego Wahlenbergovego Jeziora, za nim Kozi Chrbat i oczywiście na ostatnim planie, Krywań

Zbliżenie na Krywań, a w tle Liptowskie Kopy i dalej polskie Tatry Zachodnie

Vyšnė Wahlenbergovo Pleso, które przypomina mi kształt serca, a za nim Kozi Chrbat 

Vyšnė Wahlenbergovo Pleso leży na wysokości 2157 m n.p.m.

I jeszcze jedno spojrzenie za siebie - Przełęcz Bystra Ławka

Furkotský Štít 2404 m n.p.m.

Kozi Chrbat i grzbiet biegnący do szczytu o nazwie Ostra 2351 m n.p.m. Wcięcie w kształcie literki V to przełęcz zwana jako Liptovská Štrbina

Na szlaku poniżej zejścia z Bystrej Ławki, w tle Vyšnė Wahlenbergovo Pleso 

Zatrzymałam się na kanapkę na równi z jeziorem. Byłam w tak cudnym nastroju, że nawet próbowałam jogi, ale albo składam źle palce, albo jestem za mało rozciągnięta. Nie nadaję się do jogi zupełnie. Moje zmagania uwiecznił turysta, który siedział nieopodal. Miał tak samo uśmiechniętą twarz, że pomyślałam, że to na pewno z powodu otaczającego nas piękna gór, a nie z powodu wariatki, która próbuje jakoś stanąć na jednej nodze, mając krwiaka na czole (dzięki Boże, że mam grzywkę i nie widać) i próbując się uśmiechać do zdjęcia. Tak, z uderzeniem się w głowę należy uważać. Jednak nie wyglądałam na kompletną szajbuskę, skoro pan zrobił mi zdjęcia i jeszcze sobie ze mną chwilkę pogadał.

Joga nad jeziorem - ups, chyba coś nie wychodzi, czyżby skutek zbitej głowy? :) :)  :)

Dolina Furkotna była cicha i spokojna, co jakiś czas mijali mnie ludzie, którzy szybciej schodzili do Štrbskégo Plesa. Marta poszła przodem, więc chwilami miałam całą dolinę dla siebie. Po jakimś czasie doszłam do Niżnego Wahlenbergowego jeziora (słow. Nižne Wahlenbergovo Pleso). Tym razem po lewej stronie miałam grzebień Soliska (Hrebeň Soliska), a po prawej piętrzyła się Kozia grań (Kozi chrbat). 

Nižne Wahlenbergovo Pleso

Nižne Wahlenbergovo Pleso

Sedielková Kopa (2061 m n.p.m.)

Turnie Grzebienia Soliska, widziane od strony Doliny Furkotnej

I tu napotkałam człowieka, który jest na Słowacji zazwyczaj darzony ogromnym szacunkiem i stanowi swoiste zjawisko w górach. To jeden z nosiczy – ludzi, którzy wnoszą do góry absolutnie ciężkie rzeczy, jak stalowe elementy drabinek, towary do schronisk itp. Zwykle ludzie ci są tak skupieni, że zdarza się, iż nie odpowiadają na zwyczajowe pozdrowienie na szlaku. Tym razem młody człowiek odpowiedział i uśmiechnął się, dziękując za swobodne przejście na szlaku. Mam duży szacunek dla nosiczy, bo nie każdy jest do tego zdolny.

Słowacki nosicz

Szłam tak sobie doliną, stopniowo tracąc wysokość. Pustynia kamieni zaczęła ustępować pod wpływem kosodrzewiny i trawy. Krok za krokiem i doszłam do Marty i rozwidlenia szlaków żółtego z niebieskim, który prowadził bezpośrednio do Szczyrbskiego Jeziora. 

Żółty szlak w Dolinie Furkotnej

Dolina Furkotská i plamka Wyżnego Furkotnego Stawku (słow.Vyšné Furkotské Pliesko)

Środkowa część Doliny Furkotnej pokryta jest kosodrzewiną

W drodze ku Szczyrbskiemu Jezioru

Grań Soliska od strony Doliny Furkotnej

Kozi Chrbat pokryty cieniem

Radość z wycieczki :)

Bystra Ławka zdobyta! Yeee!!! :)

Przedzieramy się przez kosodrzewinę

Škutnastá Pol'ana (1710 m n.p.m.) - tu spotykają się szlak żółty z niebieskim, biegnącym do schroniska pod Soliskiem

My jednak kontynuowałyśmy naszą wędrówkę szlakiem żółtym. Dopiero po wejściu na Tatrzańską Magistralę, weszłyśmy na szlak czerwony, którym w pół godziny doszłyśmy do Štrbskégo Plesa.

Zostawiamy góry za sobą...

Rázcestie pod Furkotou (1460 m n.p.m.) - tędy przebiega czerwony szlak, będący Magistralą Tatrzańską

Na czerwonym szlaku

Tym razem skocznię mijamy z drugiej strony

Tatrzańska Magistrala w tym miejscu jest bardzo spacerowa, odległość od miasta też nie jest zbyt duża

Wzniesienia Popradskiej Kotliny

Jezioro zawsze fajnie wygląda, ale dopiero teraz, po ponad 20 latach, przeszłam obok starej willi, która okazała się być schronieniem dla słowackiej pisarki, tłumaczki i poetki Mašy Hal’amovej (1908 – 1995) o czym poinformowała mnie stosowna tablica. Poetka mieszkała tu wraz ze swoim mężem, lekarzem Janem Pullmanem i tworzyła przez 30 lat. Cudne zakończenie dnia…

Hotel Patria nad Szczyrbskim Jeziorem

Štrbské Pleso

Štrbské Pleso, skocznia, hotel Patria i oczywiście grań Soliska, a z prawej Grań Baszt

Štrbské Pleso to głównie dość drogie hotele

Willa poetki Mašy Hal’amovej 

Pamiątkowy kamień przed domem pisarki i tłumaczki

I tablica poświęcona Mašie Hal’amovej 

Obie z Martą wróciłyśmy zadowolone z odbytej wycieczki. Małe zakwaski nie mogły zniechęcić nas do dalszych wyjść w góry. Nie wiedziałyśmy, że kolejnego dnia będziemy siedzieć na kwaterze, ponieważ od rana grzmiało i błyskało. A tego zdecydowanie nie lubimy. Każda z nas zajęła się swoją pracą, potem grałyśmy w planszówkę. Taki odpoczynek też był potrzebny. Wspomnienia zostały i teraz, gdy za oknem jest brzydko i szaro, są najlepszym lekarstwem na melancholię. Czas zacząć nowe plany…

HEJ!