Bieszczady - kiedy wieje wiatr...

Dzikie Bieszczady,

czyli o tym,

jak zaznajomiłam się z halnym

Ostatnio porobiło mi się sporo zaległości na blogu, pojawiło się dużo więcej możliwości wyjazdów, materiał konsekwentnie jest zbierany i... brak czasu zastopował pisanie. Ale spokojna głowa, jakoś nadrobię ;) Tym razem Kochani Goście, zabiorę Was znów w Bieszczady. Załóżcie na siebie coś ciężkiego, co by Was nie wywiało ;)

Bieszczady. Zwykle kojarzone jako dzika kraina, gdzie nie ma zasięgu, nie ma złych informacji, są za to dobrzy ludzie i niedźwiedzie. Sama nie zapuściłabym się tam w życiu. Co innego, jak się ma dobre towarzystwo. 

Wrzesień 2020 r. Poranek nie przyniósł dobrych wiadomości. Niebo zaciągnęło się chmurami, z których równiutko na wszystko ciurkał sobie deszczyk. Żeby tak chociaż on przestał... Pamiętacie, jak Jerzy Stuhr w Seksmisji uruchomił windę na hasło? No to my rzuciliśmy to samo zaklęcie na prośbę naszej Przewodnik Agnieszki, by odgonić złą pogodę. I wiecie co? Zadziałało! Niewiarygodne, acz prawdziwe. Padać przestało, ale wiatr pędził na złamanie karku. Znaczy chyba naszego, bo nie swojego...

Wyruszyliśmy szlakiem czerwonym z Cisnej. Oczywiście najpierw zebraliśmy się pod kultową knajpą Siekierezada. Nie wchodziliśmy do środka, bo jeszcze było zamknięte, ale podobno wieść niesie, że różne rzeczy tam się dzieją. 

Kultowa Siekierezada w Cisnej, najbardziej znany bar w Bieszczadach

W Cisnej

My jednak po przejściu torów kolejki bieszczadzkiej wskoczyliśmy na dość ostre podejście, a po deszczu dodatkowo śliskie. Grupa rozeszła się jak guma w majtkach, bo każdy szedł własnym tempem. Do tej pory nie wiem, jak Agnieszka nas ogarniała.

Przez chwilę, szlak czerwony biegnie wzdłuż torów Bieszczadzkiej Kolejki Wąskotorowej

Ślisko po deszczu

Na zdjęciu las wygląda spokojnie, ale łamiące się i spadające gałęzie napędzały małego stracha...

Pierwsze widoczki

I pod górkę ;)

Fragment szlaku przez las byłby całkiem miły, gdyby nie silny wiatr, który łamał gałęzie. A to było już niebezpieczne. Huczało złowrogo, a wyjście na otwartą przestrzeń groziło utratą przyczepności do podłoża. I tak źle i tak niedobrze. Ale mimo to szliśmy raźno do przodu, po drodze zatrzymując się na zdjęcia.

Razem z Agnieszką i Krysią - nie damy się halnemu ;)

Gdzie nie gdzie odsłaniały się widoki na bieszczadzkie wzniesienia

Wiatrzysko hula

Agnieszka, Krysia i ja :)

Swobodny lot Bolka i Lolka ;)

Dobrze, że kijki trzymane za taśmy, bo inaczej by uciekły

Dla tych widoków warto było wstać rano

Już pierwsze okna widokowe wprawiały nas w zachwyt. Przestrzenie bieszczadzkie robią wrażenie. Pofalowany krajobraz i cienie poszczególnych wzniesień nie pozostawiają obojętnym. Wzrok sam leci w stronę horyzontu. 

Widok w kierunku Berda (1041 m n.p.m.), Zwornika (1072 m n.p.m.) i Hyrlatej (1103 m n.p.m.)

Droga na Wyżną (855 m n.p.m.)

Stok Wyżnej (855 m n.p.m.)

Widok w kierunku Berda (1041 m n.p.m.), Zwornika (1072 m n.p.m.) i Hyrlatej (1103 m n.p.m.)

Zbliżenie na widok w kierunku Berda (1041 m n.p.m.), Zwornika (1072 m n.p.m.) i Hyrlatej (1103 m n.p.m.)

Z każdym krokiem widać co innego i to w górach kocham - zza stoku wyłania się czubek Smereka

Rypi Wierch (1003 m n.p.m.) (???)

Nadciągają chmury...

Na zdjęciach nie widać wiatru, który kładł trawy nisko po ziemi...

Pomimo wiatru, humory dopisywały. W dość krótkim czasie osiągnęliśmy wierzchołek Małego Jasła 1097 m n.p.m. Szczyt zalesiony, więc tylko szybka chwilka na pamiątkowe zdjęcie pod triangułem i dalsza droga. Potem już tylko wspaniała, szeroka droga granią, która nie pozwalała tak szybko z niej uciekać. Otwierały się przepiękne widoki praktycznie 360⁰. Wiatr wywiewał złe myśli z głowy. I pewnie resztki rozumu, bo kto spędza tak niedzielę?

Małe Jasło 1097 m n.p.m.

Szybka fotka na szczycie Małego Jasła 

Trochę przez las...

Uwielbiam, gdy światło pada z nieba na ziemię niczym poświata od UFO...

Mieć taki widok z okna? Czemu nie!

Jak tu nie kochać gór za te przestrzenie?

Bieszczady to przestrzeń, czuć ją praktycznie w każdym miejscu

Lubię takie szlaki, tu wciąż czerwony w kierunku Dużego Jasła

A przed nami chyba (???) Okrąglik (1101 m n.p.m.)

I znów widok w kierunku Berda (1041 m n.p.m.), Zwornika (1072 m n.p.m.) i Hyrlatej (1103 m n.p.m.)

I ponownie snop światła - tego dnia słońce próbowało swych sił z chmurami

Na szlaku

Nie wiem co to za szczyty, nie znam Bieszczadów na tyle, żeby wskazać każdy wierzchołek

Jedno jest pewne - nawet przy silnym wietrze, widoki są nieziemskie

Widok pozostawiany za plecami, czyli Małe Jasło

Ależ te trawy gniotło! Wiatr to siła...

Widok w kierunku Berda (1041 m n.p.m.), Zwornika (1072 m n.p.m.) i Hyrlatej (1103 m n.p.m.)

Widok w kierunku Berda (1041 m n.p.m.), Zwornika (1072 m n.p.m.) i Hyrlatej (1103 m n.p.m.)

Po pewnym czasie osiągnęliśmy już szczyt Dużego Jasła (1153 m n.p.m.). Tu zarządziliśmy krótki postój na łyk herbaty i kanapki. Widoki nieziemskie. Nie mogłam przestać się patrzeć na niebieskie szczyty. Chwila mojej nieuwagi i odłożony na ławeczce aparat, pofrunął by w siną dal... Jak tak, to chwilami aparat mi ciążył na ramieniu, a tu okazał się taki lekki, że wiatr swobodnie mógł go zdmuchnąć. Wykazałam refleks i w porę złapałam uciekiniera. 

Trianguł na szczycie Dużego Jasła 1153 m n.p.m.

Tu byłam :)

Widok w kierunku gór słowackich

Światłocienie bieszczadzkie

Na Dużym Jaśle 1153 m n.p.m.

Widok z Dużego Jasła w kierunku Okrąglika 1101 m n.p.m. oraz Fereczatej 1102 m n.p.m.

Widoki z Dużego Jasła w kierunku Cisnej

Kiedy już zakończyliśmy popas w iście wietrznym towarzystwie, obraliśmy szlak żółty na Przełęcz Przysłup. Znów wchodziliśmy z zalesiony teren, chwilami z odsłoniętymi polami, łąkami. I wreszcie wiatr się uspokoił. Nawet słońce zaświeciło. Nie mogłam nie poddać się refleksji, że teraz to ono może się.... bo właśnie schodzimy do cywilizacji a następnego dnia, Bieszczady i halny będą już tylko wspomnieniem, przywoływanym z nad sterty dokumentów do zrobienia. Mimo wszystko fajnie było schodzić, śmiejąc się, rozmawiając o życiu i ubolewając, że to takie niesprawiedliwe, że pracuje się pięć dni, a odpoczywa tylko dwa.

Kierunek na Przysłup, tym razem żółtym szlakiem

Widok na Jarowyszcze Wyżne i Niżne

Widok na Jarowyszcze Wyżne i Niżne

Początek zejścia żółtym szlakiem w kierunku Przysłupu. Godzina spaceru i znów cywilizacja...

Krzemienna 937 m n.p.m.

Zbliżenie na Krzemienną

Ostatnie chwile na szlaku, jutro znów praca...

W kupie raźniej, zawsze ;)

Po dojściu do miejsca zbiórki, rozgościliśmy się przy stawach z hodowlą pstrąga. Na stół wjechał Duch Sanu. Jako niepijąca piwa robiłam zdjęcia i wpadły mi w oko dwa deskale Arkadiusza Andrejkowa. No ma facet talent. 

Po zejściu ze szlaku zastaliśmy taki widoczek :)

Nie ma wątpliwości gdzie jesteśmy...

Stawy hodowli pstrąga

Słońce ledwo wyszło i już powoli zachodziło...

Agnieszka i Krysia obłaskawiają Ducha Sanu ;)

Deskal Arkadiusza Andrejkowa na Przysłupiu z 2015 r. 

Portret zapewne mieszkańca okolicy na deskalu 

Po zebraniu wszystkich ruszyliśmy jeszcze na obiad do restauracji, która przywitała nas fajnymi napisami. I można by powiedzieć, że może powinniśmy pojechać gdzieś dalej, ale jest ryzyko, jest zabawa. Zjedliśmy pyszny obiad i przeżyliśmy ;) 

Ta reklama wcale nas nie zniechęciła, wprost przeciwnie obiad smakował :)

Tekst "Ballady z gór" SDM na starych drzwiach

O, jakże często... :) ;) :)

Ja się piwa o nic nie pytam :)

I to jest nawet dobry pomysł :) Wszystko powinno być ze smakiem ;)

Czekał nas jeszcze długi powrót do domu. Może i było nieco zmęczenia, ale jak się chce odetchnąć od trosk dnia codziennego, to jest się w stanie znieść wszelkie trudy podróży. Zgodnie z moim mottem wakacyjnym: mniej wygody, więcej przygody! I wspaniałych przygód Wam życzę.

Hej!