Majówka w Kielcach 2018 r. cz. III

Jednodniowa majówka w tajemniczym województwie świętokrzyskim,

czyli, co robiłam w sypialni biskupa

i co znalazłam na ścianie katedry

Kielce 2 maja 2018 r. cz. III

Nie mogę pominąć faktu, że Kielce to przecież miasto biskupie. Nawiązania do historii nie da się uniknąć w tym mieście. Dlatego też, po wyjściu z Dworku Laszczyków, udałam się wprost do kieleckiej katedry.

To świątynia barokowa z domieszką stylu romańskiego pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Wzniósł ją w 1171 r. biskup krakowski Gedeon. Usytuowano ją na „Wzgórzu Zamkowym”, skarpie, na której umieszczono Pałac Biskupów, zwany przez miejscowych zamkiem. Przez kolejne lata i rządy następujących po sobie biskupów, katedra ulegała przeróbkom, a to z powodu potrzeb, a to z powodu panującej mody. I wygląd barokowy otrzymała w XVIII w.

Katedra kielecka - widok od strony ulicy

Fasada kościoła to rekonstrukcja z drugiej połowy XIX w. Zdobią ją rzeźby z 1870 r. i przedstawiają świętych, m.in. Wojciecha, Stanisława, Piotra i Pawła. Wewnątrz świątynię wyposażono w trzydziestogłosowe organy wiedeńskie z 1910 r.

Katedra w Kielcach - widok od strony placu przed pałacem

Wejście do świątyni

Organy w kościele

Ok. 1600 r. Wojciech Piotrowski, audytor sądu biskupiego (czyli ktoś od sprawozdań finansowych), podarował kościołowi, czczony dziś obraz Matki Bożej Łaskawej. W 1728 r. konsekrowano kolegiatę, a w 1730 r. malarz Szymon Czechowicz namalował obraz Matki Boskiej Wniebowziętej – centralną część ołtarza głównego. W 1805 r. kolegiata została podniesiona do rangi katedry. Potem straciła ten status, a odzyskała go dopiero w 1883 r. Wyposażenie wnętrza pochodzi w większości z XVIII w. W 1898 r. katedra wewnątrz została pokryta polichromiami przez krakowskich artystów.

Nawa główna i ołtarz w katedrze

Ambona i widoczne polichromie na suficie i ścianach bocznych

Polichromie w pełnej krasie

Nawa boczna z kaplicą Pana Jezusa

Kaplica z cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej

W 1971 r. katedra uzyskała status bazyliki mniejszej, w dwadzieścia lat później, papież Jan Paweł II koronował Matkę Bożą Łaskawą.

Jednak nie tylko wnętrze kościoła jest ciekawe. Warto obejść  budynek dookoła.

Katedra z boku

Na ścianach bocznych świątyni jest wiele tablic, upamiętniających ważnych ludzi czy zdarzenia.

I tak mamy tu tablicę poświęconą Wincentemu z Kielc, człowiekowi urodzonemu przed 1200 r., który stworzył „Gaude Mater Polonia” i napisał żywot świętego Stanisława.

Tablica poświęcona Wincentemu z Kielc

Jest też tablica poświęcona profesorom i wychowankom, którzy w czasie II wojny światowej, uczestniczyli w tajnych kompletach, co wiązało się z ogromnym ryzykiem.

Pamiątkowa tablica pamięci poległych harcerzy walczących w Szarych Szeregach

Tablica upamiętniająca wykładowców i uczniów uczestniczących w tajnym nauczaniu

Ale chyba największą ciekawostką jest marmurowa tablica – unikat z doby Oświecenia. Niepozorna i nieco wytarta, ale przedstawia informację o podstawowej wiedzy, jaką każdy parafianin powinien posiadać, a której być może nie mógł nabyć w procesie nauczania, bo go nie było na to stać. Tablicę ufundował w 1782 r. ksiądz prymas Michał Jerzy Poniatowski, który był przewodniczącym powołanej w 1773 r. Komisji Edukacji Narodowej. Tablica przedstawia alfabet, wraz z nieużywanymi już dziś zgłoskami a także liczby zapisane zarówno cyfrą, jak i słowem (co w handlu było bardzo przydatne, bo chłopi na targu często byli niepiśmienni). Nie mogło obyć się bez prawd wiary, które zajmują najwięcej tekstu. Na tej małej tabliczce zamieszczono też wzorzec miar długości z podanym wzorem łokcia koronnego, podzielonego na cztery ćwierci, a każda z nich na sześć cali. Do tego dołożono wzorce stopy angielskiej i francuskiej. Trzeba przyznać, że w owym czasie te długości były różne, co czasem prowadziło do konfliktów. Rzecz przydatna dla mieszkańców to zestawienie miar długości i powierzchni do mierzenia gruntów, które znalazły się w dolnej części tablicy. I tu należy podkreślić fakt, że Poniatowski zadbał o edukację mieszkańców Kielc i okolic na 178 lat przed powstaniem Międzynarodowego Biura Miar w Sevres pod Paryżem! Organizacja zajmująca się ujednolicaniem jednostek miar Układu SI (Międzynarodowy Układ Jednostki Miar) powstała dopiero w 1960 roku. Taką to historię odkrywa katedra w Kielcach.

Tablica jednostek miar, alfabet i prosty katechizm w jednym: Każdy wiedzieć powinien, że jest Bóg. Że jeden jest we trzech Osobach...

W narożniku cmentarza katedralnego (po prawej stronie, względem wejścia do katedry) znajduje się domniemany grób bohatera spod Racławic – Wojciecha Bartosza Głowackiego (1758 – 1794). Płytę nagrobną położono w 1928 r. Człowiek ten zwany był pierwszym kosynierem Rzeczypospolitej. Wziął udział w bitwie pod Racławicami 4 kwietnia 1794 r., zostając wcielonym do oddziałów chłopskich. Zasłynął brawurową akcją zasłonięcia własną czapką lontu działa nieprzyjaciela. Za czyn ten został wynagrodzony stopniem oficerskim, nazwiskiem Głowacki, a przede wszystkim wolnością dla siebie i swojej rodziny. Niesamowity szybki awans społeczny. Niestety dwa miesiące potem w bitwie pod Szczekocinami odniósł poważne rany. I choć zabrano go z pola bitwy, to na skutek odniesionych ran zmarł w Kielcach. I prawdopodobnie tu go pochowano.

Domniemany grób Wojciecha Bartosza Głowackiego - pierwszego kosyniera Rzeczypospolitej

Otoczenie katedry to także dzwonnica, z czego dół jej pochodzi z XVII w. a góra z XVIII w. Zawierała w sobie trzy dzwony. Nowa dzwonnica w 1727 r. dostała zegar z kurantem, wybijającym godziny i kwadranse. Do dzwonnicy zaś przytulona jest kaplica Ogrójca, wzniesiona w 1760 r. a zbudowana przez Józefa Rogallę. Pełniła ona rolę kaplicy pogrzebowej, skąd odprowadzano ciała na przykościelny cmentarz.

Kaplica Ogrójca i dzwonnica kościelna

Szare Szeregi walczyły jak umiały. W Warszawie podobną akcję przeprowadził wcześniej Jan Bytnar "Rudy", który symbol Polski Walczącej, popularnie zwany "kotwicą" namalował na pomniku Lotnika na Placu Unii Lubelskiej.

Poniżej kaplicy i dzwonnicy mieści się Plac Najświętszej Marii Panny. Od XIX w. było to miejsce targowe, gdzie dwa razy w tygodniu we wtorki i piątki odbywały się jarmarki, a także w niedzielę i odpusty. Tu gromadzono się w ważne uroczystości religijne a także plac był miejscem różnych zgromadzeń. Dziś najbardziej rzuca się w oczy XIX w. budynek plebanii, umieszczony między ulicą Dużą i Małą. I tym samym doszłam do najbardziej znanego zabytku w Kielcach.

Plac Najświętszej Marii Panny - widok spod dzwonnicy

To oczywiście wczesnobarokowy pałac biskupów krakowskich, wzniesiony w latach 1637 – 1644. Jest to zabytek klasy „0” ( to najwyższa kategoria w klasyfikacji zabytków). Jednocześnie to najcenniejszy, z zachowanych do naszych czasów, przykład polskiej rezydencji w epoki Wazów. 

Pałac Biskupów Krakowskich

Inicjatorem powstania tego pałacu był kanclerz wielki koronny i biskup krakowski Jakub Zadzik. Projekt i budowę prowadzili Szwajcarzy, Włosi i Wenecjanin, czyli ci, co osiedli w Polsce i tworzyli znane dziś, barokowe budowle. Z początku był to dwukondygnacyjny budynek, z czterema sześciobocznymi wieżami. Skrzydła boczne zostały dobudowane w I połowie XVIII w. Pałac otoczony był murem obronnym ze stanowiskami strzelniczymi, a cztery wieże  przykryto hełmami z blachy.

Krużganki bocznego skrzydła

Przejście do ogrodów

W 1816 r. Stanisław Staszic stworzył w pałacu Szkołę Akademiczno – Górniczą, która istniała tu przez 10 lat. Wspominałam o tym w poprzednim poście. Lata świetności skończyły się wraz z upadkiem Powstania Styczniowego. W 1866 r. dawna rezydencja biskupów stała się siedzibą władz Guberni Kieleckiej, a rosyjskie władze dokonały zmian w wyglądzie budowli.

Na placu między katedrą a pałacem

Na początku XX w. pałac pełnił rolę sztabu legionowego Józefa Piłsudskiego, co zostało upamiętnione salą Marszałka.

Popiersie Józefa Piłsudskiego. Konstanty Laszczka, Polska 1916 r. Depozyt Banku Gospodarstwa Krajowego

Mundur marszałkowski Józefa Piłsudskiego (kopia) z Pracowni Kostiumowej Teatru Powszechnego w Łodzi (1990 r.)

Okno w Sali Marszałka

Maska pośmiertna Józefa Piłsudskiego (kopia). Anna Dulny - Perlińska, Kielce 1990 r. Gips, Muzeum Narodowe w Kielcach

Część środkowa tryptyku lwowskiego malarza batalisty - Stanisława Batowskiego pt. "Wkroczenie Strzelców Józefa Piłsudskiego do Kielc"

Pamiątkowy napis przy wejściu do Pałacu Biskupów

Potem było to także biuro werbunkowe, poczta a nawet siedziba redakcji lokalnego dziennika. Dopiero od 1971 r. jest to Muzeum Narodowe, które mieści w sobie nie tylko galerię malarstwa polskiego, ale także sprzęty codziennego użytku czy też meble, a także wystawy czasowe, jak np. ta nawiązująca do odzyskania niepodległości.

W reprezentacyjnych salach pierwszej kondygnacji utworzono muzeum wnętrz pałacowych. Właściwie to biskupi mieszkali we wnętrzach podobnych do królewskich czy książęcych apartamentów. Zobaczcie sami…

Najpierw mamy Sień, inaczej Salę Pierwszą Wielką (tak nazywano ją w XIX w.) To jedna z dwóch reprezentacyjnych sal na piętrze. Tu odbywały się spotkania okolicznościowe, dworskie uroczystości a także przedstawienia teatralne. Tu też czekano na audiencję. Na uwagę zasługuje w tym pomieszczeniu belkowany, modrzewiowy strop, który prawdopodobnie nie był nigdy ozdabiany. Na ścianach wiszą portrety przedstawicieli rodów Wielkopolskich i Sołtyków. Największy gobelin to „Bitwa Aleksandra Wielkiego z Persami nad rzeką Granik”, według obrazu Charlesa Le Brun z 1665 r. (Paryż, Królewska Manufaktura Gobelinów, poł. XVIII w.). Poniżej tego wyeksponowano zbroje pochodzące z Niemiec oraz skrzynie posagowe z XVI w.

Sień, czyli Sala Pierwsza Wielka

Dalej mamy Skarbczyk, zwany dawniej Sklepem. Pełnił on funkcję komunikacyjną, stąd przechodziło się do kaplicy a także można było wyjść na drewniane ganki. W drugiej poł. XVIII w. służył jako garderoba przy sąsiadującej z nim sypialni biskupa Kajetana Sołtyka. Wyeksponowano tu sprzęty liturgiczne, barokowe kielichy mszalne, monstrancje itp. z przedziału od XV do XIX w. Oprócz tego zgromadzono tu wyroby ze srebra o przeznaczeniu świeckim, jak kubki, sztućce, lichtarze itp.

Skarbczyk - eksponaty liturgiczne

Skarbczyk - eksponaty świeckie

Wreszcie kolejnym pokojem jest Sypialnia Biskupa Kajetana Sołtyka, która stała się nią po przeróbkach po 1759 r. Zachowano tu przebudowę w stylu rokoka. Oczywiście meblem dominującym jest łoże rokokowe z połowy XVIII w. i klęcznik renesansowy włoski z drugiej połowy XVI w. Oprócz tego są szafki zdobione intarsją i brązami, pochodzące z Francji z przełomu XVIII i XIX w. Na ścianie przykuwający wzrok, rokokowy krucyfiks z XVIII w. z Polski. Poniżej wisi „Apoteoza herbu biskupa Kajetana Sołtyka” – jego portret wisi z lewej strony na ścianie. Długie, czerwone makaty jedwabne pochodzą z XVIII w. z Turcji.

Sypialnia Biskupa Kajetana Sołtyka

Sypialnia mała i mało przytulna, więc lepiej przejść dalej, czyli do Pierwszego Pokoju Biskupiego (zwanego też Pokojem Czwartym, Zimowym). Pierwotnie przeznaczony był dla „pokojowych”, potem był sypialnią książęcą, a w drugiej połowie XVIII w. stał się pokojem spotkań towarzyskich, tzw. Pokojem Kompanii. Kiedy umieszczono tu biskupią sypialnię, wykonano w II poł. XVII w. kominek. A za biskupa Andrzeja Załuskiego (1746-1758) w murze narożnika, znajdowało się wybite, sekretne przejście prowadzące do Trzeciego Pokoju Biskupiego. Hmy… Ciekawe na co biskupowi sekretne przejście... ? Po środku wisi gobelin „Scypion Afrykański przyjmujący hołd Kartagińczyków” z ok. 1629 r. Ponadto znajdują się tu: stół gdański na kręconych nogach, z końca XVII w., dwa wyplatane krzesła z Niemiec lub Holandii z przełomu XVII/XVIII w., sekretarzyki z 1638 r. i poł. XVII w. z Holandii, srebra i szkła m.in. z Polski, Czech, Łotwy. I oczywiście wiszące galerie obrazów, przedstawiające biskupów i jakkolwiek to zabrzmi – martwe natury J.

Pierwszy Pokój Biskupi

Sufit w Pierwszym Pokoju Biskupim

Następna komnata to Trzeci Pokój Biskupi, zwany także Drugim Pokojem Pańskim. Początkowo pełnił on funkcję sypialni, a później gabinetu. W czasach biskupa K. Sołtyka (po 1759r.) urządzono tu kaplicę. Z pierwotnego wystroju zachowały się fragmenty marmurowej posadzki sprzed 1645 r. oraz kominek z czarnego marmuru. Tuż obok niego znajdują się zakamuflowane drzwiczki do sekretnego przejścia, prowadzącego do Pierwszego Pokoju Biskupiego. No zupełnie nie wiem, dlaczego patrząc na to miałam grzeszne myśli… Nad stołem z Francji (1630 – 1640), przybranym w turecki kobierzec z XVIII w. wisi z prawej strony, portret biskupa Jakuba Zadzika. Za stołem ciekawy fotel – kryty kurdybanem z namalowanym w oparciu portretem króla Władysława IV, pochodzący z Polski z XIX w.

Trzeci Pokój Biskupi

Niewątpliwie najbardziej znany plafon w pałacu jest właśnie tutaj. Nosi nazwę „Sąd nad Arianami na sejmie w 1638 r.” i przedstawia rokowania pokojowe w czasie wojen ze Szwecją i Rosją, w których to rozmowach uczestniczył fundator pałacu, stojący obok króla Władysława IV. Jakub Zadzik oskarżał arian o zbezczeszczenie  krzyża. A pozytywny wyrok umocnił w biskupie przekonanie, że położył ogromne zasługi dla Ojczyzny i kościoła katolickiego. Żądając likwidacji stolicy arianizmu, biskup obiecał pomoc w załatwieniu spraw ważnych dla tronu. A był przecież jedną z najbardziej wpływowych osób w państwie.

Plafon "Sąd nad Arianami" w całości

Zbliżenie na króla Władysława IV. Z prawej strony króla stoi biskup Jakub Zadzik, fundator pałacu

Kolejne pomieszczenie to Drugi Pokój Biskupi, zwany Pierwszym Pokojem Pańskim. To tzw. antykamera. Goście oczekiwali tu na przyjęcie przez gospodarza pałacu. W pokoju tym biskup mógł też jeść posiłki. Autentycznym XVII w. elementem wnętrza jest kominek z czarnego marmuru z herbem fundatora pałacu „Korab”. W jego wnętrzu znajduje się płyta żeliwna, ozdobiona herbem „Junosza” biskupa A. Załuskiego. Obok kominka postawiono skrzynię z nakładaną dekoracją snycerską (Holandia, 1676 r.). Wielki gobelin to „Święta Rodzina odpoczywająca w ogrodzie”, warsztat Henryka Reydamsa Mł., Bruksela, 2 poł. XVII w. Po drugiej stronie obraz „Sprzedanie Józefa przez braci”, Francja, pocz. XVII w.

Drugi Pokój Biskupi

Drugi Pokój Biskupi

I tym samym przechodzi się do Izby Stołowej Górnej (zwanej Salą Mniejszą, a w XIX w. Salą II Wielką). Była to reprezentacyjna jadalnia. Zdecydowanie najbardziej zwraca tu uwagę sufit, wyłożony modrzewiowymi belkami. Iluzjonistyczne portale zostały namalowane w XVII i XIX w. Dziś jest to sala koncertowa, a na słuchaczy spogląda galeria biskupów krakowskich.

Izba Stołowa Górna z galerią biskupów

Kolejne pomieszczenie to Pierwszy Pokój Prałatów Krakowskich (zwany w XVIII w. Salą Małą).  W XVIII w. komnata ta stanowiła zaplecze do sąsiedniej jadalni zimowej. Tu podgrzewano i przygotowywano do podania potrawy, które boczną klatką schodową przynoszono z kuchni położonej poza pałacem. Dziś pomieszczenie obejmuje pierwszy pokój gościnnego apartamentu dla prałatów krakowskich i rozebraną w XIX w. sionkę. Meble tu zgromadzone pochodzą z XVIII w. Gobelin to „Triumf Ateny” z serii „Triumfy bogów i bogiń” (warsztat Urbana Leyniersa Mł., Flandria, Bruksela, ok. 1732 r.)

Gobelin z Ateną w Pierwszym Pokoju Prałatów Krakowskich

Zaraz obok mamy Drugi Pokój Prałatów Kapituły Krakowskiej (nazywany od 1746 r. Izbą Stołową Drugą Zimową). To również pokój gościnny dla prałatów, który w XVIII w. został zamieniony na jadalnię. Na środku stoi duży ośmioboczny stół z intarsjowaną dekoracją: na blacie widnieje św. Jerzy zabijający smoka, na cokole wyobrażenia Czterech Ewangelistów (Niemcy Płd. z poł. XVII i pocz. XVIII w.). Pod ścianą stoją: intarsjowana szafa z XVIII w., konsola z marmurowym blatem z Paryża (XVIII w.), a w rogu intarsjowana szafka kątna, prawdopodobnie z Polski z XVIII w.

Drugi Pokój Prałatów

Dalej kustosze muzeum kierują do pomieszczeń, gdzie prezentowane są wystawy. Akurat wtedy dotyczyła ona numizmatyki czyli banknotów i monet w Polsce w różnych okresach.

Wystawa numizmatyczna z ciekawostkami w drodze do wolności

Banknoty z 1794 r.

Prezentowany banknot 100 zł zaprojektował Józef Mehoffer. W 1919 r. sejm zdecydował, że 1 złoty = 100 groszy. Okupacyjne banknoty nazywano potocznie "młynarkami" od nazwiska Feliksa Młynarskiego, kierownika Banku Emisyjnego w Polsce w czasie II wojny światowej

A potem wychodzi się znów przez ostatnie i pierwsze pomieszczenie, zataczając kółko. I zostaje z myślami o biskupim życiu. Czy na pewno polegało ono na modlitwie? Uparcie wracała mi myśl o sekretnym przejściu J

Lustro w drewnianej ramie

Sam pałac biskupi to nie wszystko. Na jego tyłach rozpościera się Ogród Włoski. Otworzono go w 2005 r. na wzór takich, jakie sytuowano wewnątrz murów obronnych. Na osi pałac – Baszta Prochowa wykopano studnię. W 2003 r. dokonano rekonstrukcji ogrodu z XVII w. układem. Oczywiście dodano współczesne zdobycze technologiczne jak instalacje nawadniające lub oświetlające teren.

Ogród Włoski widziany przez szybkę okienną pałacu

W Ogrodzie Włoskim

Studnia w ogrodzie

W zakamarkach biskupiego ogrodu

Odpoczynek w Ogrodzie Włoskim, na tyłach Pałacu Biskupów Krakowskich

Po tym barokowym przepychu musiałam nieco odpocząć. Skierowałam się ku zbiornikowi wodnemu. Staw Podzamecki i okalający go Park Miejski im. Stanisława Staszica wydał mi się dobrym miejscem, by nieco odetchnąć, usiąść i zjeść małą przekąskę. A tam spotkałam zaprzyjaźnionego w tym dniu Stefana Żeromskiego. Patrzył na mnie z zimnego pomnika.

Staw Podzamecki z fontanną

Kaczki na wodzie i ukryty "łabądek" po drugiej stronie brzegu :)

Stefan Żeromski wielkim pisarzem był...

Zanim do niego dotarłam, minęłam Wzgórze Zamkowe. To centrum edukacji, kreatywności, historii, kultury i wzornictwa. Tu przeszłość styka się z przyszłością, prowadząc dialog w teraźniejszości. W jego skład wchodzą: Ośrodek Myśli Patriotycznej i Obywatelskiej oraz Design Centrum Kielce. Obie jednostki skupiają się przy dawnym więzieniu przy ul. Zamkowej. Powstało ono w latach 1826 – 1828 i było nim do lat 70. XX w. Dziś to Muzeum Pamięci Narodowej.

Wzgórze Zamkowe - miejsce kreatywnej edukacji

Na wewnętrznym patio wystawy plenerowe

Między pałacem a Wzgórzem Zamkowym

Dawne więzienie w Kielcach

Jednakże nie wchodziłam tam, bo przecież miałam radosny nastrój i nie chciałam go niczym zmącić, a już zwłaszcza tragicznym i bolesnym losem straconych tam ludzi.

W niedalekiej odległości od więzienia mieści się kolejny zabytek Kielc. To Pałacyk Tomasza Zielińskiego z XIX w. W latach 1847 – 1858 budynek dzierżawił od rządu Tomasz Zieliński – miłośnik zabytków sztuki, kolekcjoner dzieł i orędownik artystów. Choć Kielce rozkwitły pod jego rządami jako naczelnika powiatu, to sam koneser sztuki dopuścił się nadużyć finansowych, przez co skończyła się jego dobra passa. Przekształcił on cały obiekt w kompleks pałacowo – ogrodowy. Wewnątrz urządził muzeum (pierwsze na terenie Kielecczyzny) oraz ośrodek skupiający wielu znanych malarzy i artystów. Budynek, mieszczący w sobie m. in. Salę Koncertową, Salę Klubową, Salę Portretową, kawiarnię i oranżerię, jest od 1985 r. siedzibą Domu Środowisk Twórczych. Organizowane są tu koncerty, wystawy, recitale itp. Postanowiłam obejść pałac dookoła, odpoczywając przy okazji w parku. W skład zabytku wchodzą: oficyna z lat 1848 – 1856, oranżeria z lat 1851 – 1856, ogrodzenie z murem, z bramą oraz basztą zwaną „Plotkarką” z lat 1850 – 1856 oraz ogród z XVIII w., przebudowany w 1854 r. Warto zrobić sobie spacer dookoła tego zabytku.

Pałacyk Tomasza Zielińskiego - widok od strony ulicy Zamkowej

Wejście do Pałacyku, dziś Domu Środowisk Twórczych

Oficyna wchodząca w skład Pałacyku Tomasza Zielińskiego - widok od strony parku

Baszta "Plotkarka" - część zabytkowego muru i widok na Pałacyk od strony parku

Pałacyk Zielińskiego

Tuż przy murze usytuowano Ptaszarnię. Piękne okazy ptaków miały być tu zaprezentowane jako atrakcja. Jednak ja odniosłam wrażenie zgoła odmienne. Zasmucił mnie widok miotających się w klatce ptaków, które jak tylko potrafiły, pokazywały, że tęsknią za wolnością. Wyglądały jak zestresowane stworzenia, które biegały przy siatce od jednego jej końca do drugiego. Naprawdę był to przykry widok. Zwłaszcza, że między klatkami przebiegały stada nornic, które niczego się nie bały i wyjadały ptakom ziarna. Odeszłam stamtąd jak najszybciej.

Ptaszarnia pod Pałacykiem

Jeden z okazów - bażant 

Paw do zazielenienia w parku Staszica

Zmierzałam w kierunku rynku, który opisałam w pierwszej części Majówki w Kielcach. A tam, posilona obiadem, napojona herbatą i „dopchnięta” lodami, potoczyłam się popularnym deptakiem w kierunku dworca. Na więcej zwiedzania nie starczyło mi czasu. Wracałam do domu z głową wypełnioną myślami o tym, czego w tym dniu dowiedziałam się  z tak, wydawałoby się niepozornego miasta, tak przeze mnie lekceważonego w drodze do gór.

I wolniutko w kierunku dworca kolejowego

Teraz wiem, że było warto wstać rano i jechać w nieznane około trzech godzin z Warszawy. Polecam na przyszłość. Jeśli nie macie pomysłu na jednodniowy wypad z domu – proszę bardzo, Kielce nadają się do tego znakomicie.

Zachodzące słoneczko z okna pociągu

A gdzie będę spędzać Majówkę w przyszłym roku? Tego jeszcze nie wiem, ale w głowie rodzą się już nowe kierunki i pomysły na ich zrealizowanie. No to do następnego wpisu! J

Koniec