Tatry - Wrota Chałubińskiego

Tatry... Moje miejsce na ziemi. Moja największa pasja. 
Tu zwalniam, mogę spokojnie myśleć.
Kiedy wychodzę wysoko w góry, zostawiam wszystkie troski w dole. 
A dlaczego chodzę po górach? 
Odpowiedź jest taka sama jaką dał George Mallory (zm.1924r), kiedy pytano go o sens zdobywania Mount Everestu...

Bo góry są.

Kamziki, Świstaki, Rogasie

czyli o konsekwencjach 
bycia upartym w górach

Tak, uparłam się na jeden szlak. Według niektórych całkiem bez sensu. Bez sensu, że się uparłam, bez sensu, że ten szlak, no bo jaka to logika wchodzić tą samą drogą i potem tą samą schodzić, bo innej możliwości nie ma. A jednak... Jednak się uparłam. I myślę, że się nie zawiodłam. Czasem upór w górach się opłaca ;)

Za oknem zrobiło się ponuro, wieje silny wiatr, gdzieś w Polsce spadł już pierwszy śnieg, dlatego, by nie poddać się depresyjnej pogodzie za oknem, wyruszmy razem na tatrzański szlak. Ten, na który się tak uparłam. Zapraszam na Wrota Chałubińskiego...

Wcześnie rano stawiłam się w Palenicy Białczańskiej. No tak, kolejny raz w tym roku miałam pokonać te koszmarne 9 km asfaltem. Poprzednie podejście na ten szlak skończyło się najpierw siedzeniem w schronisku, bo deszcz, a w efekcie przejściem z Morskiego Oka do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Tym razem miało być inaczej. 

Na początek zebranie weny na ruszenie asfaltem... rejon, gdzie dziś będę podziwiać widoki ;)

Z Morskiego Oka żółtym szlakiem a potem skręt na czerwony i powrót tą samą drogą

Ruszyłam raźnie drogą, by jak najszybciej pokonać tą mało wdzięczną trasę. Przy Wodogrzmotach Mickiewicza pojawił się bardzo optymistyczny napis na asfalcie...

... :) Nic dodać, nic ująć 

Tym razem nie podziwiałam wodospadu z jego najbardziej malowniczej strony, zerknęłam jedynie na drugą stronę, gdzie spływa sobie spokojnie do potoku Białki.

Wodogrzmoty Mickiewicza po drugiej stronie drogi

Na ustach pojawił się uśmiech, kiedy odsłonił się znajomy widok na Mięgusze.

 Mięguszowieckie Szczyty i malutki Mnich z prawej strony

Niestety wraz z górami pokazało się mocno zachmurzone niebo. W sercu tliła się nadzieja, że przecież dziś miało być ładnie, więc może to tylko taka brzydka duża chmura, która skoro przyszła to i pójdzie sobie niepyszna.

Minęłam dość niebezpieczne zimą miejsce na Drodze Oswalda Balzera, czyli rejon Żlebu Żandarmerii. W lato wygląda tak niewinnie, a jednak potrafi spłatać przykrego figla.

Żleb Żandarmerii - widok z drogi Oswalda Balzera

Wreszcie zbliżałam się do Morskiego Oka. Niestety wraz ze mną przybyła chmura, zaciągając całe niebo szarością. I jak na złość zaczęło kropić, najpierw tak nieśmiało, a potem już całkiem równo. Chyba nie muszę mówić, co mamrotałam pod nosem i jakich niecenzuralnych słów używałam w myślach. No to znów miałam powtórkę z rozrywki. Ponownie znalazłam się w schronisku wciśnięta między innych turystów. Na twarzy miałam wyraz potwornego niezadowolenia, a w oczach mord.

Na całe szczęście tak szybko jak się deszcz pojawił, tak szybko przeszedł, więc postanowiłam jednak ruszyć na te Wrota. 

Jeden z najładniejszych widoków w Tatrach - rejon Morskiego Oka, Mięguszowieckie Szczyty i Mnich

Rysy na tle zachmurzonego nieba

Wejście na żółty szlak, zwany Ceprostradą

Szlak, znany mi dobrze z wędrówki na Szpiglasowy Wierch, nie nastręczał większych trudności. Podobnie jak rok wcześniej, tym razem także miałam po drodze piękne widoki. I ciszę. Sporadycznie mijali mnie turyści, którzy jednak zdecydowali się wyjść wyżej, mimo wcześniejszych opadów. Ja skupiłam się na spacerze oraz na podziwianiu wrzosów, które masowo pokrywały pobocze. Fioletowe miotełki kazały mi co chwila przystawać.

Morskie Oko i Rysy z Ceprostrady

Fioletowe miotełki wrzosu

Pojedyncze kwiaty są śliczne, ale gdy są razem tworzą prawdziwe cudeńko

Przestałam się chmurzyć, jednak przyroda koi nerwy. Na mojej twarzy znów zagościł uśmiech, bowiem znów zmierzałam w stronę mojej ulubionej góry. Mnich zawsze prezentuje się wspaniale.

Mnich z Ceprostrady

Żleb pod Mnichem i stok Cubryny

Również to, co zostawiałam za plecami, warte było kilku przystanków. Morskie Oko robiło się coraz mniejsze, a coraz wyraźniejsza stawała się niecka Czarnego Stawu pod Rysami. Biała ścieżka żółtego szlaku prowadziła łagodnie pod górę, nie pozwalając się zmęczyć.

Otoczenie MOKA

Szlak w stronę Marchwicznego, będącego stokiem masywu Miedzianego

Morskie Oko, Czarny Staw pod Rysami i Rysy z widoczną białą rysą

Żółty z fioletem zawsze ładnie się komponuje - Matka Natura to wie ;)

Widok na Mnichy dwa jeszcze bardziej rozpromienił moją twarz, dając nadzieję, że jednak pogoda nie zawiedzie i nie będę musiała zawracać w połowie drogi.

Mnichy dwa stoją niczym strażnicy naszych granic

Mięguszowieckie Szczyty i Cubryna tłem dla obu Mnichów

Tzw. Kieszonki na stokach Miedzianego - wyglądają jak ruiny jakiegoś domostwa

I wreszcie dotarłam do rozstaju dróg. Tu zrobiłam sobie krótki postój. Łyk wody, kawałek czekoladki i kilka oddechów. Oczywiście nie obyło się bez wewnętrznego śmiechu, kiedy obok usłyszałam wykład o tym, co też ciekawego tu widać. W czerwonej koszulce stał pewien pan i napuszony jak paw wskazywał towarzyszom poszczególne szczyty. Kiedy stwierdził, że "tam widać Przełęcz pod Chłopkiem", jeden z turystów, wracający właśnie z Wrót, musiał pana naprostować w myśleniu. Oczywiście zrobił to grzecznie, ale pan, jak to paw musiał się napuszyć. No bo przecież on wie lepiej ;) Turysta przechodząc obok mnie skwitował wydarzenie krótko: "samiec alfa" ;) :) No tak... mówili, że telewizja kłamie, teraz to i mapy kłamią... Ech, dobrze, że jednak słucham mądrzejszych w górach.

Rozstaj dróg, tym razem wkroczę na szlak czerwony

Na malowniczym rozstaju dróg, gdzie Ceprostrada łączy się z drogą na Wrota Chałubińskiego

Szlakowskaz na Wrota

Żabia Grań, Niżne Rysy i Rysy, tafla Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami

Wrota Chałubińskiego i Dolina za Mnichem

Wkroczyłam w Dolinę za Mnichem. Prawie pustą i spokojną. Tę ciszę przerywali mi jedynie taternicy wpięci w ścianę Mnicha. Nie wiem czemu się tak darli, bo nie przypominało to poleceń instruktorów wspinaczki, a nawoływania w stylu "uuu, hejjjj, hop hop" itp.

Dolina za Mnichem

I podobnie jak podczas całej wyprawy, nie mogłam przejść obojętnie obok skrzydlatych umilaczy wędrowania. Motyle są takie piękne i takie krótkotrwałe.

Motylki Rusałki pokrzywnika

Ulotne cudeńka przyrody

Mój dzisiejszy cel był w zasięgu wzroku. Wiedziałam, że na sam koniec czeka mnie strome podejście na przełęcz. Za plecami miałam Mnicha i taterników, z prawej strony prezentowało się siodełko Szpiglasowej Przełęczy, gdzie znakomita większość turystów sobie wędrowała.

Wrota Chałubińskiego i strome podejście na nie

Z tyłu Mnicha. Na jego szczycie widoczny taternik

Łagodne z tej strony siodełko Szpiglasowej Przełęczy

Tegoroczna susza dotarła i w Tatry. Tam, gdzie powinnam minąć Stawki Staszica, teraz widziałam zaróżowione plamy kamieni. Wody jak na lekarstwo, wszystko wyschnięte na wiór.

Plamy po stawkach Staszica

Złudny widok na Wrota - z tej perspektywy wydają się stokiem z łagodnym podejściem

Wrota Chałubińskiego

Szpiglasowa Przełęcz od strony Doliny za Mnichem

Wśród kamieni próbowałam wypatrzyć świstaki, ale jakoś się pochowały. I jak je miałam przywołać? Cip, cip, taś, taś? Za to po drodze napotkałam dwie kozice, które chyba nie były zainteresowane turystami, za to skupiły się na wrzeszczących co jakiś czas taternikach. Wyglądały na zmęczone. W sumie im się nie dziwiłam.

Dolina za Mnichem, Mnich i Tatry Bielskie na horyzoncie

Dwie koziczki - test na spostrzegawczość :)

I wreszcie pokonując kolejne kamienie i obsypujący się spod nóg piarg, stanęłam na Wrotach Chałubińskiego. Dawniej nazywano to miejsce Zawracik. I w zasadzie to bardzo adekwatna nazwa, bo stąd można jedynie zawrócić :)

Dolina za Mnichem w pełnej krasie - widok z przełęczy

Wrota Chałubińskiego to wąska przełęcz, znajdująca się na 2022 m n.p.m. Kiedyś przez Zawracik prowadził szlak z Doliny Rybiego Potoku do Doliny Piarżystej (obecnie na terenie słowackim, niedostępny dla turystów). Ścieżkę przebudowano w latach 1889-1890 w łatwo dostępny szlak. Na wniosek Walerego Eljasza-Radzikowskiego zmieniono nazwę przełęczy na Wrota Chałubińskiego, dla uczczenia zmarłego w 1889r dr T. Chałubińskiego.

I teraz ja stałam na tejże przełęczy, szczęśliwa i zmagająca się z wiatrem.

Ciekawie wyglądająca chmura na niebie - oby nie była to zapowiedź kolejnego deszczu

Skały masywu Szpiglasowego Wierchu z lewej i Miedziane w głębi

Widok z przełęczy na stronę słowacką. Masyw Prostredný Chrbát, a pod nim atramentowe Vyšne Temnosmrečinske pleso

Tak robią zwycięzcy :)

Na Wrotach Chałubińskiego

Wyżne Ciemnosmreczyńskie Jezioro - oaza ciszy, bowiem szlak turystyczny prowadzi tylko do Niżnego Jeziora, niewidocznego z Wrót

Tatry Zachodnie: na pierwszym planie od lewej: Krzyżne Liptowskie, Skrajny Goły Wierch, Zadni Goły Wierch i Wielka Kopa Koprowa, na drugim planie: Baraniec i Bystra

Siedziałabym sobie tak dłużej, gdyby nie wiatr, który hulał sobie po mojej głowie. Przedłużałam moment zejścia, bo tak bardzo cieszyłam się, że pogoda była na tyle łaskawa, że mogłam podziwiać widoki.

Końcowa kropka na przełęczy

Dolina za Mnichem i ścieżka tym razem w dół

Miedziane i widoczny zygzakowaty szlak Ceprostrady na Szpiglasową Przełęcz

Tym razem musiałam uważać na piarg, który złośliwie usuwał się spod nóg. W zasadzie tylko ten kawałek był najmniej przyjemny. Dalej już szło się spacerowo.

Początek zejścia - kiepski kawałek szlaku

Dolina za Mnichem i widoczne wysuszone Stawki Staszica. Na horyzoncie Hawrań z Muraniem

Mnisio :)

I znów wracając, natknęłam się na te dwie kozice, tyle, że jedna z nich przeszła na drugą stronę szlaku. I wtedy po raz pierwszy usłyszałam jak kamziki fukają z niezadowolenia i być może strachu. Całe szczęście, że to nie na mnie tak fukała, a na turystę z przodu. Może ta akurat miała dość bycia gwiazdą?

Jeszcze jedno zdjęcie i ruszę z kopytka...

 :)

Jeszcze tu jesteś?

Po drugiej stronie leżała druga kozica. Obie wyglądały jak strażniczki szlaku.

Kozica po drugiej stronie

Pośpiesznie opuściłam to miejsce. Po części dlatego, że nie chciałam psuć im odpoczynku i poczucia bezpieczeństwa, a po części dlatego, że nie miałam ochoty dostać się pod rogi wkurzonej kozicy. 

Szlak przy Stawkach Staszica

Krok za krokiem i znów przy rozstaju dróg

Kiedy ponownie znalazłam się na połączeniu szlaku czerwonego z żółtym, na chwilę przystanęłam. Popatrzyłam na mój dzisiejszy cel. Znów z tej perspektywy był stromy. A przede mną pojawił się znany widok na rejon Morskiego Oka

Wrota Chałubińskiego

I ponownie rejon MOKA

Już na Ceprostradzie

Powoli schodziłam do Morskiego Oka, pogrążona w rozmyślaniach, kiedy nagle zobaczyłam... jego. Moje marzenie ujrzenia świstaka w naturalnych warunkach, nie na zdjęciu, nagle się spełniło. Możecie mi wierzyć lub nie, ale od 20 lat chodzę po górach i jeszcze nigdy nie natknęłam się na to sympatyczne zwierzątko. Na miśka też nie, ale akurat tego wolałabym omijać. Byłam wniebowzięta :)

Moje marzenie spełnione :)

Co tam turyści, ja leżę, tak będę leżał...

Był duży, tłuściutki i zupełnie obojętny na przechodzących tuż obok turystów. Wyglądał jak stojący na czatach złodziejaszek :) I w zasadzie się zgadzało, bo skradł moje serce od razu. Aż chciałoby się go po tym, brzuszku posmyrgać.

Przystojniaczek :)

Taki to ma widoki :)

Po cichutku zaczęłam schodzić po szlaku, ale wciąż odwracałam się, by nasycić oczy obrazkiem spokojnego zwierzaczka, podczas gdy sama niemalże skakałam z radości. I weź tu nie rób gwałtownych ruchów, kiedy nagle marzenie się spełnia i to zupełnie nieoczekiwanie. Oto nagroda za bycie upartym na szlak ;) 

I schodziłam sobie dalej, aż tu nagle drugi świstaczek. Moja radość była nieopisana. Przechodzący turyści powiedzieli mi, że przed chwilą siedział dość blisko i pozował do zdjęć. Niestety, kiedy ja nadeszłam zwierzak pokicał w skałki. To całkiem mądry skubaniec, bo w kilka minut potem z nieba zaczął siąpić deszcz. Ale jeszcze zdążyłam go uchwycić.

A kuku! :)

Wyczuwam deszcz, więc do widzenia się z państwem :)

Pełna radości i w kroplach deszczu pomaszerowałam dalej. Kiedy otworzyło się okno na schronisko w Moku, zobaczyłam jak zwykle mrowie turystów. Pomyślałam sobie, że mam duże szczęście, bo dziś dane mi było zobaczyć oprócz innych ludzi, także cuda przyrody i przekonać się, że naprawdę jest ten świat cudowny.

Ścieżka Ceprostrady, na której o mały włos, a wywinęłabym orzełka

Morskie Oko i schronisko nad jego wodami

Jak zawsze w sezonie ścisk i tłok w schronisku

Wreszcie wkroczyłam na asfalt. Tym razem nogi niosły mnie same. Po drodze znów zwróciłam uwagę młodemu człowiekowi, żeby wyłączył radio. No co to za moda. Inni ludzie mi podziękowali, ale zastanawiam się czemu nikt wcześniej nie zwraca innym uwagi, skoro też im to przeszkadza?

Za kolejnym zakrętem wyszłam na ostatnią prostą, już widziałam busiki na Palenicy, kiedy po prawej stronie mój wzrok przykuli stali bywalcy tych terenów. Pewnie niektórzy słyszeli o Rogasiu z Doliny Roztoki :) Oto on wraz z mamą :)

Łania z młodym

Rogaś ma śliczne białe kropeczki na kuperku, za to mamusia długą szyję i uszy, które bacznie nasłuchują każdego szelestu

Rodzinne foto :)

I jak tu nie być upartym w górach? Gdyby nie fakt, że uparłam się na Wrota Chałubińskiego, nie zobaczyłabym tylu wspaniałości po drodze. Opłacało się też przez moment zmoknąć. Za to wspomnienia tej wędrówki na długo zostaną w mojej pamięci.

HEJ!