Tatry - Czerwone Wierchy - część 1: Dolina Tomanowa

W górskim ogrodzie,

czyli spacer Doliną Tomanową

Wyprawa na Czerwone Wierchy cz. I

Jakoś tak trudno siedzi się na kwaterze, kiedy niebo jest niebieskie, bez chmurki i z coraz wyższą temperaturą. Ponieważ maść działa i biodro mi nie dokucza, na dzień dzisiejszy planuję upolować cztery Czerwone Wierchy. Tym razem „dziabnę” je od innej strony.

Ostatnio, jak na nich byłam, wiało przenikliwe zimno, na ręce poszły rękawiczki, a na głowę czapka. W końcu rozpętała się burza a ja, zmykając w strugach deszczu, przemoczyłam buty, które musiałam potem wyrzucić. A najfajniejsze, że następnego dnia wylądowałam w zakopiańskim szpitalu. Relację z tej wyprawy, możecie przeczytać TUTAJ. Tym razem pogoda miała być bez zarzutu, a ja nie zamierzałam powtarzać sytuacji sprzed kilku lat.

Pobudka wcześnie rano nie należy do moich ulubionych rzeczy, ale chęć pójścia wyżej, skutecznie mnie motywuje. Ba, jestem w stanie nawet stwierdzić, że najtrudniejszy moment takiego dnia, to nie wspinaczka, lecz właśnie wczesna pobudka. Szybka toaleta i  jestem gotowa do wyjścia.

Łapię busik do Doliny Kościeliskiej. Przemierzam ją prawie biegiem. Jeszcze mało ludzi nią podąża. Tuż przy końcu doliny jest odbicie na zielony szlak wiodący Doliną Tomanową.

Niecałe cztery godziny i jestem u celu. Na początek nie wygląda to zachęcająco.

Początek zielonego szlaku - strona lewa. W prawo odbija szlak do Smreczyńskiego Stawu

Wkraczam na niego, by znaleźć się całkowicie sama na szlaku (i to w sezonie!). Początkowo szlak wiedzie przez las, nie jest ani specjalnie widokowy, ani przyjemny. Odgłosy lasu czasem są przerażające, zwłaszcza jeśli idzie się samemu. Moimi towarzyszami są Bolek i Lolek, czyli moje dwa kije, które chwilami robią więcej hałasu, uderzając o kamienie. Choć śmiesznie to zabrzmi, ale dodają mi otuchy. 

Na szlaku

Czy te pomruki to niedźwiedzia sprawka? A ten szelst to może ryś? Ooooo... zarobiłabym szyszką, wielkie dzięki wiewiórki :)

Las jeszcze paruje, słońce zaczyna grzać. Mokra trawa przyczepia się do nóg. Nade mną niebieskie niebo. Jest pięknie.

Poranek w dolinie

Przypomniały mi się słowa piosenki: "... tu w dolinie wstaje, mgłą wilgotny dzień, szczyty ogniem płoną, stoki kryje cień..."

Nawet ułamany świerk zaatakowały szkodniki

Gdzieś tam są Czerwone Wierchy :)

Wyżnia Polana Tomanowa

Smreczyński Wierch (2066 m n.p.m.)

Tomanowe Rzędy i Kozie Upłazki widziane z Doliny Tomanowej

Starorobociański Wierch (2176 m n.p.m.) oraz masyw Ornaku (1854 m n.p.m.)

Szlak w Dolinie Tomanowej wiedzie w kawałku wałem...

... albo blisko lasu...

... i przez gęste zarośla dzikich malin

Cała Dolina Tomanowa to jeden wielki botaniczny ogród górski. Tylko trzeba uważnie się przyglądać. Natura tworzy niepowtarzalne obrazy zamknięte w płatkach kwiatów czy kropelce rosy. Wie, gdzie wprowadzić odpowiedni kolor, by urozmaicić wędrowcom drogę. Dlatego czas poświęcony na przejście doliną wydłuża mi się sporo, no bo jak przejść obojętnie obok takich śliczności…

Tojad - choć to roślina trująca, jest bardzo malownicza

Już wiadomo skąd Swarovski czerpie swoje inspiracje... 

Biżuteria by Nature :) Tu poranne  kryształki na oście

Mała biała sierotka... bezimienna

A tu chyba ta sama odmiana, ale nie wiem jak się ten kwiat nazywa

Drakiew lśniąca

Bniec czerwony

Przy dawnym przejściu na Tomanową Przełęcz robię sobie przerwę. Obecnie szlak ten jest zamknięty ze względu na ochronę przyrody. Najpierw zamknęli to przejście Słowacy, potem także polskie służby.

Łapię łyczek wody i rozkoszuję się ciszą. Kiedy tak stoję, dochodzi do mnie młoda dziewczyna i miły pan, z którym potem mijamy się na szlaku i robimy sobie nawzajem zdjęcia. Wszyscy zmachani idziemy na Czerwone Wierchy.

Dawne przejście na Tomanową Przełęcz

Na szlaku

Widok w górę...

Tomanowe Rzędy oraz Kozie Upłazki odcinają się swą bielą od niebieskiego nieba. Co chwilę robię przerwę, by uwiecznić jakiś kwiatuszek. Jest pełnia lata, co w górach oznacza pełnię kolorów. I trwam w zachwycie przez kolejne kroki a z każdym pnę się coraz wyżej w kierunku Chudej Przełączki.

Tomanowe Rzędy i Kozie Upłazki

Na szlaku - widok na Ornak

Na szlaku - jego fragment to przejście przez kamienne osuwisko

Owoce borówki

Piękna delikatność kwiatów wrzosu

Upolowany dziewięćsił bezłodygowy

Dwie odmiany goździka okazałego

Różeniec górski

Wierzba żyłkowana

Po drodze, przy Karczmisku robię kolejną przerwę. Parę lat temu doszłam do tego miejsca i zawróciłam.

Przy Karczmisku - widok na Smreczyński Wierch, Kamienistą (z lewej) oraz Błyszcza i Bystrą (z prawej)

Przy Karczmisku 

Karczmisko - 2011 r.

Karczmisko - 2011 r.

Patrząc na mapę, w prostej linii, jestem blisko Ciemniaka. Ale do celu jeszcze ponad dwie godziny. Robię zdjęcie okolicy. A jest na co patrzeć. Cały masyw Ornaku, Starorobociański Wierch, Błyszcz i Bystra, Kamienista, Smreczyński Wierch i Tomanowy Wierch Polski.

Tomanowy Wierch Polski (1977 m n.p.m.), Smreczyński Wierch (2066 m n.p.m.), Kamienista (2127 m n.p.m.)

Smreczyński Wierch (2066 m n.p.m.), Kamienista (2127 m n.p.m.), Bystra (2248 m n.p.m.), Błyszcz (2158 m n.p.m.), Starorobociański Wierch (2176 m n.p.m.)

Starorobociański Wierch (2176 m n.p.m.), masyw Kulawca

Kulawiec i wystające znad niego dwa ostre czubeczki to Rohacze: Ostry i Płaczliwy

Wzrok biegnie mi ciągle w stronę Kominiarskiego Wierchu. Białe skały układają się prawie w literę V. Tak, to taka moja mała Victoria, zwycięstwo nad samą sobą i pobolewającym biodrem. Ale co tam, da się iść.

Kominiarski Wierch

Kominiarski Wierch. Na pierwszym planie żółty Omieg Górski

Takie widoki się ma, kiedy wędruje się zielonym szlakiem ponad Karczmiskiem

Kominiarski Wierch z widoczną zieloną Halą Stoły. Bliżej dwa sterczące czubki to: Wysoka Turnia i Upłazkowa Turnia

Kamienny szlak wyprowadza mnie na Chudą Przełączkę.

Szlak niedaleko Chudej Przełączki

Chuda Przełączka w centrum zdjęcia

Jestem na wysokości 1851 m n.p.m. Sporo osób już tu przebywa, nadchodząc od strony Doliny Kościeliskiej szlakiem czerwonym. 

Na rozstaju dróg...

A za mną droga na Ciemniaka

No to na dzień dzisiejszy koniec ciszy na szlaku :) Nie zabawiam na przełęczy zbyt długo, kierując się w stronę Czerwonych Wierchów.

Jeszcze niecała godzinka i kilka wzniesień do pokonania

Ten maleńki czubeczek to Giewont :) Tak prezentuje się z Chudej Przełączki

Nade mną niebo i wiatr, pode mną miasto Zakopane

C.d.n. …