Masyw Śnieżnika - Czarna Góra i Żmijowiec

W Masywie Śnieżnika,

 czyli spacer do wieży widokowej,

która jest i jakby jej nie ma

Zeszłoroczne wakacje w Międzygórzu będę wspominać z ogromnym uśmiechem na twarzy, bo choć pierwotnie nie miałam tego w planie, to finalnie okazało się, że właśnie tu odpoczęłam niesamowicie od wszystkiego. Chociaż nie lubię zmieniać swoich planów, to muszę przyznać, że czasem taka zmiana wychodzi na dobre. Przyszedł jednak ten jeden nieubłagany dzień, kiedy wstając rano z łóżka, pomyślałam, że to ostatni dzień na górskie przechadzki. Kolejnego, miałam podążać już w kierunku Warszawy i domu.

Z Międzygórza obrałam szlak niebieski, który wiódł mnie polną drogą i leśnym traktem aż do rozdroża szlaków niebieskiego z zielonym.

Początek wędrówki, szlak niebieski

Pozostałości po dawnym domostwie? 

Polana Śnieżna

Wzniesienia Masywu Śnieżnika z Polany Śnieżnej

Polana Śnieżna

Szlak z Międzygórza

Mieszkać na takim odludziu, to dziś marzenie wielu ludzi...

Dalej podążałam niebieskim, tzw. Drogą Albrechta. Droga ta została wytyczona w XIX w. na polecenie księżniczki Marianny Orańskiej, która w tym czasie rozbudowywała Międzygórze, a do której należały tereny w znacznej części Masywu Śnieżnika. Trakt ten nazwano imieniem jej męża, pruskiego księcia Fryderyka Henryka Albrechta Hohenzollerna. I choć to zwykła droga gruntowa, to stanowi historyczną pamiątkę po działaniach w tym regionie.

Na szlaku w lesie

A za zakrętem...

...paśnik dla zwierząt

Droga Albrechta

Spokojnym spacerem doszłam do Przełęczy Puchaczówka (864 m n.p.m.) Tu na chwilę odpoczęłam, zjadłam kanapkę i posiliłam się kubkiem herbaty. Ptaki śpiewały niemożliwie wesoło.

Po małym posiłku, dziarskim krokiem powędrowałam w górę, po zboczu Czarnej Góry (1205 m n.p.m.). I choć po drodze nie ma tu jakiś super widoków, bo drogi są w gruncie rzeczy typowo leśne, ale i tak szło mi się bardzo przyjemnie. Po pewnym czasie dobiegły mnie odgłosy rozmów, co oznaczało, że zbliżam się do wieży widokowej.

Szlakowskaz na Przełęczy Puchaczówka

Tym razem szlak czerwony (także zielony) ostro pod górę - tuż po wejściu na niego z Przełęczy Puchaczówka

Jakieś małe okienka widokowe po drodze

Kilka kroków i już szczyt Czarnej Góry 1205 m n.p.m.

I rzeczywiście, krótko potem stanęłam przy drewnianej konstrukcji. Liczyłam na fajne widoki z jej szczytu, a tu niespodzianka. Wieża była, ale jakby jej nie było. Bo stan techniczny nie pozwalał na wchodzenie, więc ją po prostu zamknięto. Czy umocnią drewnianą budowlę, naprawią, zakonserwują? Nie wiem, ale byłoby fajnie, bo podobno widok z niej jest bardzo dobry. Póki co, z Czarnej Góry, która jest mocno zalesiona, niewiele widać. Ponieważ na ławeczkach siedziało sporo ludzi, postanowiłam się szybko stamtąd ewakuować.

Wieża widokowa na Czarnej Górze. Dawniej odbywały się tu zjazdy na "saniach rogatych" do Międzygórza. 

Rzut oka w stronę Stronia Śląskiego

Niestety wieża pozostaje zamknięta - na jak długo? - nie wiadomo

Kotlina Kłodzka - widok spod wieży

Tereny te dotknęła w latach 80. XX w. klęska ekologiczna, gdzie świerki masowo wymierały

Nie mogę na wieży, to chociaż pod wieżą...

Obrałam czerwony szlak przez Żmijowiec. Na Jaworowej Kopie (1183 m n.p.m.), gdzie łączą się szlaki czerwony z zielonym, którym można zawrócić do Międzygórza, spotkałam małą grupę ludzi. Jeden z panów wyraził zaniepokojenie, że tak sama wędruję… Wzrusza mnie nie raz troska innych o mnie. Zwłaszcza obcych mi ludzi. Jestem wdzięczna…

Szlak na Żmijowiec był bardzo przyjemny. Tym razem rozciągały się rozleglejsze panoramy na Masyw Śnieżnika. Patrząc do tyłu mogłam zobaczyć fragment kompleksu narciarskiego na Czarnej Górze.

Sanktuarium MB Śnieżnej na Iglicznej

W Masywie Śnieżnika - droga na Żmijowiec

Śnieżnik

Na szlaku

W stronę Trójmorskiego Wierchu

Góry Bialskie

Szlakowskaz na Żmijowej Polanie 1049 m n.p.m.

Szlak na Żmijowcu

Chwilami szlak przypominał małe wyschnięte koryto

Budynek stacji wyciągu narciarskiego na Czarnej Górze

Całkiem miły odcinek trasy

Góry Bystrzyckie gdzieś na horyzoncie

Czarna Góra została za plecami...

Czarna Góra

Czarna Góra ze stacją wyciągu narciarskiego

Sam grzbiet Żmijowca jest kręty i długi jak… żmija. I nawet udało mi się jedną napotkać.

No i pełzło... cóś...

Poza tym w latach 50. XX w. prowadzono tu odwierty w poszukiwaniu złóż rudy uranu. Na stokach Żmijowca można też napotkać wiele minerałów, jednak trzeba być wyszkolonym w tej dziedzinie.

Żmijowiec ma trzy wypiętrzenia, a największy z nich skrywa w sobie małą atrakcję w postaci Mariańskich Skał. To skalna formacja, wysoka na 18 m, nazwana tak na cześć księżniczki Marianny Orańskiej. Nie odmówiłam sobie pójścia tam i chwili relaksu.

Tylko 10 minut... a co mi tam, skręcam :)

Droga ku Mariańskim Skałom

Mariańskie Skały

Skałki nie są jakoś specjalnie wybitne, ale ponieważ leżą na uboczu, jest tu cisza i spokój

Śnieżnik - widok z Mariańskich Skał

Mały Śnieżnik i Trójmorski Wierch

Czarna Góra widziana z Mariańskich Skał

Mariańskie Skały

Mały odpoczynek na skałkach

Żmijowiec

Dowodzik na to, że jestem na wysokości 1153 m n.p.m. ;)

Nawet nie czuć tej wysokości, nie czuć, że to szczyt :)

Po odpoczynku doszłam wolnym krokiem do Przełęczy Śnieżnickiej (1123 m n.p.m.), znanej mi już chociażby z pierwszego dnia, kiedy wybrałam się do Jaskini Niedźwiedziej w Kletnie. Przysiadłam na chwilę, by skosztować kawałka czekolady.

Przełęcz Śnieżnicka 

Przełęcz Śnieżnicka

Herbatka w takich okolicznościach przyrody smakuje najlepiej :)

Żeby urozmaicić sobie trasę, do Międzygórza podążałam dalej szlakiem niebieskim przez Górę Parkową. Na szlaku żywego ducha. Szłam z myślą, że to już ostatnia wycieczka tego krótkiego urlopu. Na Górze Parkowej, która góry w niczym nie przypomina, obrałam znów szlak zielony i zeszłam do Międzygórza.

Wygodna droga w kierunku Międzygórza

Mały Śnieżnik

Pomalutku kończyła się moja wędrówka tego dnia...

Jeszcze chwila i będzie Góra Parkowa i tym samym koniec wyprawy

Tym samym zatoczyłam pętelkę. I była to bardzo przyjemna pętelka 😊

Co będzie tym razem? Ten rok jest mocno nerwowy, koronawirus pokrzyżował większość planów wakacyjnych. Ale z pewnością gdzieś pojadę. Zamaskuję się i pojadę. Trzymajcie kciuki! I Wam życzę udanych wakacji mimo wszystko. Zatem do zobaczenia!