Zagubieni na stoku Gubałówki...

KIEDY SZLAK CIĘ TRAFIA

NA POGODĘ  ZA OKNEM…

WYJDŹ NA SZLAK J

 

Deszcz. Walenie za oknem nie daje spać. No nie, kolejny dzień nieznośnej pogody za oknem może zniecierpliwić najbardziej cierpliwego. Jeszcze trzeba dać odpocząć oczom, nogom i całej reszcie tułowia jakże spragnionego wysokogórskich eskapad. Godzina. Już kropi. Dwie godziny. Niebo chyba zmęczyło się deszczem. Chwila przerwy. Trzecia godzina. Nie pada. Dość. Trzeba coś z tym zrobić. No tak być nie może. Cytując klasyka: „Albercik, wychodzimy!!!”.

Przy takiej pogodzie daleko się nie da wyjść. Ryzyko za duże. Ale co począć, kiedy strasznie chce się gdzieś pójść? Można wybrać buszowanie po stokach Gubałówki. Trasa w zamierzeniu była prosta:  niebieskim szlakiem z ul. Powstańców Śląskich dojść do Butorowego Wierchu, potem grzbietem Gubałówki szlakiem czerwonym dojść do Furmanowej i potem schodzić z powrotem do miasta. Ale oczywiście pogoda zweryfikowała te plany.

Razem z Agnieszką i Grzesiem przeszliśmy między zabudowaniami ulicy Droga na Szymoszkową, by z ulicy Kościeliskiej dostać się do ulicy Powstańców Śląskich, gdzie przy hotelu Mercure Kasprowy zaczynał się szlak niebieski.


Początek szlaku niebieskiego


Razem z naszym marszem ochoczo maszerowało granatowe niebo. Co i rusz budziło to pewien niepokój, ale w myśl przysłowia „z dużej chmury mały deszcz”, podążaliśmy pod górę.


Za hotelem na początku trasy



Tatry Zachodnie w chmurach


Doszliśmy do polany pod wyciągiem krzesełkowym na Szymoszkowej. Przeszliśmy pod nim i… straciliśmy szlak z pola widzenia.


Podążając ku wyciągowi



 Widok z polany w kierunku hotelu Mercure Kasprowy



 Widok z polany w kierunku regli



 Pod wyciągiem krzesełkowym na Szymoszkowej


Kierowaliśmy się intuicją, zagłębiając się w las. Po jakimś czasie zdaliśmy sobie sprawę, że chyba jednak zgubiliśmy szlak. Tak naprawdę to szliśmy leśną ścieżką, zagłębieni w rozmowie, świat przestał chwilowo istnieć, czuliśmy zapach lasu.


Szlak, nie szlak? Ważne, że jest miło ;)


Po drodze odnaleźliśmy tabliczkę z kierunkiem na Gubałówkę, więc dalej podążaliśmy za strzałką. Niestety za nami podążała wielka chmura, która chyba czuła się w obowiązku zlać nas tego dnia.


Mocno sfatygowany kierunek na Gubałówkę



 Na stoku Gubałówki powstają nowe góralskie domy



 Część z nich jest na sprzedaż



 Będzie nowy dom...



 Złowroga chmura nad Tatrami



 Widok w kierunku Tatr Bielskich


Póki co wyszliśmy na pasmo gubałowskie i wraz z licznymi turystami podążaliśmy w kierunku stacji kolejki szynowej.


Im bliżej stacji kolejki szynowej, tym większy tłum


Gdzieś w połowie drogi, chmura spełniła swoje groźby. Zaczęło padać i to porządnie. Schowaliśmy się więc, pod daszkiem jednego z kramików, który akurat wtedy był zamknięty. Miejscówka wydawała się sucha i bezpieczna. 15 minut. Leje. 20 minut. Zacina.


Jeszcze humory dopisują...


30 minut. Kropi. 40 minut. Miejscówka przecieka i podchodzi wodą.


Po prawie godzinie...miny rzędną


Ewakuacja. Peleryny na siebie, w między czasie czapka i rękawiczki też powędrowały na głowę i ręce. Czy na pewno mamy sierpień??? Szliśmy drogą, pamiętając, że z prawej strony powinien być widoczny masyw Giewontu. Tego dnia niestety towarzyszyło nam po tej stronie mleko…


Gubałówka w deszczu



 Zimno, mokro, do domu daleko...


Doszliśmy do górnej stacji kolejki linowej. I wreszcie przestało padać. Chmura uznała jednak, że jesteśmy twardymi przeciwnikami. Szlakiem papieskim podążaliśmy więc, dalej w kierunku Furmanowej. Po drodze padła mi bateria w aparacie, ale dobrze, że moi towarzysze podróży byli wyposażeni w sprzęt foto, dalej więc, będą zdjęcia ich autorstwa, choć z moimi prośbami o fotki w danych miejscach :)


Parujące Tatry i Zakopane w dole



 Droga Papieska. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Wieża przekaźnikowa, dzięki której Gubałówka jest rozpoznawalna. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Na chwilę odkryty Giewont. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Ale chmura nie dawała za wygraną, dlatego odbiliśmy w prawo na niebieski szlak. Początkowo szliśmy między polami domostw, rozkoszując się ciszą i parującymi górami.


Tatry Bielskie.   Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Tatry w stanie wrzenia :). Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Nasz szlak. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Po drodze trafiliśmy na ptasi sejmik. Szczygły rajcowały aż miło.


Halo, halo, tu ptasie radio... Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Szczygiełki :). Foto: Agnieszka i Grzegorz


Z lewej strony rozciągała się panorama na zabudowania w Poroninie.


Widok ze szlaku w kierunku Poronina. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Panorama na Poronin. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Góralski ul :). Foto: Agnieszka i Grzegorz


Wreszcie szlak niebieski wprowadził nas przez las na Walową Górę.


Szlak zagłębia się w las. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Strome zejście na szlaku, tym razem mnóstwo śliskiego, zdradzieckiego błota. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Napotkany na szlaku świątek. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Polana przed Walową Górą. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Stąd otworzył się nam widok na Tatry Zachodnie oraz Zakopane w dole.


Panorama z Walowej Góry. Foto: Agnieszka i Grzegorz



Na Walowej Górze. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Między drzewami przemknął wagonik kolejki szynowej. To przypomniało nam, że znajdujemy się na zboczu Gubałówki.


Wagonik kolejki na Gubałówkę. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Zaczęliśmy schodzić w dół. Jednak czekało nas śliskie, strome zejście wzdłuż Walów Potoku.


Zgodnie ze strzałką.... Foto: Agnieszka i Grzegorz



 ... ale czemu tak stromo? Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Oby nie zjechać na czterech literach... Foto: Agnieszka i Grzegorz


Potem, żeby było zabawniej również przedzieranie się przez zarośla, mokre trawy, krzaki i śliskie korzenie. Ścieżka była wąska i po deszczu nieco bagnista.


Ścieżynka, mokre trawy i błotko. Normalka na szlaku. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Wreszcie szerzej. Foto: Agnieszka i Grzegorz



 Niebawem koniec szlaku. Foto: Agnieszka i Grzegorz


Wreszcie udało nam się dojść do końcowej kropki. Tym samym doszliśmy do dolnej stacji kolejki szynowej na Gubałówkę.


Koniec lub początek. Foto: Agnieszka i Grzegorz


 

 Przy dolnej stacji kolejki na Gubałówkę. Foto: Agnieszka i Grzegorz

Błoto na butach, błoto na stuptutach. I dobrze, że tylko zatrzymało się na dolnej części. Zanim wygodnie rozsiedliśmy się w ciepłej knajpce, doprowadziliśmy się do kultury. A potem zapełniliśmy nasze brzuszki smakowitymi kąskami zapominając o bożym świecie. Ale była pewna dama, która nas zapamiętała i nie pozwoliła zapomnieć o sobie. Kiedy wyszliśmy z restauracji, czekała na nas. Wielka, ciemna masa, złowieszczo zawieszona nad nami. Ona. Chmura. Niestety nie miałam tyle szczęścia, co Agnieszka i Grzegorz. Do mojej kwatery doszłam mokra. Następnego dnia suszyłam buty, choć specjalnie nie płakałam, bo pogoda znów obraziła się na wędrowców. Cóż, czasem i tak bywa…

KONIEC