Tatry - Starorobociański Wierch

Tatry... Moje miejsce na ziemi. Moja największa pasja. Tu zwalniam, mogę spokojnie myśleć.

Kiedy wychodzę wysoko w góry, zostawiam wszystkie troski w dole. A dlaczego chodzę po górach? Odpowiedź jest taka sama jaką dał George Mallory (zm.1924r), kiedy pytano go o sens zdobywania Mount Everestu... Bo góry są.

SIĘGNĄĆ CHMUR, CZYLI O ZDOBYWANIU NAJWYŻSZEJ GÓRY POLSKICH TATR ZACHODNICH:

WYPRAWA NA STAROROBOCIAŃSKI WIERCH – 2176 m n.p.m.

Pewnego sierpniowego dnia 2011r zapadła decyzja, że wraz z koleżanką wejdziemy na najwyższą górę w polskich Tatrach Zachodnich.

Byłyśmy już nieco rozchodzone, więc w zasadzie nie powinno nam to sprawić kłopotu. Zwykle zapał przysłania nieco możliwości. Trasa potem to weryfikuje. Nie mniej jednak ruszyłyśmy rano w dobrych humorach.

Swoją wędrówkę rozpoczęłyśmy od Doliny Chochołowskiej, najdłuższej i największej w Tatrach. Po przebyciu prostego odcinka drogą, dotarłyśmy do rozwidlenia szlaków za Leśniczówką Chochołowską. Stąd czarnym szlakiem weszłyśmy do Doliny Starorobociańskiej. Czekała nas ok. 3h wędrówka do Siwej Przełęczy, która znajduje się na 1812 m n.p.m.

Szlak czarny jest w dobrym stanie, widoczny, czasem idzie się po prostej, choć najczęściej mozolnie pod górę. Początkowy odcinek wiodący przez las, może być nieco błotnisty ze względu na zwózkę drewna.


Na czarnym szlaku

Po prawej stronie szlaku wznosi się Wielki Kopieniec i Mały Kopieniec, za nimi masyw Krowieńca oraz Kulawca, którędy zamierzałyśmy wracać.

Kulawiec

Kiedy weszłyśmy w Żleb pod Pyszną, szlak poprowadził nas ostro pod górę, po otwartej przestrzeni, prosto na przełęcz. Po lewej stronie minęłyśmy masyw Ornaku, który ponownie po latach odwiedziłam w 2012r. Stopniowo za plecami wyłaniał się Kominiarski Wierch, na którego nie ma poprowadzonego szlaku turystycznego.

Masyw Ornaku

Na Siwej Przełęczy zawsze wieje. Mimo, że słońce było w pełnej gotowości do usmażenia nas jak na patelni, to wiatr skutecznie mu przeszkadzał. Odnosiłam wrażenie, że hula mi po głowie, wpadając jednym uchem i wypadając drugim. Natychmiast chustka powędrowała na uszy.

Na Siwej Przełęczy



Widok z Siwej Przełęczy w kierunku Czerwonych Wierchów

Na Siwej Przełęczy zrobiłyśmy sobie małą przerwę, by następnie zielonym szlakiem podejść do Siwego Zwornika i przełęczy Liliowy Karb, które znajdują się mniej więcej na wysokości 1959 m n.p.m. Stąd rozchodzą się szlaki na Błyszcza i Bystrą oraz w słowackie doliny.

Na Siwym Zworniku

My wybrałyśmy się czerwonym szlakiem na Starorobociański Wierch. Szlak ten poprowadzony jest granią. Zanim jednak zaczęłyśmy się wspinać, podziwiałyśmy widok na Starorobociańską Dolinę.

Dolina Starorobociańska

Końcówka podejścia na szczyt to dość stromy szlak po obsuwającym się spod nóg piargu. Męczy to bardziej, niż mogłoby się wydawać. Wreszcie upragniony cel wędrówki pojawił się na wyciągnięcie ręki, a raczej nogi :)

Czasem trzeba odpocząć. Jedna noga na Słowacji, druga w Polsce...

Stanęłyśmy na szczycie Starorobociańskiego Wierchu (2176 m n. p. m. ). Po jego grani biegnie granica polsko-słowacka. Góruje on nad dolinami: Starorobociańską, którą weszłyśmy, Zadnią Raczkową i Gaborową. Góra ta na Słowacji nazywana jest Klinem, ponieważ leży wciśnięta między Doliną Raczkową i Gaborową, które to dolinki znajdują się już po słowackiej stronie. Sama góra ma kształt piramidy, a jej stoki, jak już wspomniałam, mają charakter kamienisty.

Polska nazwa szczytu pochodzi od dawnej Hali Stara Robota, ta zaś oznaczała nieczynne wyrobiska rudy żelaza, która była tu wydobywana już w XVI w.

Na szczycie Starorobociańskiego Wierchu. Widok na słowacką Bystrą i Zadnią Kopę



Widok na Tatry Wysokie ze Starorobociańskiego Wierchu

Ze szczytu Starorobociańskiego Wierchu rozpościera się piękny widok na Błyszcza i Bystrą, z drugiej strony na słowacką Jakubinę oraz Račkową Dolinę.

Na szczycie Starorobociańskiego Wierchu. Po lewej Bystra, po prawej Zadnia Kopa, zwana Niżną Bystrą

Kiedy już odpoczęłyśmy nieco, zrobiłyśmy obowiązkową sesję zdjęciową oraz nasyciłyśmy oczy widokami, dałam sygnał wymarszu, bowiem już od wejścia ludzie sygnalizowali, że na Starorobociańskiej Przełęczy, pasą się kozice.

Zejście z góry to znów walka z piargiem. Schodziłyśmy powoli, żeby zejść, a nie zjechać na tej części ciała, którą spinałyśmy przy stawianiu kroków.

Starorobociański Wierch - widok z Przełęczy

Wreszcie zeszłyśmy na przełęcz na 1958 m n. p. m. I rzeczywiście kozice tam były. Piękne, dzikie kozice, oswojone z turystami. Niektóre stały na ścieżce, ale kiedy tylko ktoś za blisko podchodził, ustępowały miejsca. Dobrze, że instynkt jeszcze im się zachował.

Mogłyśmy tam stać i się na nie gapić bez końca, ale czas powoli nas naglił. Pożegnałyśmy, więc te piękne stworzenia, ciesząc się, że mogłyśmy tak blisko z nimi obcować.

Przed nami była mała wspinaczka granią na Kończysty Wierch (2003m n.p.m.). Po drodze w dole pod Jakubiną minęłyśmy Račkowe plesá, czyli nieduże stawy polodowcowe w słowackiej Dolinie Raczkowej. Część z nich okresowo wysycha.

Dolina Raczkowa. W tle Starorobociański Wierch



Račkowe plesá

Wreszcie znalazłyśmy się na Kończystym Wierchu. Jest to środkowa góra wciśnięta pomiędzy Starorobociański Wierch i Jarząbczy Wierch, rozdzielona dwoma przełęczami: jakże by inaczej, Starorobociańską i Jarząbczą. Na północ odchodzi od niego grań ze szczytem Czubika i Trzydniowiańskim Wierchem. Od południa Kończysty Wierch wznosi się nad Doliną Raczkową.

Na Kończystym Wierchu

Z Kończystego Wierchu udałyśmy się zielonym szlakiem przez Czubik na Trzydniowiański Wierch (1758 m n. p. m.) Parę lat wcześniej, w maju próbowałam go zdobyć, jednak brodzenie w śniegu skutecznie nakazywało odwrót do schroniska na Polanie Chochołowskiej. Co się odwlecze, to nie uciecze. Teraz wędrowałyśmy z koleżanką szlakiem, delektując się widokami z każdej strony. Wokół piękne panoramy na Błyszcza, Starorobociański Wierch, Jarząbczy Wierch, Wołowiec i Rakoń. Z drugiej strony masyw Ornaku…

Na Trzydniowiańskim Wierchu



Widok z Trzydniowiańskiego Wierchu na Starorobociański Wierch

Po małym odpoczynku weszłyśmy na czerwony szlak prowadzący nas poprzez Kulawiec i Krowieniec do drogi w Dolinie Chochołowskiej. Droga przez Kulawiec jest ciężką o tyle, że prowadzi po korzeniach kosodrzewiny czasem sięgającej głowy lub wyżej. A kiedy już się przejdzie ten trudny odcinek to czeka nas jeszcze schodzenie po schodach. W sensie dosłownym, bowiem szlak opada lasem dość stromo w dół i poukładane są drewniane stemple, by łatwiej było iść.

Dalszy ciąg wędrówki wiódł nas już Doliną Chochołowską. Choć obie z koleżanką byłyśmy zmęczone, wzięłyśmy jeszcze rowery z wypożyczalni i do samej Siwej Polany dojechałyśmy na dwóch kółkach. Jechało się fajnie, bowiem na tym odcinku Dolina Chochołowska schodzi lekko w dół. Wyrobiłyśmy się na ostatni busik do naszej kwatery.

Chmur nie dosięgnęłyśmy, za to kozice a i owszem :)

Hej!